Της Νατάσας Λαμπρινάκου, Κλασικής φιλόλογου
Χωρίς φόβο και πάθος ομολογώ ότι δεν το παρακολουθούσα! Παρά το γεγονός ότι η αρχική μου σελίδα στο facebook γέμιζε με ονόματα, όπως «Ντάνος», «Τσανγκ», «Χανταμπάκης» και ιδιότητες τύπου «πρώην μισθοφόρος» και «μάνατζερ ράγκμπι», εγώ εκεί! Εντελώς αρνητική να το δω. Χρόνος παρελθοντικός, καθότι «ανάγκα και θεοί πείθονται». Δεν σας κρύβω ότι δεν είχα σκοπό να γράψω (αλλά ούτε και να το δω, κάτι που λέω έχοντας πλήρη επίγνωση ότι θέτω σε κίνδυνο την σωματική μου ακεραιότητα) για το #SURVIVOR μέχρι που πήρα στα χέρια μου τα θέματα της Έκθεσης για την Α΄ Λυκείου από τον ΟΕΦΕ, όπου όπως καταλαβαίνετε το εν λόγω παιχνίδι είχε πρωταγωνιστικό ρόλο! Πρόκειται για το μόνιμο θέμα συζήτησης ανάμεσα σε μικρούς και μεγάλους! Τις ημέρες προβολής του οι καφετέριες αδειάζουν από νωρίς και όλοι μαζεύονται σπίτι για να παρακολουθήσουν το παιχνίδι με φρενίτιδα που θυμίζει τις ένδοξες εποχές του «Παρά Πέντε». Πώς εξηγείται, όμως, το γεγονός ότι το συγκεκριμένο ριάλιτι, που είχε προβληθεί ξανά στο παρελθόν, την δεδομένη χρονική στιγμή έχει πάρει διαστάσεις φαινομένου;
Αρχικά, το παιχνίδι περιλαμβάνει την ομάδα των «Διασήμων» και των «Μαχητών». Ακούγοντας αυτούς τους δύο τίτλους αυτομάτως το μυαλό μας πάει αφενός σε ανθρώπους γνωστούς σε μεγάλη σχετικά μερίδα των Ελλήνων και αφετέρου σε ανθρώπους άσημους. Ο μέσος τηλεθεατής, λοιπόν, έχει περιέργεια να δει τους «Διάσημους» τόσο στην καθημερινότητά τους όσο και να ζουν ωσάν άλλοι ναυαγοί αλά Tom Hanks, αλλά ο ίδιος ταυτίζεται με τους «Μαχητές» αφού ως μαχητή θεωρεί και τον εαυτό του στις δύσκολες συγκυρίες που διάγουμε. Έτσι, ο διάσημος, που ίσως είναι και λίγο εξιδανικευμένος στο μυαλό μας, έρχεται στο επίπεδο του κοινού θνητού, τον οποίο αντιπροσωπεύουν οι μαχητές, και εξομοιώνεται μαζί του. Κι αυτό γιατί; Γιατί είναι αναγκασμένος να επιβιώσει με καρύδες και λιγοστές προμήθειες στην παραλία του Αγίου Δομήνικου και να αγωνιστεί προκειμένου να κερδίσει όχι μόνο την παραμονή του στο παιχνίδι αλλά και κάτι που υπό φυσιολογικές συνθήκες θεωρείται δεδομένο, όπως το φαγητό του. Και εμάς αυτό μας φαίνεται τρομερά ενδιαφέρον, να δούμε δηλαδή έναν άνθρωπο ευρέως γνωστό να τσαλακώνεται, να χαλάει την εικόνα του και να αφήνει να φανούν τα ψεγάδια του χαρακτήρα του, τα οποία μέχρι πριν έκρυβε επιμελώς.
Δυστυχώς, -και μετά λύπης μου το διαπιστώνω- ζούμε στη χώρα, όπου αντί να ευχόμαστε και να επιδιώκουμε να πάρουμε κι εμείς κατσίκα, θέλουμε να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα. Και αυτή είναι η βασική διαφορά μεταξύ «ζήλειας» και «φθόνου», καθώς η πρώτη (εκφρασμένη σε λογικά πάντα πλαίσια) μπορεί να σε βελτιώσει, ενώ ο δεύτερος αποτελεί την πιο ξεκάθαρη εκδήλωση κομπλεξισμού και κακίας. Πώς αυτό συνδέεται με το #Survivor; Σε μια εποχή αδιαμφισβήτητα δύσκολη, όπου όλοι μας δίνουμε μάχη για να επιβιώσουμε προβάλλεται ένα παιχνίδι που έχει την ομάδα των «Μαχητών», με την οποία συντάσσεται η μεγαλύτερη μερίδα του τηλεοπτικού κοινού, καθώς θεωρεί παρήγορο το γεγονός ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι καθημερινοί που μάχονται για την επιβίωσή τους. Στον αντίποδα αυτής της ομάδας υπάρχουν οι «Διάσημοι», που από το όνομα και μόνο τους «βάζουμε λίγο στο μάτι» και λόγω της ανθρώπινης φύσης μας σχηματίζεται ένα αρχαϊκό μειδίαμα στα χείλη μας εξαιτίας του ότι τους βλέπουμε κι αυτούς να ταλαιπωρούνται. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ συμπαθώ περισσότερο από όλους τον Σπαλιάρα!
