Του Νικόλαου Κατοίκου, Καθηγητή Φιλολογίας
Αυτό τον καιρό είχα την ωραία ευκαιρία να συζητώ διάφορα γλωσσικά (τουτέστιν εθνικά) θέματα με τον σπουδαίο φίλο μου Βασίλη Δ. Αναγνωστόπουλο, ομότιμο Καθηγητή τού Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Από την επιστολή του της 12-2-2017 παραθέτω εδώ ένα «ποιητικό» (και συνάμα τραγικό) απόσπασμα, που με συγκλόνισε, καθώς φανερώνει τον «έρωτά» του και την έγνοια του για τη γλώσσα μας, αλλά και τον «θρήνο» του για τις λαβωματιές που δέχεται αυτή από τα ίδια τα παιδιά της!
Κατακλύζομαι από κύματα λύπης και οργής, σαν σκέφτομαι το αύριο της γλώσσας μας. Βλέπω να έρχονται οι βάρβαροι και οι αδίστακτοι μακελάρηδες. Και ήδη η ημιμάθεια που πληθύνει στον τόπο μας -θες από την καταδρομική παγκοσμιοποίηση, θες από τη μαύρη μετανάστευση, θες από την τυφλή τηλεόραση;- έχει ξεπεράσει την αμάθεια σ’ αυτόν τον δρόμο τής φθοράς. Το οικοδόμημα της γλώσσας κλυδωνίζεται, σαν το καράβι που πλέει στο μανιασμένο πέλαγος. Και ο Μολώχ της γλώσσας έχει κάθε λεπτό περισσότερα θύματα από όσα έχει η άσφαλτος. Κι αυτά θρηνώ. Κι αν τα τροχαία θύματα ετησίως εξαφανίζουν μια κωμόπολη, τα γλωσσικά θύματα αφανίζουν ολόκληρους παραδείσους ψυχής και πολιτισμού. Κι ίσως στο μέλλον η καταστροφή αυτή να δημιουργήσει υπαρξιακό εθνικό έλλειμμα, που θα σημάνει και το τέλος τού γένους ή τη μετάλλαξή του σε ένα υβριδικό μόρφωμα από πολλές πλευρές…
• Αλήθεια, πότε θα καταλάβουμε ότι η γλώσσα μας κρύβει «ολόκληρους παράδεισους ψυχής και πολιτισμού» και ότι η «καταστροφή» της μπορεί να προκαλέσει προβλήματα εθνικής ύπαρξης; «Οι σοφοί τα προσερχόμενα αντιλαμβάνονται, ενώ εις την οδόν έξω ουδέν ακούουν οι λαοί» (Κων. Καβάφης). «Οι βάρβαροι και οι αδίστακτοι μακελάρηδες» βρίσκονται ήδη εντός τών τειχών. Συνέλληνες γρηγορείτε!
