Του Περικλή Βασιλού
Ήταν να συμβεί κι αυτό -«πελεκάμε» τα πόδια μας- με τη συνέχιση της υπέρμετρης φορολόγησης, την παράνομη και αντισυνταγματική είσπραξη του ΕΝΦΙΑ μέσα από «εγκαταλελειμμένα ντουβάρια», γερασμένα και ανοίκιαστα, κι όλο αυτό συμπαρέσυρε τη χώρα μας στην αποεπένδυση και την αποποίηση της κληρονομιάς από τους νέους, δείχνοντας με αυτό τον τρόπο τη γενικότερη απογοήτευση και το χάσιμο του οράματος…
Αυτές οι επενδύσεις, κόποι μιας ζωής για κάθε Έλληνα, αποτελούσαν για το κράτος τη μεγαλύτερη πηγή φορολογικών εσόδων, που εκφράζεται με αριθμούς για πάνω από 70% ποσοστό συνολικών εσόδων…
Κι έρχεται εδώ το κράτος, με την άδικη και αλλοπρόσαλλη πολιτική του, να «εκδικείται» αυτή την φιλοπρόοδη και επενδυτική δραστηριότητα των πολιτών, με τη σκληρότερη και σχεδόν απάνθρωπη συμπεριφορά «τιμωρίας», μετατρέποντας τα ακίνητα, τα «ντουβάρια», σε φερέλπιδες μηχανές είσπραξης, αλλά μέσα από ανύπαρκτα στην κυριολεξία έσοδα!
Μα καλά, αναρωτιέται ο απλός -και κατάπληκτος πολίτης- έχουν τελείως παραφρονήσει;
Γιατί δεν αφήνουν στον πολίτη ελεύθερη την επιλογή και το δικαίωμα στην ελπίδα και το όραμα, δίνοντας ενθάρρυνση στους νέους να ανοίξουν τα φτερά τους στη χώρα τους κι όχι, όπως κατά κόρον γίνεται πια, στο εξωτερικό… Ένας βραχνάς κι ένας εφιάλτης ατελείωτος είναι πλέον το κράτος, που επιβάλλει φόρους εκεί που δεν υπάρχουν αποδεδειγμένα έσοδα… Κάθε τέτοια μικρο-επένδυση του πολίτη, από την αρχή της κατασκευής της μέχρι την αποπεράτωσή της, το 70% περιέρχεται στους εργαζόμενους, συν το κέρδος για το κράτος από φόρους και ΦΠΑ…
Τόσο οι προηγούμενοι πολιτικοί μας, που ψήφιζαν νόμους, όσο και οι σημερινοί, που «θα …τους έσχιζαν», έχουν τεράστιες ευθύνες, λάθη, παραλείψεις και ανικανότητα, εναλλάσσονται συνέχεια και βύθισαν τη χώρα στο χειρότερό της σημείο, εδώ και περίπου διακόσια χρόνια, όταν στις 2/4/1827, η Γ’ Εθνοσυνέλευση των Ελλήνων στην Τροιζήνα, επέλεξε τον Καποδίστρια, ως πρώτο Κυβερνήτη της Ελλάδας -με εισήγηση του Κολοκοτρώνη και τη σύμφωνη γνώμη του Καραϊσκάκη- για να σώσει τη χώρα, που βρίσκονταν σε καίριο σημείο διάλυσης και καταστροφής…
Ήρθε και βρήκε την Ελλάδα «στο γκρεμό», όχι στο χείλος… παντού διάλυση, αυθαιρεσίες στρατιωτικών, συγκρούσεις κοινωνικές, λαθρεμπόριο, λεηλασία του δημόσιου χρήματος, ο στόλος σε ακινησία, πολύ δύσκολη γενικά η κατάσταση, αλλά δεν δείλιασε και πήρε γενναίες αποφάσεις… Διέθεσε όλη του την περιουσία στο κράτος και από τα ιδιαίτερα εισοδήματά του κάλυπτε τα όποια ατομικά έξοδα, «…τίποτα δεν θα αγγίξω από το δημόσιο ταμείο…», τίποτα δεν άγγιξε και συνέστησε στους υπουργούς του, εφόσον έχουν να ζήσουν, να μην παίρνουν μισθό… Τι μπορείς να πάρεις από «ερείπια», όταν ο λαός βρίσκεται στην «εσχάτη πενία»…
Τι συμβαίνει σήμερα; Οι μισοί πολιτικοί, κατηγορούν τους άλλους μισούς για «μίζες», λοβιτούρες και παρανομίες στα δημόσια ταμεία, πολλοί βρίσκονται στη φυλακή αλλά οι περισσότεροι -που θα έπρεπε να είναι κι αυτοί- είναι «απ’ έξω», ο λαός βρίσκεται σε μόνιμη κατάθλιψη και φτώχεια, η χώρα αποεπενδύεται, οι νέοι άνεργοι, κι απ’ αυτούς, όσοι είχαν την «τύχη» της κληρονομιάς, την αποποιούνται κι έχουν χάσει το δικαίωμα στο όραμα και την ελπίδα, μια κατάσταση που αποπνέει από μόνη της αφόρητη δυσφορία και στενοχώρια…
Η Ελλάδα «πελεκάει τα πόδια της», κι οι πολιτικοί έχουν τεράστιες ευθύνες, γιατί δεν ομονοούν για να σώσουν μια πατρίδα που ο κατήφορος «δεν έχει πάτο», είμαστε όχι στο χείλος, αλλά στον γκρεμό, οι «προστάτες», όπως και παλιά, δεν μας υπολογίζουν, όπως δεν μας υπολόγισαν, και τότε με «τα δάνεια της Αγγλίας», εκατόν ενενήντα χρόνια κι ακόμα χρωστάμε… Σήμερα, οι τωρινοί πολιτικοί, μας χρέωσαν για άλλα διακόσια χρόνια…
Ο λαός μας νιώθει ότι ξεπουλήθηκε, ο ορυκτός μας πλούτος είναι τεράστιος και ανεκμετάλλευτος, κάποιοι περιμένουν σαν τα «κοράκια» για το «μεγάλο φαγοπότι», πρέπει να μπει επιτέλους ένα τέλος σε αυτή την εθνική ταπείνωση, πριν χάσουμε το κουράγιο και την αντοχή μας, όσοι έχουμε ακόμη…
