ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Αυλαία και Πάμε…

αυλαία-και-πάμε-462707

Της Νατάσας Λαμπρινάκου, Κλασσικής φιλολόγου

[email protected]

Το Σάββατο 29 Απριλίου παρακολούθησα με τους φιλολόγους συναδέλφους από τα φροντιστήρια Παιδεία – Ιωνία, όπου εργάζομαι, το έργο «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ σε θεατρική διασκευή και σκηνοθεσία της κυρίας Μαργαρίτας Παπαϊωάννου. Το έργο παρουσίασε η θεατρική ομάδα «Το Σχολείο των Ντελικάτων Εραστών», που αποτελείται από μαθητές του 2ου Γενικού Λυκείου Ν. Ιωνίας, του 2ου ΕΠΑΛ Ν. Ιωνίας αλλά και μαθητές άλλων Λυκείων.

Έχοντας διαβάσει το έργο του Σαίξπηρ και έχοντας δει την θεατρική μεταφορά του στο παρελθόν μπορώ να πω ότι ήταν μία πάρα πολύ καλή παράσταση. Πολύ καλή σκηνοθεσία, υπέροχα κουστούμια και σκηνικά και καθόλα άρτιες ερμηνείες. Αλλά δεν θα σταθώ σε αυτό. Θα ήθελα να σχολιάσω μερικά πράγματα που τολμώ να πω ότι με συγκίνησαν. Κατ’ αρχάς, ήταν αξιοθαύμαστος ο σεβασμός με τον οποίο τα παιδιά παρακολουθούσαν τους συμμαθητές τους να παίζουν το έργο. Ενώ η παράσταση ήταν σε εξέλιξη μπορούσες να νιώσεις την ενέργεια που έστελναν οι θεατές σε αυτούς που ήταν επί σκηνής. Μια ενέργεια που θα χαρακτήριζα υποστηρικτική και όχι επικριτική.

Ακούμε συχνά να κατηγορούν τις νέες γενιές παιδιών (μιλάει τώρα η παλιά) αλλά δεν είναι έτσι. Το βλέπω και στους μαθητές μου. Δεν υπάρχουν κακά παιδιά. Υπάρχουν λάθος περιβάλλοντα, άσχημες συνθήκες και δύσκολες εμπειρίες. Και πριν κάνουμε το λάθος (γιατί λάθος είναι) να κατηγορήσουμε τις νέες γενιές μαθητών και παιδιών, ας αναλογιστούμε τις κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες στις οποίες μεγαλώνουν. Αγωνίζονται -εις μάτην πιθανόν στο μυαλό τους- σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα με ολοένα και πιο αυξημένες απαιτήσεις.

Έχουν ελάχιστο ελεύθερο χρόνο λόγω των εξωσχολικών δραστηριοτήτων τους, προσπαθούν να τα καταφέρουν και να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους, ενώ ταυτόχρονα βλέπουν το σύστημα όλο να καταρρέει. Καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια εν μέσω μίας οικονομικής κρίσης που έχει ίσως αφήσει άνεργους τους γονείς τους και έχει κάνει οικονομικούς μετανάστες συγγενείς και φίλους τους. Και παρόλα αυτά προσπαθούν! Ακούν συνέχεια για περικοπές και ανεργία αλλά δεν το βάζουν κάτω! Η νέα γενιά μπορεί να είναι άτυχη, αλλά είναι δυνατή και αυτό αξίζει τον σεβασμό μας.

Τέλος, αυτό που με συγκίνησε ιδιαιτέρως ήταν ο χαιρετισμός της κυρίας Παπαϊωάννου στο τέλος της παράστασης. Όταν ανέβηκε στην σκηνή, είπε δακρυσμένη «Το μόνο που προσκυνώ σε αυτή την χώρα πια είναι οι μαθητές μου. Είναι το μόνο που μας έχει μείνει όρθιο.» Παρά τα όσα ακούγονται και λένε, υπάρχουν εκπαιδευτικοί στην δημόσια εκπαίδευση που επενδύουν και πιστεύουν στους μαθητές τους. Που κάνουν με αγάπη και πάθος την δουλειά τους. Είναι αυτοί που κρατάνε ζωντανή την ελπίδα και την αισιοδοξία στα παιδιά. Αυτοί που μεταλαμπαδεύουν τις γνώσεις χωρίς να πτοούνται από τις μειώσεις στον μισθό τους. Αυτοί που δεν παύουν να ελπίζουν διαψεύδοντας καταυτόν τον τρόπο τις Κασσάνδρες. Αυτοί που ανέχονται να τους «παίρνει η μπάλα» όσον αφορά τις επικρίσεις της κοινωνίας, επειδή ορισμένοι συνάδελφοί τους έχουν υιοθετήσει την νοοτροπία του δημοσίου.

Αυτοί που έχουν κουραστεί να ακούνε το τετριμμένο πλέον «πολύ κουράζονται οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, Χριστούγεννα, Πάσχα καλοκαίρι όλο κάθονται» (σύμφωνα με έρευνα του ΟΗΕ, μία διδακτική ώρα 45΄ αντιστοιχεί σε 4 ώρες δουλειάς γραφείου όσον αφορά το θέμα της κόπωσης). Αυτοί που ανέχονται πολλές απρεπείς και ασύδοτες συμπεριφορές μαθητών, αλλά και απειλές γονιών. ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ. Και αισθάνομαι ευλογημένη γιατί στα μαθητικά μου χρόνια συνάντησα πολλούς τέτοιους, οι οποίοι με ενέπνευσαν και αποτέλεσαν παράδειγμα προς μίμηση για μένα. Γι’ αυτό πριν βιαστούμε να καταλήξουμε σε συμπεράσματα ας αναλογιστούμε ότι η δημόσια εκπαίδευση επιβιώνει χάρη στο ανθρώπινο δυναμικό της παρά τις συνεχείς προσπάθειες που καταβάλλει το κράτος για την υποβάθμισή της.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου