Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Ε καπετάνιο αγέρα, πάρε με και κάνε με κατάρτι! Βαρέθηκα πια την υπομονή, την ευτυχία, την πίστη. Λαχταρώ να πέσω στο γιαλό κι εγώ, ν’ αλλάξω μοίρα! Με πήρε το λοιπόν ο αγέρας και στο Βορρά με πήγε, εκεί στη νύφη του Θερμαϊκού, ν’ αρχίσω τις πανεπιστημιακές σπουδές μου στη Φιλοσοφική Σχολή. Έθρεφε φτωχούς φοιτητές, τότε, η Θεσσαλονίκη. Και τη λέγαμε φτωχομάνα. Στην πόλη αυτή, ένιωσα την κοινωνική ζωή ν’ ασφυκτιά, μέσα στα όρια της ηθικής και της συμβατικότητας τής αστικής κοινωνίας.
Στα πρώτα μου φοιτητικά βήματα, στάθηκα λίγο αφελής σε μερικές εξωπανεπιστημιακές εκδηλώσεις, πανούργος σε άλλες, ειλικρινής στις σχέσεις με τους συμφοιτητές μου (αν και τους απέφευγα), αλλά, όπως ήταν φυσικό, επιτηδευμένα πρωτόπειρος και περίεργος στις παρακολουθήσεις των μαθημάτων μου. Προχωρούσα, στη φοιτητική μου ζωή, με την εύκολη αλαζονεία των είκοσί μου χρόνων, στο πρώτο έτος της φιλολογίας. Μην έχετε απορίες για την ηλικία μου, γιατί το νυχτερινό γυμνάσιο, από το οποίο είχα αποφοιτήσει, είχε μια τάξη παραπάνω από το ημερήσιο. Κι αυτά που χάσαμε μένοντας άγρυπνοι, διπλά τα κερδίσαμε.
Οι έναστρες νύχτες –θυμάμαι– ήταν πίσω απ’ τις σελίδες των βιβλίων μας. Γι αυτό, λάμπανε τόσο πολύ τα νυχτερινά γράμματά μας. Κάτω όμως από κείνη τη φοιτητική αλαζονεία, για την οποία σας μιλώ, θα υπήρχε, πιστεύω, θα είχε σίγουρα προηγηθεί, το μέγα τραύμα. Όμως, οι αλαζονικές μου χειρονομίες δεν έκρυβαν τη βαθιά και νοσηρή εκείνη ευαισθησία, που χαρακτηρίζει τα φαντασιόπληκτα, αλλά, κατά βάθος, λίγο ντροπαλά άτομα. Αν, ως φοιτητής, είχα εκδηλώσει αυτή την αλαζονεία, το έκανα μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσω την ουσιαστική αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια του νέου, που ξεκινάει έναν πνευματικό αγώνα, προσπαθώντας να διαμορφώσει την αθανασία του με τη ματαιότητά του. Τότε, αγωνιζόμουν να υψώσω τη δική μου πυραμίδα και ζούσα το θαύμα της αρχιτεκτονικής, άσχετα αν, τελικά, αποδείχτηκε, με τον καιρό, μια πυραμίδα από άμμο. Δεν πειράζει.
Πρόφτασα κι έζησα καλά μέσα στα μεγαλειώδη δημιουργήματα του ανθρώπινου πολιτισμού. Θα ξέρετε ότι από ολόκληρη την πραγματικότητα, τα πουλιά επιλέγουν τον ουρανό, όπου πετούν με ευτυχία. Τα γουρούνια επιλέγουν τη λάσπη.
