Του Νίκου Ε. Σακκαλάκη, Μαθηματικού
Ένα φως, ένα πνευματικό νόημα και ένα κάλεσμα προς την αγιότητα δίνει η Ορθόδοξη Εκκλησία την Ε΄ Κυριακή Νηστειών (οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας).
Μας φανερώνει την πνευματική εσωτερική δύναμη της ασκήτριας, την οντολογική δυναμική της ανθρώπινης ύπαρξης, τη μεταμορφωτική δύναμη της ερημικής εν Χριστώ ζωής.
Παράλληλα προβάλλει τη γυναίκα όχι ως εξάρτημα του έρωτα αλλά ως αγαπητική προοπτική (γάμος, οικογένεια, μοναχισμός), σε επίπεδο μετανοίας και αγιότητας, υπογραμμίζοντας την αλήθεια ότι ο ρόλος της γυναίκας δεν είναι η παθητικότητα, ατομική και κοινωνική, ούτε η έμφαση στη θηλυκότητα – σεξουαλικότητα.
Έμποροι, διαφημιστές και τηλεόραση, ενδιαφερόμενοι για πωλήσεις και κέρδη, υποβιβάζουν τη γυναίκα σε σχέση ερωτικής κατοχής, σε ερωτικό αντικείμενο, σε επίπεδο πορνικής αντίληψης.
Αναμφίβολα, η πορνεία είναι έκπτωση του έρωτα και διαστροφή της αγάπης, αμαρτία δηλαδή.
Η απάντηση στην κοσμική αντίληψη της γυναίκας είναι η έρημος της οσίας Μαρίας, η οποία από την αλλοτρίωση της πορνείας εισήλθε στο χώρο της αγιότητας ασκούμενη στην έρημο, μεταβάλλοντάς την σε χώρο πνευματικού ανακαινισμού.
Ως έρημο εννοούμε όχι μόνο τον γεωγραφικό προσδιορισμό της (άγονη γη) αλλά, κυρίως, τη χριστιανική ασκητική διάσταση της ζωής, που απωθεί το κοσμικό φρόνημα, την εγωπαθή ατομικότητα και επιδιώκει την Ευαγγελική τελειότητα.
Στην Πατερική γραμματεία ο όρος «κόσμος» αναφέρεται κυρίως στην ζωή της πτώσεως, όπου υπάρχει πνευματική δυσαρμονία, αμαρτητική δυναμική, μια παρέκκλιση από το κατά φύση, μια εχθρική στάση προς το Θεό.
Τον πνευματικό προσανατολισμό του μοναχισμού και της εν Χριστώ ζωής γενικότερα, ως νόημα και κίνητρο, τον διατυπώνει θεολογικά και εύστοχα ο μέγας ασκητής – θεολόγος αγ. Θεόδωρος ο Στουδίτης: «αλλ’ευθυπορούντες εν ταις εντολαίς του Θεού, την πίστιν ακραιφνή, την πολιτεία να κίβδηλον συντηρούντες», δηλ. «να βαδίσουμε τον ίσιο δρόμο σύμφωνα με τις εντολές του Θεού και να διατηρήσουμε την πίστη μας καθαρή και τη διαγωγή μας ανόθευτη» (Επιστολή 209).
Να υπογραμμίσουμε, τη διαχρονική και ιδιαίτερη ευαισθησία των μοναχών σε θέματα πίστεως.
Όλοι οι Πατέρες συμφωνούν ότι δόγμα, πίστη και ορθόδοξη ζωή είναι διαλεκτικά δεμένα.
Ο τραυματισμός της πίστεως (αίρεση, κακοδοξία, πλάνη) εμποδίζει την ενέργεια της Θείας χάριτος στην εκκλησιαστική ζωή, ατομική και συλλογική.
Πάρα πολλοί, σήμερα, ομολογούν ότι δεν αισθάνονται την «εξ ύψους δύναμη» (Ισαάκ Σύρος, Κ, 80). Ένας υπερφυής λόγος, οντολογικός – θεολογικός λόγος, που προκαλεί την πνευματική ξηρασία είναι και η λαθεμένη στάση σε θέματα πίστεως και εκκλησίας.
Για παράδειγμα, η Μεταπατερική θεολογία (οικουμενισμός), ως απόκλιση από την αλήθεια, εμποδίζει την ενέργεια της Θείας χάριτος.
Γι’ αυτό και ο αδελφόθεος Ιάκωβος σημειώνει: «Αιτείτε και ου λαμβάνετε, διότι κακώς αιτείσθε» (Ιακ. 4,3).
Επίσης, η σημερινή επίμονη και επιδεικτική σιωπή έναντι της παναιρέσεως του Οικουμενισμού είναι Μεταπατερική επιταγή. Παλαιότερα, η πνευματική αντιστασιακή αποδοτικότητα έναντι των αιρέσεων ήταν έκφραση των Ιερών Μονών της Ορθοδοξίας. Σήμερα, με φωτεινές εξαιρέσεις τους Αγιορείτες Πατέρες και λίγους κληρικούς, μοναχούς και λαϊκούς, υπάρχει μια γενικευμένη σιωπή, το τρίτο είδος αθεΐας κατά τον Γρηγόριο τον Παλαμά. Η σιωπή, όταν κινδυνεύει και αλλοιώνεται η Ορθόδοξη αλήθεια σε χωρίζει από το Θεό, υπογραμμίζουν οι Πατέρες.
Οι Ιερές Μονές στο σύνολό τους δεν καταδικάζουν φανερά την αίρεση του Οικουμενισμού και τις εκφράσεις του (Π.Σ.Ε., ψευδο-σύνοδος Κρήτης).
Πολλοί επίσκοποι, γέροντες και πνευματικοί, εξάρουν κάποια στοιχεία της Ορθόδοξης πνευματικής ζωής για να αποσιωπήσουν το κυριότερο, που είναι η φανερή υπεράσπιση της Ορθόδοξης αλήθειας. Το αντίβαρο είναι ο Πατερικός λόγος.
Ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος σε λόγο του «Εις την Δευτέραν Παρουσίαν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού», τονίζει: «Τότε έκαστος θέλει ζητηθή δια την ομολογίαν της πίστεως, και την συνταγήν του βαπτίσματος, και την αμίαντον πίστιν από πάσης αιρέσεως, και την σφραγίδα άθραυστον, και τον χιτώνα αμόλυντον».
Όσοι πιστοί, κληρικοί–μοναχοί και λαϊκοί, δεν αρκούνται στην εφησυχαστική τελματώδη οικουμενιστική «πνευματικότητα», αλλά εκδηλώνουν με θεολογικά – πατερικά επιχειρήματα την αγαπητική φροντίδα τους για την ορθόδοξη αλήθεια, χαρακτηρίζονται «παρασυναγωγή», «φονταμελιστές» ή και «εκτός εκκλησίας»! Ο προσδιορισμός,όμως, της μοναδικής, Μίας Αληθινής Εκκλησίας του Χριστού, έχει γίνει αγιογραφικά – πατερικά εδώ και αιώνες με συνοδικά κριτήρια τα οποία, οι όντως πιστοί, γνωρίζουν πολύ καλά!
Ο άγιος Γέρων Παΐσιος για την απώλεια του ορθοδόξου φρονήματος πολλών πνευματικών–κληρικών, που διδάσκουν κοσμικό-οικουμενιστικό χριστιανισμό, σημείο των καιρών μας, τόνισε με απόλυτη κατηγορηματικότητα:
«Πάλι «ορισμένοι γνωστικοί» θα φασκιώνουν τα πνευματικά τους τέκνα σαν τα μωρά, δήθεν για να μην στεναχωριούνται· δεν πειράζει αυτό, δεν είναι τίποτα, αρκεί εσωτερικά να πιστεύετε…».
Δυστυχώς, η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, με τις λαθεμένες-αιρετικές κινήσεις των Πατριαρχών της (1948-2017), αλλοίωσε την ορθόδοξη εκκλησιολογία των Πατέρων και έφθασε στο σημείο να συζητά με τις αιρέσεις με την αλήθεια ως ζητούμενο, ενώ είναι ο γνήσιος και μοναδικός φορέας της!
