Της Νατάσας Λαμπρινάκου, Κλασικής φιλόλογου
«Ο κόσμος δεν πάει καλά, έχει τρελαθεί εντελώς»: είναι η φράση που ακούμε συνέχεια από τους γύρω μας το τελευταίο διάστημα και την χρησιμοποιούμε και εμείς οι ίδιοι. Και εδώ που τα λέμε μπορεί και να ισχύει. Το παρατηρούμε, άλλωστε, ακόμη και στην οδική συμπεριφορά στους δρόμους. Το κακό, όμως, όντως έχει παραγίνει.
Καθημερινά ακούμε για ειδεχθή και αποτρόπαια εγκλήματα, όπως δολοφονίες, αυτοκτονίες, εν ψυχρώ εκτελέσεις και άλλα τέτοια «ευχάριστα». Ωστόσο, είναι μερικά εγκλήματα που δεν τα χωράει ο νους του ανθρώπου και όσο κι αν θες να τα δεις ορθολογικά και να δώσεις μια εξήγηση δεν μπορείς. Μάταια προσπαθείς να βρεις κάποια δικαιολογία και ελαφρυντικό προσπαθώντας κι εσύ ο ίδιος να καταλάβεις. Πώς να δικαιολογήσεις έναν άνθρωπο 61 ετών, ο οποίος σκοτώνει το παιδί του; Και όχι μόνο το σκοτώνει, αλλά προσπαθεί να εξαφανίσει το πτώμα και εν συνεχεία δηλώνει την εξαφάνιση εκφράζοντας αγωνία και απόγνωση. Σε όλους μας θύμισε την δολοφονία της μικρής Άννυ, που συντελέστηκε επίσης από τον πατέρα της, ο οποίος δεν περιορίστηκε στο να κρύψει κάπου το πτώμα, αλλά το εξαφάνισε τεμαχίζοντας και μαγειρεύοντας το ίδιο του το παιδί. Τι ελαφρυντικά και τι εξηγήσεις να δώσεις για τέτοιες αποτρόπαιες πράξεις; Πώς να τις εκλογικεύσεις για να τις καταλάβεις; ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΛΑΦΡΥΝΤΙΚΑ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ.
Είναι παρά φύσιν ο γονιός να σκοτώνει το ίδιο του το παιδί. Δεν γίνεται ο άνθρωπος που σου δίνει ζωή να στην αφαιρεί. Είναι από τα λίγα ζητήματα, στα οποία είμαι απόλυτη. Δικαιολογίες θα βρεθούν πολλές. Ο δολοφόνος στην απολογία του είπε ότι στην ίδια ηλικία, στην οποία ήταν και το θύμα του, δηλαδή στα 6 του χρόνια, είχε κακοποιηθεί από συντοπίτη του αφήνοντας να εννοηθεί ότι βιάστηκε. Αυτό, βέβαια, όπως λέει ο ίδιος, δεν το είχε αποκαλύψει προηγουμένως σε κανέναν. ΦΘΗΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ. Αν ήταν τα θύματα βιασμού στην πορεία της ζωής τους να σκοτώνουν τα παιδιά τους, τότε θα υπήρχε πρόβλημα. Και εκτός αυτού αυτό που προβάλλει ο δράστης ως δικαιολογία θίγει τα άτομα που έχουν πέσει θύμα βιασμού, τα οποία κατάφεραν όχι μόνο να το ξεπεράσουν, αλλά και να δημιουργήσουν καθόλα ισορροπημένες σχέσεις και οικογένειες. Επίσης, διάβασα ότι ο δικηγόρος του παιδοκτόνου (διότι δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση να τον αποκαλέσουμε «πατέρα») ισχυρίζεται ότι ο δράστης έχει ψυχολογικά προβλήματα και συγκεκριμένα πάσχει από κατάθλιψη.
Σε αυτήν την περίπτωση η ευθύνη για την ασφάλεια του παιδιού βαραίνει όλη την οικογένεια, εφόσον βέβαια είναι ενήμερη για την κατάσταση υγείας του δράστη. Γιατρός δεν είμαι ούτε θα πω σε κάποιον τι να κάνει. Όλοι μας έχουμε ελεύθερη βούληση και είμαστε υπεύθυνοι για τις επιλογές μας. Αλλά, όταν είσαι με έναν άνθρωπο που είναι ψυχικά άρρωστος, έχεις ευθύνη για την ασφάλεια τη δική σου, την δική του αλλά πρωτίστως των παιδιών που φέρατε στον κόσμο. Το συγκεκριμένο, λοιπόν, ζήτημα μπορεί να μην επιδέχεται κάποιας εξήγησης ή εκλογικευμένης ερμηνείας, αλλά δυστυχώς η ευθύνη βαραίνει πολλούς, ακόμη και την ίδια την πολιτεία, η οποία δεν μεριμνά για τα ψυχικά άρρωστα άτομα. Θα έπρεπε να υπάρχει κρατική μέριμνα για όλους τους ανθρώπους που υποφέρουν από ψυχικές νόσους (και όχι μόνο για την Βίκυ Σταμάτη). Δεν είναι θεμιτό αυτούς τους ανθρώπους (ανεξάρτητα από το αν θα έπρεπε ή όχι να συνάπτουν σχέσεις, κάτι το οποίο εξαρτάται φυσικά από το είδος της νόσου) να τους πετάμε στον Καιάδα ελαφρά τη καρδία.
Πρέπει να είμαστε δίπλα τους, να τους συμπαραστεκόμαστε, αλλά σε περίπτωση που γνωρίζουμε εκ των προτέρων την κατάσταση της υγείας τους, να ξέρουμε τις προεκτάσεις που μπορεί να πάρει η σχέση μαζί τους και να είμαστε έτοιμοι να επωμιστούμε τις αντίστοιχες συνέπειες. Το τραγικό της υπόθεσης, όμως, είναι ότι οι επιπτώσεις δεν επηρεάζουν μόνο εμάς, που στην τελική κάναμε την επιλογή, αλλά και τους γύρω μας.
