Της Νατάσας Λαμπρινάκου
Και δυστυχώς όχι μόνο διηγώντας τα, αλλά και βλέποντάς τα. Είναι πραγματικά θλιβερό το πόσο επίκαιρος είναι πάντα αυτός ο στίχος από τον Ύμνο Εις Την Ελευθερία του εθνικού μας ποιητή, Διονυσίου Σολωμού.
Αφορμή γι’ αυτό το «δριμύ κατηγορώ» στάθηκε η επίσκεψή μου στο αρχαιολογικό πάρκο του Δίου στην Κατερίνη πριν λίγες βδομάδες στο πλαίσιο εκδρομής που οργάνωσε η «Λέσχη Εργαζομένου Κοριτσιού», στην οποία και διδάσκω. Το Δίον, από τις αρχαιότερες πόλεις στον μακεδονικό χώρο, είναι ένας πανέμορφος αρχαιολογικός χώρος σε μια εξαιρετική τοποθεσία καθόλα ειδυλλιακή στους πρόποδες του Ολύμπου. Πέρα από τα ευρήματα που έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη και καλύπτουν περισσότερους από πέντε αιώνες ιστορίας, ο χώρος παρουσιάζει σπάνια και ποικίλα είδη πανίδας και χλωρίδας, τα οποία επηρεάζονται καθοριστικά από το γεγονός ότι είναι στις παρυφές του βουνού των θεών. Πρόκειται, λοιπόν, για ένα πολύ εκτενές πάρκο. Πώς να μην είναι άλλωστε, αφού το Δίον ήταν μία ολόκληρη πόλη. Σε όλη την έκταση του χώρου υπάρχουν διάσπαρτα εκθέματα, τα οποία για να τα δει κανείς πρέπει να διανύσει μεγάλες αποστάσεις.
Και κάπου εδώ ξεκινούν τα προβλήματα. Ελάχιστες πινακίδες με την διεύθυνση των ευρημάτων, μονοπάτια που τα ψάχνεις μέσα στα χόρτα που δεν τα έχει φροντίσει κανείς, ξεθωριασμένα και ανεπαρκή χαρτιά με πληροφορίες μπροστά από το εκάστοτε έκθεμα και πολλά άλλα στοιχεία συνθέτουν ένα σκηνικό σχεδόν εγκατάλειψης. Αρχές Μαρτίου κι αντί ο χώρος να είναι καθαρός και περιποιημένος, αφού την άνοιξη οι επισκέπτες είναι αναρίθμητοι, ήταν τουλάχιστον απογοητευτικός. Ξερά φύλλα παντού πεσμένα γύρω μας, σκουπίδια στα ρυάκια και οι φύλακες άφαντοι.
Το χειρότερο, όμως, δεν είναι ότι ο χώρος είναι απεριποίητος, κάτι το οποίο είναι σαφώς απαράδεκτο, αλλά το γεγονός ότι ο χώρος παραμένει αναξιοποίητος! Με το φυσικό κάλλος, που διαθέτει η περιοχή, ο δήμος θα μπορούσε με σωστή διαχείριση να τον μετατρέψει σε χώρο έλξης εκατοντάδων επισκεπτών. Αρκεί μόνο λίγη φαντασία. Οι υπεύθυνοι του χώρου θα μπορούσαν να προσλάβουν ηθοποιούς (όχι διάσημους, αλλά αυτούς τους άσημους που μαστίζονται από την ανεργία), οι οποίοι μεταμφιεσμένοι σε σατύρους, νύμφες ή και θεούς να περιπλανιούνται στον χώρο και να αιφνιδιάζουν ευχάριστα τους επισκέπτες, δίνοντας μία νότα έκπληξης και προσελκύοντας καθ’ αυτόν τον τρόπο ακόμη και παιδιά, που αποτελούν το πιο δύσκολο κοινό.
Ωστόσο, αντίστοιχη κατάσταση επικρατεί σχεδόν σε όλα τα μέρη αρχαιολογικού ή μυθολογικού ενδιαφέροντος. Ακόμη και στον τόπο μας θα μπορούσε να υπάρξει μια εκμετάλλευση των τοπικών μύθων, που αφορούν την ιστορία του Ιάσονα και τους κενταύρους. Βέβαια για να είμαστε αντικειμενικοί στο λιμάνι δεσπόζει η Αργώ, αλλά αρκεί αυτό; Θα μπορούσε, για παράδειγμα, ο δήμος να οργανώσει ορισμένα δρώμενα για τους τουρίστες που φτάνουν στον Βόλο με κρουαζιερόπλοια. Τα δρώμενα αυτά θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν αναπαράσταση του μύθου του Ιάσονα, ο οποίος χάνει το σανδάλι του στον Άναυρο ενώ περνάει στην απέναντι όχθη την μεταμορφωμένη σε ανήμπορη γριά θεά Ήρα. Επίσης, στα πανέμορφα μονοπάτια του Πηλίου θα μπορούσαν να οργανωθούν πεζοπορίες με χαρακτήρα ξενάγησης, στις οποίες οι συμμετέχοντες θα μάθαιναν από τους οδηγούς τους μύθους για τους κενταύρους, τον γάμο του Πηλέα και της Θέτιδας και πολλά άλλα. Αυτή η μέθοδος θα μπορούσε να αξιοποιηθεί ακόμη και για τους μαθητές των σχολείων αποβλέποντας, έτσι, σε έναν βιωματικό τρόπο μάθησης απορρίπτοντας το στείρο πρότυπο της εποχής μας, κάτι το οποίο υποστήριζε και ο Αλέξανδρος Δελμούζος, διευθυντής του Παρθεναγωγείου του Βόλου στις αρχές του 20ου αιώνα.
Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο!
