Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Ξημέρωσε μια καινούργια μέρα με λιακάδα και γλύκα. Δοξάζω το Θεό, καλά οδηγάει, πανάγαθος και παντοδύναμος και πάνσοφος είναι. Κι ο άνθρωπος, ντύνεται, γδύνεται στη γη, μεθάει, παραπατάει και γνέφει. Και τώρα, να, μπροστά μου, πολυπληγιασμένος αθλητής, αργοπερνώντας, ζητάει βοήθεια, για να τερματίσει μ’ επιτυχία. Eίπα πως ξημέρωσε μια ηλιόλουστη μέρα.
Η ζωή αρχίζει να συμβαίνει μέσα στη μονότονη μικροπρέπεια των πόθων μας (και των παθών μας). Ποθούμε να κερδίσουμε χρήματα απ’ τη δουλειά μας, και το άρρωστο πνεύμα τού έρωτα ολολύζει στο αίμα μας. Το μυαλό μας δεν είναι στα καλά του. Εγώ, δεν αφήνω ελεύθερα τα μάτια μου να περιπλανηθούν, ούτε να περιεργαστούν την ομορφιά των άλλων, μήπως, κάποια στιγμή, με νικήσει ο αντίπαλός μου, μέσα απ’ τα δικά του μάτια. Κάθε δυσκολία, λοιπόν, σε καλό να μου βγει! Και προχωρώ. Έχω πάρει το αηδόνι, όχι κατά νόημα, αλλά κατά λέξη!Κι ο τροχός που γυρίζει, γυαλίζει. «Μόνο που ό,τι έχεις να κάνεις, κάνε το τώρα», λέω στον εαυτό μου. Γιατί το μετά είναι η μάνα τού ποτέ.
Η καλύτερη μέρα είναι η σημερινή. Ο καλύτερος χρόνος είναι τώρα. «Ανέβα το απότομο ύψωμα, που ορθώνεται μπροστά σου, αθλητής γαρ, όσο πληγιασμένος και να ’σαι, φτάνει να βραδύνεις το βήμα σου, στην αρχή. Έχεις το κεφάλαιο της πείρας, ένα ακριβό σχολείο ζωής. Ξέρεις ότι δεν στάθηκες ανόητος, για ν’ αναζητήσεις άλλο σχολείο, όπου δεν θα μάθαινες τίποτα, ποτέ. Και μην αφήνεις τη ματιά σου να πέσει στους μωρούς, που εξαγγέλλουν θριαμβευτικά τι πρόκειται να κάνουν. Ούτε να κοιτάς τους κενόδοξους, που καυχώνται για τα σπουδαία πράγματα που έπραξαν.
Εσύ, να κοιτάζεις και να βλέπεις μόνο τους σοφούς, που σιωπούν για όλα. Κάτι ξέρουν αυτοί παραπάνω από σένα. Είναι χρυσός η σιωπή. Και ποιος δεν ξέρει ότι απ’ όλους τους κλέφτες, οι χειρότεροι είναι οι πολυλογάδες, οι φαφλατάδες, που σου αφαιρούν το χρόνο και τη διάθεση». Και ποιος δεν είδε «εκείνον που έντυσαν με τόσο επίσημη στολή, που κοντεύει να χάσει τη φωνή του».
Ο σοφός που, όπως είπαμε, σιωπά για όλα, κάνει και κάτι άλλο: Ξαγρυπνάει και βασανίζει το μυαλό του, ώσπου να διαπιστώσει, τελικά, πόσα λίγα κατάφερε να μάθει στη ζωή του.
Αντίθετα, ο ανόητος, που νιώθει πλήξη στην ψυχή του και αυτοαχρηστεύεται, πιστεύει ότι δεν του απομένει τίποτα πια να μάθει στη ζωή. Υποτάσσεται, παρά τη θέλησή του, κι ύστερα συμπεριφέρεται σαν να τηζητούσε την υποταγή. Τουλάχιστον ας σώπαινε!
