Του Παύλου Μαβίδη
Μια φορά και ένα καιρό η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ή ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ καθιερώθηκε για να γιορτάζεται ανά τον κόσμο με διαδηλώσεις και πορείες, με σκοπό την προβολή των κοινωνικών και οικονομικών επιτευγμάτων της διεθνούς εργατικής τάξης.
Στις 20 Ιουλίου 1889 κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού της Δευτέρας Διεθνούς στο Παρίσι , σε ανάμνηση του μακελειού του Σικάγου το 1886, όπου η αστυνομία άνοιξε πυρ κατά των εργατών που διαμαρτύρονταν υπέρ της διεκδίκησης της οκτάωρης εργασίας και καλύτερων εργασιακών συνθηκών, ωθούμενοι από τις πετυχημένες διεκδικήσεις Καναδών συντρόφων τους, τα εργατικά συνδικάτα των ΗΠΑ αποφάσισαν την έναρξη απεργιακών κινητοποιήσεων την 1η Μαΐου 1886.
Η ΦΕΤΙΝΗ επέτειος της Πρωτομαγιάς βρίσκει τους εργαζόμενους της χώρας φτωχότερους σε λεφτά, πάνω από ΕΝΑ εκατομμύρια άνεργους, χιλιάδες απολύσεις, χιλιάδες εργαζόμενοι κάτω από το όριο της φτώχειας, πάνω από πεντακόσιες χιλιάδες νέοι επιστήμονες εργατικό δυναμικό έφυγε από την χώρα, καθίζηση μισθών και συντάξεων, παιδιά δεν έχουν να φάνε …….και θα μπορούσε κανείς να γράφει σελίδες περιγράφοντας τη σημερινή εικόνα της εργατικής τάξης.
Η εργατική τάξη και η χώρα γενικότερα βρίσκεται εδώ και δέκα σχεδόν χρόνια κάτω από μια πρωτόγνωρη οικονομική κατοχή.
Οι πολιτικές μας ηγεσίες, οδήγησαν την χώρα σε αδιέξοδα παγιδευμένοι ή ΟΧΙ (θα το γράψει η ιστορία) από τα παγκόσμια ταμεία σκοτεινών πολιτικών επιχειρήσεων τακτικής ελέγχου των οικονομικών και της αγοράς εργασίας. Όμως αλίμονο σε εκείνους που σχεδιάζουν την ατιμία , σε εκείνους που μηχανεύονται το κακό στο κρεβάτι τους και το εκτελούν μόλις ξημερώσει η μέρα, επειδή έχουν την εξουσία στα χέρια τους.
Οι πολιτικές ηγεσίες οδηγούν την εργατική τάξη σε εργασιακό Μεσαίωνα με πιο λουστραρισμένες λέξεις: Αποσχολήσιμος, Ασφαλίσιμος.
Η διαρθρωτική βία που έχουν εξαπολύσει οι κυβερνήσεις και μάλιστα σήμερα με αριστερό πρόσημο ΑΠΕΙΛΕΙ ευθέως μια σειρά από στοιχειώδη εργατικά δικαιώματα και συλλογικές κατακτήσεις. Έτσι από την πίσω πόρτα των… αριστερών οραμάτων με νταούλια και ζουρνάδες για (επαναφορά του βασικού μισθού στα 751, κατάργηση των μνημονίων με ένα Νόμο και Ένα Άρθρο και ότι αυτή η κυβέρνηση δεν θα ψηφίσει άλλο μνημόνιο, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη, Δεν ξεπουλιέται ο Δημόσιος πλούτος… και ένα σωρό σελίδων …αριστερών υποσχέσεων και οραμάτων) ξανάρχονται στο προσκήνιο όλες οι πάγιες επιδιώξεις της εργοδοσίας για επιστροφή στον καπιταλισμό της Άγριας Δύσης, αλλά με κομψότερο τρόπο.
Σήμερα λοιπόν η λογική του νεοφιλελεύθερου μονόδρομου επιχειρείται να παρουσιαστεί σαν νομοτέλεια την οποία δεν μπορεί να αμφισβητήσει καμία εναλλακτική πρόταση.
Κυριαρχούν οι λεγόμενοι (ευφημισμοί του εκσυγχρονισμού).Για παράδειγμα αντί να μιλάει κανείς κυνικά για «απολύσεις» λέει αναδιάρθρωση της αγοράς εργασίας και καθαρίζει χωρίς να ανοίξει μύτη. Αυτό βεβαίως μπορεί να σημαίνει ότι από τη μια μέρα στην άλλη χιλιάδες άνθρωποι μπορεί να αποκλειστούν από την αγορά και να μείνουν μακροχρόνιοι άνεργοι , αλλά για τις κεντρικές τράπεζες (Δ.Ν. Τ. και ΚΤΕ)
Που επιβάλλουν τους όρους του παιχνιδιού, προέχει η επίτευξη των αριθμητικών στόχων της σύγκλισης…
Επίσης επιχειρείται ο περιορισμός έως και η κατάργηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και τη ευελιξία ή ελαστικότητα , αν προτιμάτε, στην αγορά εργασίας με ακανόνιστα ωράρια, δουλειά τα Σαββατοκύριακα και άλλα τέτοια απειλητικά που βοηθάνε να θεωρούν τον εαυτό τους ευνοούμενο όσοι βγάζουν τα προς το ζην.
Πάει καιρός από τότε που στην … ανεπτυγμένη Δύση το ζήτημα της ανεργίας αντιμετωπίζεται πολύ απλά: όποιος π.χ. καθαρίζει σκάλες 3 ώρες την ημέρα ή 1 φορά την εβδομάδα για λίγα ευρώ θεωρείται εργαζόμενος!!!
Το κράτος πρόνοια υποχωρεί και παραχωρεί τη θέση του στο κράτος συμπόνιας.
Όλα έχουν αυξηθεί το κόστος ζωής είναι απλησίαστο, ενώ αντιθέτως μισθοί συντάξεις και θέσεις εργασίας μειώνονται. Να ζει κανείς ή να απομυζεί;
Οι εργαζόμενοι ΠΑΝΤΑ θυσιάζονται στην αρένα του κέρδους, όλες αυτές οι αντιλαϊκές πολιτικές είναι μακριά από τους φοροφυγάδες.
Ακούγοντας κανείς τον πρωθυπουργό, τους υπουργούς και μια σειρά ακριβοπληρωμένους κονδυλοφόρους και… διανοούμενους μας δημιουργείται η εντύπωση ότι κατά βάθος πρέπει να είμαστε ευτυχισμένοι άνθρωποι, ΑΛΛΑ δεν το γνωρίζουμε.
Η καλή αυτή κυβέρνηση κοιμάται και ξυπνάει με ένα στόχο: Πως θα μας κάνει ευτυχισμένους εργαζόμενους πολίτες.
Εργάζονται σκληρά…κατανοεί τις δυσκολίες και συμπάσχει, αλλά μας περικύκλωσε με μνημόνια και μας τελειώνει με μέτρα.
Μην απελπίζεστε που άδειασαν οι τσέπες το 2017, θα γεμίσουν με φόρους το 2018.
Πρόστιμο θα μπαίνει αν δεν πανηγυρίζει ο εργαζόμενος πολίτης τις επιτυχίες της κυβέρνησης (βλέπε Βενεζουέλα).
Και ξαφνικά οι συνταξιούχοι έπιασαν ρετιρέ!!! Κύμα ευδαιμονίας έχει κατακλύσει εδώ και λίγες ημέρες τους συνταξιούχους της χώρας .
Νέες εργασιακές σχέσεις: Με ετούτα, με εκείνα και με τα άλλα, όποιος περίμενε την ελπίδα χτυπάει τώρα την κεφάλα.
ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2017: Όσο η εργατική τάξη θα εξακολουθεί να κάνει ξεχωριστές Πρωτομαγιές, τόσο οι πολιτικές των αγορών και αυτοί που τους εξυπηρετούν θα μας γυρίζουν στον εργασιακό μεσαίωνα…
