Του Σεραφείμ Αθανασίου
Άνδρας 47 χρονών ο Γεράσιμος (Μάκης) Μακρής, χωρίς εμφανή προβλήματα υγείας, για να βάλουν σε σκέψεις τον ίδιο και την οικογένειά του. Καθημερινή του η εργασία ως βοηθός Χημικού στην ποτοποιία Κούτσικος ΕΒΕ Βόλου και αγαπητός σε όλους τους συναδέλφους του και στην Διεύθυνση της επιχείρησης.
Ήταν έγγαμος ο Γεράσιμος με την αγαπημένη δική μου εγγονή, την Χαρούλα (Εύχαρη) Αθανασίου, υπάλληλο στον ΟΤΕ Βόλου και πατέρας ενός, στην κυριολεξία Αγγέλου, 6χρονου κοριτσιού, της Αναστασίας, που κυριολεκτικά λάτρευε.
Τριμελής οικογένεια και λόγω χαρακτήρων του ζεύγους (ηπίων τόνων, αγνότητα ψυχής και βαθειάς κατανόησης) στον 10ετή έγγαμο βίο τους, απ’ ό,τι είμαι σε θέση να γνωρίζω, ως ανδρόγυνο ένιωθε ευτυχισμένο, ιδιαίτερα με το χάδι και το βλέμμα της μικρής τους Αναστασίας.
Πρωινές ώρες μιας ημέρας μηνός Νοεμβρίου του περασμένου χρόνου ο Γεράσιμος, γεμάτος υγεία και όρεξη για δουλειά, βρέθηκε στο πόστο του, λογάριαζε όμως χωρίς τον «ξενοδόχο».
Εκείνος (ό ξενοδόχος) την ώρα της εργασίας του δίνει μια και τον σωριάζει στο έδαφος, χάνοντας τις αισθήσεις του.
Μετακομίστηκε στο Νοσοκομείο και αναστατώθηκαν οι πάντες: Επιχείρηση, συνάδελφοι, σύζυγος, γιατροί, νοσηλευτικό προσωπικό, συγγενείς, φίλοι και ο καθένας στο τομέα του πρόσφερε τις υπηρεσίες του ακόμη και με προσευχές, στο να γίνει καλά το νέο στην ηλικία παλικάρι και πατέρας μικρού παιδιού.
Οι μήνες περνούσαν και ο Γεράσιμος -το καλό αυτό υγιές παιδί, με το μεγάλο προς την οικογένειά του ενδιαφέρον, με τον ήπιο χαρακτήρα του και το αγνό χαμόγελο- συνέχιζε να κοιμάται στο κρεβάτι του πόνου, όπως λέγεται το όποιο κρεβάτι, ακόμη και το ράντζο σε διάδρομο οιουδήποτε Νοσοκομείου.
Βαθύς ο Λήθαργος, απέραντος και επικίνδυνος για την υγεία του ο συνεχόμενος ύπνος, με απανωτές εγχειρήσεις. Ο βαθύς όμως ύπνος του ήταν ο κυρίαρχος του παιχνιδιού.
Δεν ξέρω πόσες «προκλήσεις» ή «προσκλήσεις» κατά την διάρκεια της νοσηλείας του είχε δεχθεί αλλά το «σήκωσε το γάντι» και αποφάσισε να αγωνιστεί με τον «αντίπαλό» του στα «μαρμαρένια αλώνια». Και ονομάζεται έτσι η περιοχή των αγώνων επειδή μόνο εκεί «φυτρώνουν» κάποιες «μαρμάρινες πλάκες» της απολύτου σιωπής.
Ο Γεράσιμος Μακρής, στις 5 Μάιου του 2017, ηττήθηκε από τον αντίπαλό του και στον ίδιο παρέδωσε όχι μόνο την πανοπλία του, αλλά και την ψυχή του. Αυτή άλλωστε ήταν και η «συμφωνία» που είχαν κάνει, την παράδοση της πανοπλίας την ακολουθεί και η ψυχή του ηττηθέντος.
Αγαπημένη μου εγγονή Χαρούλα, που λογίζεσαι και δυο φορές παιδί μου, μια που είσαι κόρη του γιού μου Χρήστου. Πολυαγαπημένη μου δισέγγονη Αναστασία, που και εσύ πρέπει να λογίζεσαι όχι δυο αλλά τρεις φορές παιδί μου, μια που και εσύ είσαι κόρη της εγγονής μου Χαρούλας. Εγώ ως παππούς και προπάππους σας με δάκρυα στα μάτια θέλω να σας πω ότι συμμετέχω στο δικό σας πόνο και στη δική σας θλίψη. Σας εύχομαι να σας δίδει δύναμη και υγεία ο Θεός και να θυμάστε τον αγαπημένο σας σύζυγο και μπαμπά, που τόσο γρήγορα έφυγε από κοντά σας.
Εκφράζω επίσης τα συλλυπητήριά μου στα αδέλφια και συγγενικά πρόσωπα του Γεράσιμου, στο να είναι καλά και να θυμούνται τον άνθρωπό τους.
Ως προς την μητέρα του, την κ. Κυρατσώ, τι να πω σε εκείνη τη σεβαστή, άκακη, Αγία και αγνή γριούλα. Θέλω με όλη μου την ειλικρίνεια να σταθώ δίπλα της και με σεβασμό και κατανόηση να της εκφράσω την απέραντη θλίψη μου και παράλληλα να της τονίσω ότι συμπάσχω μαζί της, στο δικό της αβάστακτο πόνο. Πόνο που μόνο γονείς μπορούν να νιώσουν. Συμμετέχω στον βαθύ της πόνο χωρίς όμως και να μπορώ να βοηθήσω στην επούλωση των πληγών της. Κουράγιο σεβαστή μου κ. Κυρατσώ.
Αγαπημένε μας Γεράσιμε και, κατ επέκταση του συγγενικού μου δεσμού, αγαπημένε μου εγγονέ, σου εύχομαι καλή σου στράτα, στη νεανική σου φυγή.
ΑΙΩΝΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΝΗΜΗ ΣΟΥ
