Του Πρωτοπρεσβύτερου Απόστολου Θάνου,
Εφημέριου Ιερού Ναού Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Βόλου
Δευτέρα Κυριακή των Νηστειών σήμερα και η Αγία µας Εκκλησία μας εξιστόρησε δια του ευαγγελικού αναγνώσματος, τη θεραπεία του παραλυτικού της Καπερναούμ. Και µας διηγήθηκε την ιστορία ενός πονεμένου ανθρώπου για δύο λόγους. Πρώτον, για να µας υπενθυμίσει ότι η αμαρτία είναι ο πρόξενος του πόνου, της αρρώστιας, της θλίψης και του θανάτου στη ζωή του κάθε ανθρώπου και δεύτερον, για να µας διδάξει πως ο Χριστός είναι εκείνος που µας λυτρώνει από τη φθορά και το θάνατο.
Οι τέσσερις άνθρωποι που κρατούσαν στα χέρια τους τον παραλυτικό είχαν
απόλυτη πίστη ότι ο Κύριος θα μπορούσε να γιατρέψει τον άνθρωπό τους. Γι’ αυτό και δεν δίστασαν να ξεπεράσουν όλα τα εμπόδια που τους χώριζαν από τον Κύριο. Βλέποντας, λοιπόν, ο Χριστός την πίστη αυτών των ανθρώπων, συγχώρησε τις αμαρτίες του παραλυτικού και ευθύς το θαύμα έγινε. Γιάτρεψε τον παραλυτικό,
αφού πρώτα συγχώρησε τις αμαρτίες του. Διότι γνώριζε πως η αμαρτία, η αμαρτωλή του ζωή τον κατάντησε άρρωστο και σωματικά και πνευματικά.
Είναι όντως γεγονός και αληθινό, αγαπητοί µου αδελφοί, πως η αμαρτία παραλύει όχι µόνο την ψυχή, αλλά και το σώμα του ανθρώπου. Πολλές ασθένειες οφείλονται στη λανθασμένη στάση ζωή που τηρεί ο άνθρωπος. Ο Κύριος όμως δίδει συνεχώς προοπτικές και ελπίδες σωτηρίας. Η πίστη και η μετάνοια είναι τα «κλειδιά» της σωτηρίας µας. Η βεβαιότητα πως ο Κύριος είναι ο Αρχηγός και ο Εξουσιαστής της ζωής µας και η μεταστροφή του βίου µας, είναι τα μέσα εκείνα που θα µας επιφέρουν την όντως λύτρωση.
Κατά τη σημερινή ημέρα η Αγία µας Εκκλησία προβάλει και ένα μεγάλο πνευματικό ανάστημα. Τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το
γεγονός που επελέγη να τιμάται δύο φορές τούτος ο Άγιος και μάλιστα τη µία εν
µέσω της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Ο άγιος Γρηγόριος έζησε σε καιρούς δύσκολους για την Εκκλησία και το Έθνος. Παρ’ όλα ταύτα, παρέδωσε τον εαυτό του στην καθοδήγηση του Παναγίου Πνεύματος.
Η διδασκαλία του, ως παρακαταθήκη πολύτιμη, ομιλεί -εκτός των άλλων- και
για την πνευματική ανόρθωση του ανθρώπου. Συγκεκριμένα, για την πνευματική
ζωή λέγει: η πνευματική ζωή είναι ένας τρόπος, µία στάση ζωής, την οποία γνωρίζουν όλοι οι άνθρωποι. Για να επιτευχθεί η πνευματικότητα αυτή, απαιτούνται η ισχυρή θέληση και η αδιάλειπτη προσευχή, η συμμετοχή του σώματος και της ψυχής του ανθρώπου. Το σώμα επομένως αναγεννάται, η ψυχή αγάλλεται και όλος ο άνθρωπος λάμπει εσωτερικά. Αλλά και για τη θέωση του ανθρώπου διδάσκει: ο άνθρωπος μπορεί να γίνει θεός «κατά χάριν», εφ’ όσον οι ενέργειες του Θεού σ’ αυτόν είναι πλήρεις. Έτσι καθίσταται κοινωνός της άνωθεν Βασιλείας, βλέπει το Φως µε καθαρά καρδία και οράται τη Θεία Δόξα και λαμπρότητα.
Με τις σκέψεις αυτές και καθώς διανύουμε µία περίοδο πνευματικού αγώνα,
ας προσευχηθούμε προς τον Κύριό µας όπως µας απαλλάξει από την παραλυσία
της ψυχής και του σώματός µας και να αναδειχθούμε φίλοι γνήσιοι του Θεού, ως
ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο φωστήρας της Ορθοδοξίας και της Εκκλησίας το
στήριγμα και διδάσκαλος. Αμήν.
