Του Γιώργου Λωρίτη, Δικηγόρου
Ως συνήθως, αφού το ελληνικό κράτος καθυστέρησε επί δεκαετίες να αντιμετωπίσει ένα τεράστιο πρόβλημα, αναγκάζεται τώρα να το λύσει μέσα σε χρόνο «ανύπαρκτο». Γενικά το περιβάλλον και ειδικά τα δάση είναι πολύτιμα αγαθά και πρέπει ένα κράτος αλλά και μια κοινωνία να τα προστατεύουν. Όμως συχνά ένα έννομο αγαθό συγκρούεται με ένα άλλο και τότε πρέπει κανείς να σταθμίσει ποιο από τα δύο και πόσο θα προτιμήσει έναντι του άλλου. Οι δασικοί χάρτες έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και δεκαετίες, και τότε θα ωφελούσαν τους πάντες, όμως άργησαν 4 γενιές ανθρώπων και αυτή η αργοπορία ωφέλησε πάρα πολύ, εκ των πολιτών και εκ των αγροτών, μόνο τους «παράνομους εκχερσωτές» των 3 προηγούμενων γενεών, ενώ σήμερα με την άρον-άρον διαδικασία οδεύει να «εκτελέσει» την 4η γενιά δηλ. τα δισέγγονα των προπαππούδων παρανόμων εκχερσωτών.
Όσο κι αν φωνάζει η κυβέρνηση ότι η διαδικασία των δασικών χαρτών αφορά μόνο τον δασικό ή μή χαρακτήρα των εκτάσεων, αυτό είναι ψευδές όσο και η μισή αλήθεια. Ναι μεν οι δασικοί χάρτες αφορούν μόνο τον δασικό χαρακτήρα και όχι την κυριότητα, αλλά ο δασικός χαρακτήρας, σύμφωνα με την πάγια (αν και όχι πάντα νόμιμη) τακτική του κράτους, αποτελεί νόμιμο τίτλο κυριότητος (βάσει τεκμηρίου κυριότητος έστω και μαχητού) υπέρ του κράτους υποχρεωτικά εγγραπτέο στο επερχόμενο κτηματολόγιο, επί ποινή διαπράξεως κακουργήματος από τον αδρανούντα αρμόδιο υπάλληλο. Και βέβαια αυτά αφορούν μόνο όσους αγρότες καλλιεργούν τέτοιες εκτάσεις, όμως αυτοί είναι πολλοί και έτσι προκύπτει ένα τεράστιο κοινωνικό και άρα και πολιτικό πρόβλημα. Έτσι αυτοί οι αγρότες μετά τον φαινομενικά αθώο δασικό χάρτη θα πρέπει να γυρίσουν πίσω 1-2 αιώνες μέχρι να συναντήσουν κάποιον «τουγρά» του τότε «πολυχρονεμένου Σουλτάνου».
Πάντα και ξανά το θέμα των δασών έχει τη ρίζα του στην μετάβαση από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στο Νέο Ελληνικό Κράτος και στη σχετική νομοθεσία που πολλοί αγνοούν και ακόμη περισσότεροι περιφρονούν εγωιστικά. Δεν είναι αστείο αυτό. Όσο το κράτος σεργιανίζει μεταξύ εμμονής, αμάθειας, αδιαφορίας κ.λπ. και οι αγρότες εκτονώνονται φωνασκώντας με κοντόφθαλμα και εγωιστικά επιχειρήματα, κλείνοντας τα αυτιά τους σε ριζωμένες (και στην νομολογία των δικαστηρίων) αντιλήψεις περί «παράνομων καταπατητών», «καταστροφέων των δασών» και «προνομιούχων παρανόμων», τόσο η νομική πορεία των πραγμάτων θα οδηγεί στο να αποστερηθούν σημαντικών τμημάτων των εκτάσεων που καλλιεργούν.
Οι συνηθισμένες «πολιτικές λύσεις» υπό την πίεση των «οργανωμένων ψηφοφόρων» αγροτών, απλώς σκοντάφτουν στο Σύνταγμα και για αυτό είναι ανέφικτες ή αλλιώς άκυρες. Εάν δεν αφυπνισθούν ώστε να αντιμετωπίσουν την κατάσταση με ρεαλισμό και με βάση επιχειρήματα νομιμότητος (που υπάρχουν πολλά και ισχυρά, αλλά σκεπάζονται από συνδικαλιστικές κορώνες), όπως π.χ. η νομικά τεκμηριωμένη χρήση αεροφωτογραφιών και νεότερων του 1945 ή τα δίκια τους που απορρέουν από άλλες ξεχασμένες διατάξεις, τότε απλώς θα αναμασούν ερωτήματα και επιχειρήματα παγίως απορριπτόμενα εδώ και δεκαετίες, που εγείρουν την αγανάκτηση των λοιπών κοινωνικών τάξεων.
