Του Πάνου Σκοτινιώτη
(“Εξαιρετικά αφιερωμένο” σε αυτό που ζούμε)
Στις 6 Φεβρουαρίου βγαίνουν τα αποτελέσματα του ΔΝΤ. Βιώσιμο ή μη βιώσιμο το χρέος; Τι αγωνία κι αυτή! Όπως, καλή ώρα, όταν περιμέναμε τα αποτελέσματα των εισαγωγικών εξετάσεων για το Πανεπιστήμιο.
Αν πιάσουμε τη βάση (για παραπάνω δεν γίνεται λόγος), το βάζουμε στο “βιογραφικό” μας και μπορούμε να ελπίζουμε πως θα χαλαρώσουμε. ‘Όχι, μην φανταστείτε χαλάρωση σε κανένα spa. Χαλάρωση ποσοτική. QE, όπως το λένε. QE, που τόσο καιρό ακούμε, και QE, που τόσο καιρό δεν βλέπουμε. Που για να μπούμε σε αυτό το QE, πρέπει να έχουμε πάσο από την ΕΚΤ. Αλλά για να μας δώσει πάσο η ΕΚΤ, πρέπει να βάλει το χεράκι του και το ΔΝΤ. Αν μπούμε στο QE, μπορεί και να ξεμυτίσουμε σιγά-σιγά στις αγορές. Αγορές; Ποιος να το ‘λεγε, αλήθεια, πως οι αγορές θα γίνονταν η νέα Μεγάλη Ιδέα του Έθνους! QE λοιπόν και πάσης Ελλάδας. Και μετά, χαράς ευαγγέλια. Η “Αριάδνη” θα αρχίσει να ξεκουμπίζεται από την οικονομία. Και μπορεί μεν να έρχεται ο “Βίκτωρας”, αλλά, όπως και να το κάνουμε, “Σιβηρία” δεν θα είναι. Μα τι χειμώνας κι αυτός. Δεν λέει με τίποτα να περάσει. Μέχρι που και οι Αλκυονίδες μας την έσκασαν φέτος. Ή το πάνε για πιο πίσω. Υπομονή!
Αν, πάλι, κοπούμε, ίσα που καήκαμε. Την πρώτη κρυάδα ήδη την πήραμε. Διαρροή από το “εξεταστικό κέντρο”. Όπως όταν διαρρέονται τα θέματα των πανελλαδικών. “Εξαιρετικά μη βιώσιμο” το χρέος», λέει. Μπα; Και τι πάει να πει “εξαιρετικά μη βιώσιμο”; Ότι δεν πρόκειται να επιβιώσει με τίποτα; Και λοιπόν; Κακό είναι αυτό; Φοβούμαστε μη μας λείψει; Τι παιγνίδια, τελικά, μπορεί να κάνει κανείς με τη γλώσσα! Αλλά είναι αυτή η άτιμη η πραγματικότητα που δεν μας αφήνει να χαρούμε τίποτα.
Και μετά ταύτα, αν κοπούμε, τι κάνουμε; Πάμε στην επόμενη “εξεταστική”. Τι σημαίνει αυτό; Μέτρα. Τι απαίσια λέξη! Φτου-φτου. Μέτρα λοιπόν. Μέτρα, όμως, με το “τεκμήριο της αθωότητας”, ή μέτρα με το “τεκμήριο της ενοχής”; Να το πάλι το μπλέξιμο. “Τεκμήριο αθωότητας” σημαίνει ότι δέχονται πως πιάνουμε τον στόχο, αλλά καλού-κακού υπάρχει και μια κάβα για την κακιά την ώρα. Αχρείαστη να ‘ναι. “Τεκμήριο ενοχής”, σημαίνει το αντίθετο. Ότι δέχονται, δηλαδή, πως δεν πιάνουμε τον στόχο. Και αν, πάλι, τα καταφέρουμε, τόσο το καλύτερο, γλυτώνουμε τα μέτρα. Αντίστροφος κόφτης, λέγεται αυτό. Σατανικό!
Χώρια αυτή η αξιολόγηση, που όλο κλείνει και όλο δεν λέει να κλείσει. Κάποτε λέγαμε αξιολόγηση και εννοούσαμε αυτό που λέει η παροιμία: “Δες μάνα και πάρε κόρη”. Με τα μνημόνια άλλαξε κι αυτό. Αξιολόγηση, τώρα, σημαίνει μέτρα. Και άντε να πάρουμε πάλι κάποια μέτρα. Πώς να συμφωνήσουμε όμως με τον Γερούν. Εμείς λέμε πως ένα 5% θέλουμε ακόμη και τερματίσαμε. Εκείνος δεν μας τα λέει καλά. Δεν ξέρω πώς τα λογάριασε, αλλά τα έχει χωρίσει στα τρία. Το 1/3, ok, αναγνωρίζει πως πράγματι το έχουμε κάνει. Καλοσύνη του. Το άλλο 1/3 το έχουμε βάλει, λέει, μπροστά. Κάτι είναι κι αυτό. Και το τελευταίο 1/3, ούτε που το έχουμε αγγίξει. Ναι, τέτοια ακρίβεια. Ουάου. Άντε τώρα να βγάλουμε άκρη*.
Και αν τα στυλώσουμε; Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Και τι να κάνουμε, δηλαδή; Να σηκώσουμε λευκή σημαία; Σωστό κι αυτό. Έτσι που τα κάναμε, ζούμε κάθε λίγο και λιγάκι “την κορύφωση του θείου δράματος”. Εφτά χρόνια τώρα, με διαπραγμάτευση κοιμόμαστε, με διαπραγμάτευση ξυπνάμε. Όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι εδώ όλα τα ίδια (και χειρότερα) μένουν Και πάνω που πάμε να βγούμε στο ξέφωτο, δώσ’ του πάλι πίσω.
Και σαν να μη μας φτάνουν όλα, έχουμε κι αυτόν τον περίφημο εκλογικό κύκλο στην Ευρώπη. Ό,τι είναι να γίνει, να γίνει, λέει, μέχρι 20 Φεβρουαρίου. Γιατί αν ανοίξει ο κύκλος, μπλέκουμε άσχημα.
Όχι άλλο ’15! Ούτε ψύλλος στον κόρφο μας.
* Μέχρι που έγραψα αυτό το κείμενο, το Σάββατο 28 του μηνός, η κυβέρνηση ισχυριζόταν ότι έχει εκπληρώσει το 95% των προαπαιτούμενων της αξιολόγησης. Αν ισχύουν όσα έγραψε στις 30 του μηνός το Bloomberg, τότε ο Ντάισελμπλουμ υπήρξε απλώς η φωνή του Τσακαλώτου. Μύλος. Και βέβαια, στην περίπτωση αυτή, σοβαρές οι ευθύνες
