Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Ζούμε ως λαός μια οικονομική σταύρωση, που δεν την περιμέναμε να συμβεί (τι ειρωνεία!), μάλιστα σε μια εποχή υπερκαταναλωτισμού! Ανεβαίνουμε έναν μαύρο ανήφορο – μικροί Χριστοί με μεγάλους σταυρούς στους ώμους. Μας σταύρωσε ο απάνθρωπος καπιταλισμός, βασικό γνώρισμα του οποίου είναι η αναρχία της παραγωγής, που προκαλεί τις περιοδικές οικονομικές κρίσεις. Οι κρίσεις αυτές είναι στο βάθος κρίσεις της υπερπαραγωγής:
Προσφέρονται περισσότερα αγαθά απ’ αυτά, που μπορεί ν’ απορροφήσει η αγορά. Ανακαλύπτουμε, κάθε μέρα, πως δεν υπάρχει γυρισμός στη δόξα μιας χρυσής εποχής (που όμως αποδείχτηκε ψεύτικη), ούτε επιστροφή στην αθώα παιδική ηλικία. Φιλοδοξήσαμε να γίνουμε θεοί της υλικής ευτυχίας, νιώσαμε, όμως, πως είμαστε πεινασμένα θηρία, φυλακισμένα σε μια κλούβα από ερωτηματικά.
Κι απλώσαμε τα χέρια μας ζητώντας λίγα ψύχουλα απαντήσεων για να μη πεθάνουμε. Η ζωή μας ως τώρα στάθηκε μια πικρόχολη ικανοποίηση της σπατάλης. Καιρός πια τώρα να σκάψουμε στα σκοτάδια της ύπαρξης για να βρούμε τον εαυτό μας. Κι αυτά που δεν τα έχουμε, να τα επιθυμήσουμε, κι αυτά που χάσαμε, να τα ξαναβρούμε. Για να παρηγοριέμαι, έχω κι εγώ κρεμασμένη τη Σταύρωση του Γκρύνβαλντ, πάνω απ’ το προσκέφαλό μου. Ποιος μου τη χάρισε, δε θυμάμαι. Μόνο θυμάμαι που έκοψα την εικόνα και την έκανα καδράκι.
Ο Εσταυρωμένος υπάρχει κρυμμένος μέσα μας, άλλωστε. Και πρέπει να πω πως δεν εννοώ ν’ αποχωριστώ το παλιό αυτό καδράκι με τη Σταύρωση, που αγάπησα και στην οποία βρίσκω παρηγοριά και προσδοκία ανάστασης. Ή μήπως καλούμαστε να ζήσουμε μια σταύρωση δίχως ανάσταση; Φοβάμαι πως για ολόκληρες δεκαετίες, ζήσαμε μια «ανάσταση» δίχως σταύρωση, κάτι τελείως αφύσικο! Πάντως, όπως και νά’ χουν τα πράγματα, εγώ, κρατώντας το χαλινάρι σφιχτά στις δυο μου χούφτες, αφήνω άφοβα το άλογό μου στο βοσκοτόπι του ονείρου…
