Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Ωραία που είναι η ελευθερία! Τα παρατάω όλα και φεύγω όλος χαρά για να την απολαύσω με τον συνηθισμένο μου περίπατο στο δάσος. Γίνομαι παιδί τού δάσους. Κοιτάζω τ’ αγριολούλουδα και τ’ ανθάκια τους, που δεν δείχνουν να φοβούνται τον καιρό. Έχουν αρχίσει τα πρώτα κρύα. Η γη είναι χρυσοπράσινη.
Στην αυλή μου, σε λίγες μέρες, θ’ αφήσω τις τελευταίες (;) ανθισμένες τριανταφυλλιές. Λέω να φύγω πάλι για την πόλη. Τα χρώματα θα μείνουν στο βουνό. Στην ψυχή τής πόλης κυριαρχεί το μαύρο. Σβήνουμε το μαύρο για να μη μας καταπιεί. Αυτός είναι ο καθημερινός μας αγώνας. Όμως, θα μπορέσουμε ποτέ να κόψουμε ένα τριαντάφυλλο απ’ τη λέξη τριανταφυλλιά, να τό’ χουμε πάντα μαζί μας;
Ο περίπατος στο δάσος με κάνει να σκέφτομαι πολλά πράματα. Σήμερα, έρχονται στο μυαλό μου οι Χάριτες, που βρίσκονται μεταξύ ουρανού και γης. Προχωρούν αόρατες πλάι μου, κι επειδή Χάριτες είναι, χαρίζουν στην ψυχή απαλά συναισθήματα, κατασιγάζοντας τα κτηνώδη ένστικτα, που είναι πάντα έτοιμα μέσα μας να αναγεννηθούν.
Η Παλλάδα,ορίζοντας τούτες τις θεότητες, τις διατάσσει να ντυθούν μ’ ένα ύφασμα, κοσμημένο με ό,τι πολυτιμότερο έχει η ανθρώπινη ζωή: τη νεότητα, τη φιλία, τη συντροφική αγάπη, τον οίκτο, τη φιλοξενία… Με το ένδυμα αυτό οι Χάριτες γυρίζουν και γνωρίζουν τη γη ολόκληρη. – Ντύστε και μένα, Χάριτες, πού’ μαι γυμνός. Ντύστε όλο το ανθρώπινο γένος, πού’ ναιγυμνό κι αυτό και παγωμένο. Ντύστε το με το ένδυμα για ένα αληθινό πια ιδεώδες.
Γιατί μένει ακόμα ρακένδυτος ο ανθρώπινος πόνος. Ο περίπατος κράτησε περίπου πενήντα λεπτά, σ’ ένα μονοπάτι,όπου περπάτησα με καθαρότητα γραμμής και σκέψης, ρυθμισμένης αρμονικά μέσα στο γλυκό πρωινό φως. Δε χρειάζεται κανείς μια στρατιά λέξεωνγια να πει την αλήθεια. Τη λέει και μ’ ένα νεύμα. Η δική μου αλήθεια ύψωσε, ακριβώς τώρα, το φλογερό της στόμα. Και φιληθήκαμε.
