Του Δημήτρη Τσιμπανάκου, Οικονομολόγου – φοροτεχνικού
Από 1.1.2020 (ή από 1.1.2019 αν δε πιαστούν οι στόχοι του προγράμματος) θα ισχύσει η μείωση του αφορολογήτου από τα 8.636 ευρώ που είναι σήμερα στα 5.681 ευρώ. Αυτό για έναν μισθωτό των 700 ευρώ το μήνα που είχε επιβάρυνση ως σήμερα 256,08 ευρώ σε ετήσια βάση, τώρα καλείται να πληρώσει 906,18 ευρώ!
Η κυβέρνηση και οι βουλευτές προσπαθούν να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις δηλώνοντας πως τα αντίμετρα θα ισορροπήσουν σε ένα βαθμό αυτή την επιβάρυνση. Ποιο είναι λοιπόν το αντίμετρο στη συγκεκριμένη περίπτωση; Μείωση του συντελεστή της πρώτης φορολογικής κλίμακας από 22% σε 20%. Πάμε να δούμε τη θετική κατά τη κυβέρνηση επίδραση αυτού του μειωμένου συντελεστή στο παράδειγμα του μισθωτού των 700 ευρώ.
Αφού λοιπόν ο παραπάνω μισθωτός επιβαρύνθηκε με 354% λόγω της μείωσης του αφορολογήτου, ο φόρος του θα υπολογιστεί με συντελεστή 20% και όχι με 22% επί του φορολογητέου εισοδήματος. Δηλαδή ενώ πριν την εφαρμογή του αντίμετρου το ποσοστό επιβάρυνσης είναι 354% μετά την εφαρμογή του θα είναι 322% δηλαδή από τα 256,08 ευρώ στα 823,08 ευρώ. Δε χρειάζεται μεταπτυχιακό στις οικονομικές επιστήμες για να γίνει αντιληπτό πως το αντίμετρο είναι μια σταγόνα στον ωκεανό με προφανή σκοπό την επικοινωνιακή θολούρα του κόσμου.
Φυσικά η μείωση του αφορολογήτου έχει και συνέπειες -αρνητικές πάντα- ακόμα και σε αυτούς που δεν έχουν εισοδήματα μέσω των τεκμηρίων. Αυτή λοιπόν η διαφορά του αφορολογήτου προς τα κάτω θα οδηγήσει σε επιβαρύνσεις ακόμα και σε ανέργους που μέχρι σήμερα παρά το βαρύ φορολογικό που εφαρμόζεται δεν είχαν επιβάρυνση ή πλήρωναν ελάχιστα. Για παράδειγμα άνεργοςμε ένα μικρό σπίτι για τη διαβίωση της οικογένειας και έχοντας στην κατοχή τους ένα αυτοκίνητο μικρό κυβισμού δεν είχαν καμία φορολογική υποχρέωση. Τώρα θα επιβαρυνθούν άνεργοι αυτής της κατηγορίας εξίσου όσο και μισθωτοί και συνταξιούχοι από 400-800 ευρώ.
Είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς πώς μετά από τόσα χρόνια κρίσης εξακολουθεί μια κυβέρνηση να παρουσιάζει τη «μαγική εικόνα» της περήφανης διαπραγμάτευσης και της επιτυχίας των αντιμέτρων την ώρα που τα μέτρα στο σύνολο τους οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην περαιτέρω εξαθλίωση του κόσμου. Ίσως να κυριαρχεί η θεωρεία ότι μέχρι να εφαρμοστεί το νέο αφορολόγητο οι βουλευτές της σημερινής κυβέρνησης μπορεί να μην είναι καν βουλευτές αλλά προς στιγμή αυτό τους εξυπηρετεί για την παραμονή τους στην εξουσία.
Πιο δύσκολο ακόμα είναι με βάση τα ως τώρα πεπραγμένα αυτής της κυβέρνησης να κατανοήσει ο πολίτης το πώς θα αντιμετωπιστούν τα δομικά ζητήματα όπως το ασφαλιστικόπου είναι βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας. Η χρηματοδότηση του ασφαλιστικού αποτέλεσε βασικό παράγοντα της διόγκωσης του δημοσίου χρέους τα χρόνια πριν τη κρίση,που έφερε τα μνημόνια, αλλά ακόμα και τώρα αποτελεί τροχοπέδη στην προσπάθεια απαγκίστρωσης από τα προγράμματα που εφαρμόζονται καθώς η εφαρμογή για παράδειγμα του νόμου Κατρούγκαλου δε βελτίωσε τους όρους μακροχρόνιας βιωσιμότητας του, ενώ ταυτόχρονα απορρύθμισε την αγορά των αυτοαπασχολούμενων και των επιστημόνων.
Κοινή συνισταμένη στη περίπτωση των προηγούμενων μέτρων που περιείχαν το νόμο Κατρούγκαλου, αλλά και των τωρινών με τη μείωση του αφορολογήτου είναι η ρητορεία για αντίμετρα, που οι αριθμοί είναι αμείλικτοι όταν τα βάλεις κάτω και τα υπολογίσεις στο σύνολο τους. Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τα ζητήματα με σκοπό να κλείσουν επικοινωνιακά, την ώρα που μέρα με τη μέρα οι συνέπειες τους από την ψήφιση τους δεν επιτρέπουν τη παραμικρή ελπίδα για το αύριο. Την ίδια στιγμή, τα δομικά προβλήματα της χώρας παραμένουν άλυτα και μεταφέρονται σα σκυτάλη στον επόμενο, ενώ η μη επίλυση τους επιβαρύνει και τα χρόνια που ζούμε αλλά και το κόστος της πιθανής μελλοντική τους λύσης.
Κατά τη γνώμη μου ειλικρίνεια χρειάζεται από τους κυβερνήτες αυτής της χώρας. Αυτή την ειλικρίνεια τη χρωστούν σε αυτούς που ακόμα παλεύουν να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους, τη χρωστούν σε αυτούς που δε μπορούν πια να το κάνουν,αλλά και σε αυτούς που δεν άντεξαν αυτό το γαϊτανάκι μεταβίβασης των «βαρών» στις επόμενες γενιές και άφησαν την Ελλάδα αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον σε κάποια χώρα του εξωτερικού. Μήπως τελικά η αλήθεια είναι αυτή που μπορεί να μας ενώσει στα δύσκολα και να δημιουργήσει το πραγματικά προοδευτικό για τη χώρα και όχι το κατ’ επίφαση;
