Του Πρωτοπρεσβύτερου Απόστολου Θάνου, Εφημέριου Ιερού Ναού Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Βόλου
Κατά την παρούσα Κυριακή το ιερό Ευαγγέλιο µας εξιστόρησε το περιστατικό που συνέβη στην Ιεριχώ, όπου ο αρχιτελώνης Ζακχαίος εναγωνίως ποθούσε να δει τον Κύριο. Παραµέρισε τον γέλωτα των συµπολιτών του, αδιαφόρησε για την κοινωνική του θέση και δέχθηκε τον Κύριο στο σπίτι του. Κυρίως, όμως, στην καρδιά του!
Ο Ζακχαίος επέδειξε θαυµαστή και αξιοµίµητη πίστη. Ο Ζακχαίος ήτο αρχιτελώνης. Συγκέντρωνε δηλαδή τους φόρους και από την εργασία του αυτή απέκτησε μεγάλα χρηµατικά ποσά. Όπως ήταν φυσικό, ο Ζακχαίος
– όπως και κάθε τελώνης – ήταν µισητός στο λαό. Παρ’ όλα ταύτα, δεν λογάριασε
το αξίωµά του, ξεπέρασε εµπόδια και δυσκολίες και ανέβηκε στη συκοµουριά για
να αντικρύσει τον Κύριο. Πίστευε ακράδαντα στον Κύριο. Γνώριζε πως ο Κύριος,
τον Οποίο ποθούσε να δει, ήταν «ο υιός του ανθρώπου» που ζητά από κάθε άνθρωπο να σωθεί. Να εξέλθει από την αµαρτία και να συµπορευθεί µαζί Του προς
την Βασιλεία του Θεού.
Άραγε, επιδεικνύουµε και εµείς σήµερα την πίστη του Ζακχαίου; Ή µήπως
αρνούµαστε µε κάθε τρόπο τον Κύριό µας; Και στην πίστη µας αυτή, δεν χρειάζεται µόνο να συµµετέχουµε στη µυστηριακή ζωή της Εκκλησίας. Χρειάζεται
να πιστεύουµε στον Κύριό µας πρωτίστως µέσω της ζωντανής εικόνας Του. Τον
συνάνθρωπό µας.
Σε συνάρτηση µε την πίστη του ο Ζακχαίος επέδειξε και αγάπη. Αγάπη όχι µόνο προς το πρόσωπο του Ιησού, µα και προς το πρόσωπο των συνανθρώπων του. Και ερχόµαστε πάλι σ’ εµάς. Αγαπούµε; Αγαπούµε όπως θέλει ο Κύριος; Ή
αγαπούµε αυτάρεσκα και εγωιστικά; Η αγάπη σε όλες της τις διαστάσεις και σε
όποιο πρόσωπο και αν απευθύνεται, πρέπει να είναι αγνή και καθαρή. Γνήσια
και αληθινή. Όπως ακριβώς αγάπησε τον άνθρωπο ο Κύριος και ανήλθε επί του
Σταυρού και έχυσε το πανάγιο αίµα Του, έτσι και ο κάθε άνθρωπος, αληθινά και
ουσιαστικά, οφείλει να αγαπά τον συνάνθρωπό του. Διότι, µέσω της ζωντανής εικόνας του Θεού, δηλαδή τον άνθρωπο, αγαπάµε τον ίδιο τον Θεό. Και αν µισούµε
και αδικούµε τον αδελφό µας, εχθρεύουµε τον ίδιο τον Θεό – Πατέρα µας.
Εάν παρατηρήσει κανείς σφαιρικά τη στάση του Ζακχαίου, θα διαπιστώσει µία στάση µετανοίας. Ο Ζακχαίος υπερνίκησε τις δυσκολίες και, γεµάτος
θάρρος και δύναµη, ζήτησε τη βοήθεια του Κυρίου. Αισθάνθηκε την αµαρτωλότητά
του, αγωνίστηκε να αποβάλλει την εγωιστική ροπή προς την αµαρτία και γεµάτος
αυτοκαταδίκη και ταπεινό φρόνιµα «υπεδέξατο αυτόν χαίρων».
Ιδιαίτερα σε ένα κόσµο όπου κυριαρχεί το µίσος, η συκοφαντία και η έχθρα,
σε µία κοινωνία όπου ο εύκολος και γρήγορος πλουτισµός και η κοινωνική καταξίωση τείνουν να γίνουν προϋποθέσεις αναγνώρισης, ευµάρειας και κυριαρχίας,
η ταπείνωση και η µετάνοια αποτελούν τα πνευµατικά αντίδοτα στο φαρµάκι του
εγωισµού και της φιλαυτίας.
Χρειάζεται να µάθουµε να βλέπουµε τον Κύριο συνεχώς και πάντοτε µπροστά µας. Να Τον αντικρίζουµε µε φόβο, ευλάβεια, ταπείνωση, πίστη, µετάνοια και προπαντός µε αγάπη. Μονάχα έτσι ο «Θεός πάσης παρακλήσεως» θα µας δώσει θάρρος και θα µας ενισχύσει στον καθηµερινό µας πνευµατικό
αγώνα, έτσι ώστε να συντελεστεί σωτηρία «τω οίκω τούτω». Στον ζωντανό ναό,
στο οικητήριο του Αγίου Πνεύµατος. Στο σώµα µας. Αµήν.
