Του Αποστόλη Κυριτσάκη, συνταξιούχου
Εδώ και επτά χρόνια λένε ότι περνάμε κρίση. Ποιοι κρίνουν ότι περνάμε κρίση; Τα ΜΜΕ, εμείς, οι έξω; Τι είδους κρίση; Υπαρξιακή, οικονομική;
Μήπως δεν είμαστε άξιοι να κρίνουμε; Μήπως τους κριτικούς τους κρίνουν πρώτα ότι μπορούν να κρίνουν εμάς; Μήπως η κρίση είναι στη φαντασία μας;
Γιατί αν μαζευτούν εκατό άτομα θα πουν ότι δεν περνάμε κρίση γιατί έτσι έπρεπε να γίνει.
Όταν πας σπίτι σου και είσαι μόνος λες ότι σου λείπουν βασικά πράγματα και λες ότι περνάω κρίση.
Όταν βγεις έξω, δεν βλέπεις καμία κρίση. Τα τσιπουράδικα, καφετέριες γεμάτα, τα φρεντοτσίνο πάνε κι έρχονται και όλοι για να λένε κάτι μιλούν για κρίση. Τα παιδιά μας έφυγαν ήσυχα – ήσυχα μες στην κρίση. Ολόκληρες οικογένειες ξεκληρίστηκαν μες την κρίση. Γι’ αυτούς που φύγανε υπάρχει κρίση, για πολλούς άλλους δεν υπάρχει κρίση. Κρίνουν ότι περνάνε καλά. Κάνουν κριτική ότι έτσι έπρεπε να γίνει, ξεροσταλιάζοντας καταχείμωνο έξω από τις τράπεζες για να πάρουν 400 ευρώ σύνταξη μες στην κρίση, που λένε ότι δεν υπάρχει.
Άρα τι γίνεται; Μπορούμε να κρίνουμε την κρίση ή δεν μπορούμε; Μήπως μας λένε ότι έχουμε κρίση για να φοβόμαστε περισσότερο; Ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε; Ότι πρέπει να περιμένουμε να περάσει η κρίση και μετά να κρίνουμε άμα κάναμε καλά;
Μήπως είναι πολύ αργά η κριτική που θα κάνουμε τότε;
Μήπως μας κρίνουν ότι ό,τι πάθαμε ήμασταν άξιοι της τύχης μας και πιαστήκαμε μεγάλα κορόιδα στην κρίση μας επάνω; Μήπως έχουμε κρίση πολιτική; Γιατί κρίση είναι και η μεγάλη ανατροπή. Γιατί, ποιος ξέρει, μπορεί να μας κρίνουν ότι κάναμε το σωστό όταν συμφωνήσουμε όλοι μαζί.
Γιατί ο Τσώρτσιλ είπε και κάτι άλλο για μας: «Αν οι Έλληνες αποκτήσουν μόρφωση και ενότητα αλλοίμονο μας».
