ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Το προσφυγικό

το-προσφυγικό-476412

Του Περικλή Αργύρη, Βρυξέλλες

«Κάθε άνθρωπος που βρίσκεται έξω από το κράτος του οποίου είναι πολίτης, εξαιτίας δικαιολογημένου φόβου ότι εκεί θα υποστεί διωγμούς λόγω της φυλής, της θρησκείας ή της εθνικότητάς του», σύμφωνα με τη Σύμβαση της Γενεύης, «θεωρείται πρόσφυγας».

Στη ιστορία διαβάζουμε για πολλά χρόνια την προσφυγική περιπέτεια και βλέπουμε σήμερα, πολύ καθαρά, την προσφυγική θλιβερή ιστορία. Χωρίς να πάμε πολύ πίσω στην ιστορία, προ 70 ετών, είχαμε δει το δράμα των προσφύγων σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες εμπλεκόμενες στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκατομμύρια ανθρώπων για να γλτώσουν από την απάνθρωπη συμπεριφορά των Γερμανών. Μωρά, νέα παιδιά, φοιτητές και μεγάλοι, να τρέχουν, να κολυμπούν, να περπατούν για να φύγουν όσο πιο μακριά μπορούν από τους βομβαρδισμούς και από τον εχθρό της χώρας τους, για να σωθούν και προπαντός να σώσουν τα παιδιά τους.

Είδα φίλο, επί Κατοχής να κολυμπάει από τον Άναυρο, για να βρει μια βάρκα στα βαθιά, η οποία θα τον μετέφερε έξω μακριά από τις ακτές, όπου τους περίμενε συμμαχικό υποβρύχιο που τον μάζεψε και τον έσωσε. Αυτόν τον ξαναείδα μετά από σχεδόν 25 χρόνια στην Αμερική!!! Αυτές οι πράξεις, ήταν σχεδόν καθημερινές για να βοηθήσουν τη φυγή των προσφύγων.

Χιλιάδες κατόρθωσαν να φύγουν από την κατεχόμενη Ελλάδα και να βρεθούν στην Αίγυπτο, και από εκεί αργά ή γρήγορα βρέθηκαν στην Αμερική και στην Αγγλία. Κανένας σύμμαχος δεν τους σταμάτησε, όλοι τους άνοιξαν την πόρτα της διασώσεως και τους έδωσαν την ευκαιρία να βρουν μια καινούργια ζωή, να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και να προοδεύσουν. Πολλοί από τους τότε πρόσφυγες και προπαντός από τη Γερμανία και την Πολωνία ήσαν Εβραίοι. Αυτοί κατέληξαν στην Αμερική και στο Ισραήλ, όπου και όχι μόνο τους δόθηκε η ευκαιρία να τη γλιτώσουν από τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως και τον φρικτό θάνατο, αλλά πέτυχαν σε μια καινούργια και καλή ζωή γι’ αυτούς και τα παιδιά τους.

Πολλοί πατριώτες και φιλάνθρωποι, σε όλες τις κατεχόμενες χώρες της Ευρώπης, αλλά και στη Γερμανία, ριψοκινδύνεψαν τη ζωή τους για να βοηθήσουν τα αδέλφια τους να δραπετεύσουν. Εγώ ξέρω πόσοι βρέθηκαν μπροστά στα εκτελεστικά στρατεύματα της κατοχής, διότι τους έπιασαν να βοηθούν τους πρόσφυγες και μαζί με τους άλλους που τους έπιασαν για σαμποτάζ, οι Ιταλοί και Γερμανοί τούς εκτέλεσαν εν ψυχρώ.

Αυτά οι σημερινοί νέοι άνθρωποι δεν τα ξέρουν και δεν τους ενδιαφέρουν, διότι μετά τον πόλεμο είχαν άλλες προτεραιότητες. Δεν κατάλαβαν ποτέ τι άγχος και φοβία αισθάνθηκαν αυτοί οι πρόσφυγες, ειδικά αυτοί που είχαν παιδιά, και τι δεν θυσίασαν για να γλυτώσουν και να κάνουν μια καινούργια ζωή γι’ αυτούς και τα παιδιά τους.

Τώρα στα τελευταία 6 χρόνια τούς φαίνεται πολύ περίεργο το προσφυγικό. Δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν τη δύσκολη αυτή κατάσταση του ανθρώπου, που βομβαρδίζεται και καταστρέφεται, που τρέχει για να γλυτώσει, που θυσιάζει τα όσα έχει, που παρακαλεί και πληρώνει για να τον βοηθήσουν να φύγει από την κατεστραμμένη κατοικία του και πόλη του. Φωνάζουν, κλαίνε και ωρύονται, και κανένας δεν τους δίνει σημασία. Μόνον αυτοί που θέλουν να τους εκμεταλλευτούν τους βοηθούν. Στη Μέση Ανατολή αυτά τα χρόνια έχουμε τρομερά παραδείγματα εκμεταλλεύσεως και κακομεταχείρισης των προσφύγων.

Άγνωστο σήμερα πόσοι ακριβώς είναι οι πρόσφυγες από τη Μέση Ανατολή. Στα 14.4 εκατομμύρια πρόσφυγες που δηλώνει ο ΟΗΕ στο τέλος του 2014, οι πρόσφυγες του συριακού εμφυλίου πολέμου έγιναν η μεγαλύτερη ομάδα προσφύγων(3,9 εκατομμύρια, 1,55 εκατομμύριο περισσότεροι από το προηγούμενο έτος), ξεπερνώντας τους Αφγανούς (2,6 εκατομμύρια), που αποτελούσαν τη μεγαλύτερη προσφυγική ομάδα επί τρεις δεκαετίες.

Τον Φεβρουάριο του 2015, η Τουρκία έγινε η χώρα της Μέσης Ανατολής που φιλοξενεί τους περισσότερους πρόσφυγες, με 2,2 εκατομμύρια Σύριους και 300 χιλιάδες Ιρακινούς. Το Πακιστάν έρχεται δεύτερο, φιλοξενώντας 1,6 εκατομμύριο Αφγανούς. Η θρησκευτική ταυτότητα αναδεικνύεται σε σημαντική πλευρά του προσφυγικού ζητήματος στις περισσότερες χώρες φιλοξενίας προσφύγων.

Εμείς στην Ευρώπη, και μάλιστα στην Eλλάδα και την Ιταλία, είμαστε στην υποδοχή των προσφύγων από τη Μέση Ανατολή, και είμαστε αυτοί που βλέπουμε πώς φτάνουν στις ακτές και αμμουδιές μας, αλλά και αυτούς που χάνονται στις θάλασσες. Βλέπουμε τα κύματα να ξεβράζουν στις αμμουδιές νεκρά μικρά παιδάκια και μωρά, και πόσοι δεν είναι πνιγμένοι στο Αιγαίο, χιλιάδες αθώες ψυχές, που το μόνο που έκαναν ήταν να φύγουν από τα σπίτια τους, τις πόλεις τους και τη χώρα τους, για να γλυτώσουν από την καταστροφή και τον θάνατο που τους περίμενε από τον πόλεμο και τα λάθη των πολιτικών.

Εμείς όμως, οι τόσο καλοί και εξαιρετικοί Ευρωπαίοι, το μόνο που σκεφτόμαστε είναι «θα πρέπει να τους βοηθήσουμε, τι μπελάς μας βρήκε» και «ποιός ξέρει τι θα μας φέρνουν και πόσο θα μας κοστίσει». Η θαυμάσια φιλανθρωπία του σημερινού Ευρωπαίου!!! Παρόλο δε που η Ε.Ε. έχει πάρει αποφάσεις για το καλό των προσφύγων και έχει αναπτυγμένους και καθιερωμένους κανόνες και κανονισμούς, επειδή είμαστε τόσο ΕΝΩΜΕΝΟΙ στην Ε.Ε., πολύ που υπακούμε!!!

Ορισμένες χώρες, όπως η Γερμανία, επειδή αισθάνθηκαν ένοχοι για τις πράξεις τους κατά τη διάρκεια του πολέμου και επειδή ήταν η αιτία για τη μεγάλη προσφυγική έξοδο και καταστροφή, σήμερα έχουν ανοίξει τις πόρτες τους και προσπαθούν να τους βοηθήσουν να βρουν μια καινούργια ζωή. Οι άλλες χώρες, όχι μόνο δεν υπακούν στους κανονισμούς της Ε.Ε. αλλά επίτηδες μπλοκάρουν τους πρόσφυγες, κλείνοντας τα σύνορά τους. Το δε Ηνωμένο Βασίλειο δεν έχει καταλάβει ότι ο λόγος που προσπαθούν αυτοί οι πρόσφυγες να πάνε να ζήσουν εκεί είναι η αγγλική γλώσσα.

Χαμός παντού!!! Μιζέρια, πόνος και καταστροφή!!! Κατόρθωσαν μερικές χώρες να τους συγκρατήσουν και τους έχουν βάλει σε διάφορα κέντρα, αλλά και εκεί δεν υπάρχει τάξη και ασφάλεια και έχουμε φρικτά αποτελέσματα. Ας μη μιλήσουμε για την τρομερή εκμετάλλευση των ανθρώπων αυτών και των παιδιών. Έγκλημα μεγάλο, που όσοι το βλέπουν ή το μαθαίνουν το αγνοούν, διότι το θεωρούν όχι δικό τους πρόβλημα. Αλλά οι περισσότεροι Ευρωπαίοι πάντα βρίσκουν δικαιολογίες για τη συμπεριφορά τους και πάντοτε προσπαθούν να βρουν κάποιον άλλον που φταίει, διότι αυτοί δεν φταίνε ποτέ!!!

Εκείνοι όμως που πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους, όπως αρμόδιοι στην Ε.Ε. και οι αρμόδιοι στον ΟΗΕ, όλο έχουν συμβούλια, μιλούν και τίποτε δεν κάνουν. Οι διάφορες χώρες έχουν πολλούς εθελοντές που προσφέρουν ό,τι μπορούν και προπαντός στις περιοχές όπου υπάρχουν τα κέντρα για τους πρόσφυγες, αλλά δεν είναι αρκετοί και δεν προλαβαίνουν να βοηθήσουν σε όλες τις καταστάσεις.

«Ο στόχος μας δεν είναι μόνο να κρατήσουμε τους ανθρώπους ζωντανούς, αλλά να τους δώσουμε μια ζωή». Αυτό το είπε κάποιος και είναι πολύ σημαντικό. Η ανθρώπινη ευθύνη και υποχρέωση είναι να βοηθάς τον άλλον και προπαντός αυτόν που έχει ανάγκη, αυτόν που υποφέρει. Λίγοι από εμάς που ζούμε μία κανονική ζωή με την οικογένειά μας και με την εργασία μας, και απολαμβάνουμε τα αγαθά που μας προσφέρει η κοινωνία, σκεφτόμαστε την καταστροφή και τη μιζέρια αυτών των ανθρώπων που κατέληξαν να είναι πρόσφυγες.

Δυστυχώς δεν κάνουμε αρκετά, ούτε για τη μεταφορά τους, ούτε για τη συντήρησή τους, αλλά το πιο σοβαρό, για το μέλλον τους και αυτό των παιδιών τους. Για τη μεταφορά τους έχουμε αφήσει τους απατεώνες να τους εκμεταλλεύονται, αντί να βάλουμε εμείς καράβια να τους μεταφέρουν με ασφάλεια. Για τη συντήρηση τους και για το μέλλον των παιδιών τους, ο ΟΗΕ όλο λόγια και καμία σημαντική πράξη.

Πολλές φορές στις εκκλησίες ακούμε κηρύγματα για το να βοηθάς τον αδελφό σου, ακούμε ακόμα και για το να βοηθούμε αυτούς που έχουν ανάγκη και σε πολλές περιπτώσεις για το να βοηθούμε και τους πρόσφυγες, όπως κάνανε και οι ίδιες οι εκκλησίες στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά κανένας δεν δίνει σημασία, και οι περισσότεροι χριστιανοί σκέπτονται πως λόγω του ότι οι περισσότεροι πρόσφυγες σήμερα δεν είναι χριστιανοί, δεν τους καίγεται καρφί.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου