ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Φρουρά, φρουρά… που είναι η φρουρά;

φρουρά-φρουρά-που-είναι-η-φρουρά-453983

Της Νατάσας Λαμπρινάκου, Κλασικής Φιλολόγου

[email protected]

Άκουγα κι εγώ που όλοι έλεγαν «Φρουρά, φρουρά, φρουρά». Δεν είχα δει τίποτα, δεν είχα προλάβει να ενημερωθώ για τα τεκταινόμενα. Πανελλήνιες ενόψει γαρ! Λέω «Δεν μπορεί. Θα μπήκαν μέσα οι Τούρκοι». Ποιος άλλος, άλλωστε, έχει φρουρά; Έλα, όμως, που έχει και η βουλή. Το ήξερα, αλλά που να φτάσει ο νους του ανθρώπου; Μέχρι που ρώτησα έναν φίλο μου και έμαθα. Τι το θελα; Έκανα μερικά λεπτά να το πιστέψω και να επανατοποθετήσω την κάτω σιαγόνα στην θέση της. Βέβαια, μεταξύ μας, όλα τα περιμένουμε. Στην Ελλάδα ζούμε. Κάθε φορά λέμε «Δεν γίνεται να το ζω αυτό» και κάθε φορά το επόμενο αδιανόητο πράγμα που έχουμε να δούμε και να ζήσουμε σε αυτόν τον έρμο τόπο μας περιμένει στη γωνία και μας κουνάει το μαντήλι περιπαιχτικά έχοντας ένα σαρδόνιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη.

Ο Κασιδιάρης, λοιπόν, ξαναχτυπά. Αυτή τη φορά σπρώχνει τον Δένδια κατά την αποχώρησή του από την αίθουσα συνεδριάσεων της Βουλής. Όπως προείπα, επειδή στην Ελλάδα ζούμε, το «έσπρωξε» έγινε αστραπιαίως «χτύπησε», αλλά αυτό δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Ο Δένδιας δε, έσπευσε να δηλώσει με απαράμιλλο θάρρος και αυταπάρνηση «Ήξερα ότι μπορεί να αρπάξω καμία, αλλά δεν έφυγα». Και έρχομαι εγώ τώρα να ρωτήσω: Εμείς που τόσα χρόνια αρπάζουμε από ΟΛΟΥΣ σας όχι μία αλλά τόσες, γιατί δεν φεύγουμε; Και θα απαντήσω: Διότι, μάλλον, είμεθα καλοί χριστιανοί και ως τέτοιοι, όταν μας δίνουν μια σφαλιάρα στο μάγουλο, γυρνάμε και το άλλο! Το αντιπαρέρχομαι και συνεχίζω. Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν κάτω στα έδρανα, ο προεδρεύων της Βουλής, Μάκης Μπαλαούρας, χτυπούσε απεγνωσμένα το καμπανάκι και φώναξε 22 φορές «φρουρά, φρουρά, φρουρά, φρουρά, φρουρά…..». Κόλλησε λίγο η βελόνα είναι η αλήθεια.

Και επειδή έχω καλή μνήμη, θυμάμαι το επεισόδιο Κασιδιάρη – Κανέλλη στην πρωινή εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη. Όπου όταν ο πρώτος πέταξε νερό και χτύπησε τη δεύτερη, ο Παπαδάκης φώναζε επίσης απεγνωσμένα «όχι, όχι, όχι όχι….», και πήγε να τους χωρίσει. Το πόσα ήταν τα «όχι» μου διαφεύγει. Αλλά πάλι τότε είχε κολλήσει η βελόνα. Το περιστατικό αυτό να σημειώσουμε ότι παρακολουθούσε καθηλωμένος στην θέση του ο τότε βουλευτής και νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος.

Ο Μπαλαούρας και ο Παυλόπουλος μπορεί να φαίνονται αδρανείς σε αυτές τις δύο περιπτώσεις βίας, αλλά αν το καλοσκεφτούμε δεν κάνουν κάτι διαφορετικό από μας. Είμαστε όλοι στο ίδιο έργο θεατές και μένουμε άπραγοι, ακριβώς όπως εκείνοι. Βλέπουμε γύρω μας καθημερινά περιστατικά λεκτικής, σωματικής και ψυχικής βίας και το μόνο που κάνουμε είναι να σηκώνουμε τα χέρια ψηλά ή να καλούμε άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Εμείς μονίμως «νίπτουμε τας χείρας μας». Είμαστε ευθυνόφοβοι και διεκδικούμε κομμάτι από την πίτα μόνο όταν είναι καλά ψημένη. Όταν είναι ωμή ή ξερή όχι μόνο την μοιράζουμε απλόχερα, αλλά φωνάζουμε και άλλον να την κόψει.

Αλλά και αυτό δικαιολογείται. Όταν ο καθένας μας είναι εγκλωβισμένος στον μικρόκοσμό του, είναι λογικό να μην ασχολείται με το κοινωνικό καλό. Είναι φαινόμενο της εποχής. Στην αρχαία Αθήνα οι πολίτες έθεταν το προσωπικό τους όφελος στην υπηρεσία της πόλης. Πίστευαν ότι πρώτα πρέπει να ευδοκιμεί η πόλη γιατί μόνο έτσι θα ευδοκιμούσαν και οι πολίτες. Και όχι μόνο το πίστευαν, αλλά το έκαναν και πράξη.

Ας κρατήσουμε, λοιπόν, την ρήση του Νίκου Καζαντζάκη από την Ασκητική: «Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω».

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου