Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Ο επισκέπτης, μόλις φτάσει στη Δράκεια, που απέχει λίγα μόνο χιλιόμετρα από το Βόλο, αντιλαμβάνεται αμέσως τη μεγάλη ελευθερία και τις ευκαιρίες, που του δίνει το χωριό, να μάθει την ιστορία του, αλλά και να χαρεί τις φυσικές ομορφιές του. Γύρω απ’ το χωριό, δημιουργείται μία αλυσίδα από ανεξάρτητα περιβόλια γεμάτα ελαιόδεντρα, μηλιές και αχλαδιές, ενώ οι καστανιές, γέρικες οι περισσότερες, αλλά καρπερές, αποτελούν τον πλούτο των κατοίκων τού χωριού.
Σήμερα, επικρατεί η συνήθεια, οι κάτοικοι του χωριού να θεωρούν, κατά κάποιο τρόπο, ως θαύμα το γεγονός ότι ορισμένοι επέζησαν και δεν υπέστησαν τις θηριωδίες των Γερμανών εισβολέων. Νιώθουν, όμως, πίκρα και αγανάκτηση για τις εκτελέσεις των συγχωριανών τους (οικείων και συγγενών), στη ματωμένη σκηνή της ιστορίας τού χωριού.
Λένε πως χρειάζεται καλή μνήμη, ύστερα από ένα ψέμα, κι εδώ, όλοι οι κάτοικοι της Δράκειας, αγαπώντας την αλήθεια και την ιστορική δικαιοσύνη, θεωρούν ότι η καλή μνήμη είναι το ημερολόγιο της ζωής τους, που, πάντα, το φέρουν μαζί τους. Και αυτή τη μοιραία περιοχή της μνήμης συνήθισαν να την ονομάζουν παράδεισο ή κόλαση. Η μνήμη, όχι λιγότερο από την ελπίδα, υπόσχεται με πίστη: «Να περιμένετε τη δικαίωση, που, δεν μπορεί, θα ’ρθει στο μέλλον!», αν και το μέλλον είναι η πρόφαση εκείνων, που δεν είχαν ούτε παρελθόν, αλλά και εκείνων, που επιδιώκουν ν’ αποκρύψουν το παρελθόν και το παρόν. Όμως, σε τούτο το χωριό, δεν αποκρύβεται τίποτα, η ιστορία ζωντανεύει, σπαράζει, επαληθεύεται, γίνεται αποδεκτή ως αυταπόδεικτη.
Το μόνο καθήκον μας, λοιπόν, απέναντι στην ιστορία είναι να την ξαναγράψουμε, και, τότε, θα ’ναι καλή μαζί μας, αν σκοπεύσουμε να την ξαναγράψουμε αληθινά…
Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να μας προβληματίσει, αν, πρώτα, σκεφτούμε το παράδειγμα των παιδιών εκείνων, που παραμένουν σ’ όλη τη ζωή τους σε κατάσταση «πυγμαίων» (δηλαδή, νάνων), διότι τα μέλη τους, στη βρεφική ηλικία, ήταν πολύ συμπιεσμένα. Έτσι, φοβάμαι πως και η ιστορική μας μνήμη, δεσμευμένη από τις προλήψεις, την άγνοια και τις νέες έξεις υποτέλειας, δεν μπορεί να επεκταθεί και να λάβει το ισορροπημένο μεγαλείο, που θαυμάζουμε στους αρχαίους, οι οποίοι, ζώντας κάτω από λαϊκές και δημοκρατικές κυβερνήσεις, έγραφαν την ιστορία τους με την ίδια ελευθερία, την οποία είχαν και στις πράξεις τους.
Η περίοδος που ζούμε είναι περίοδος μεγάλης δυστυχίας: Απάθεια του πληθυσμού για τα ιστορικά γεγονότα, αισθησιακά κεντρίσματα και δοξολογία τού σώματος και θρηνωδία για την παρακμή του, ψυχρή ενατένιση του κόσμου, θρήνος για το πέρασμα του χρόνου και τη φθορά, αγωνία για το αύριο, πείνα, ανεργία, κρίση των αξιών, κατάπτωση της φυλής μας, κι ένα πικρό βασίλειο ατέλειας (και συντέλειας του ελληνικού κόσμου).
Η ζωή, όμως, κρύβει πολλά θέλγητρα, και στην κάτω πλατεία τού χωριού, όπου βρίσκομαι για λίγο, βρίσκεται και η ταβέρνα «Πλάτανος» της Γεωργίας, του Φάνη και των παιδιών τους. Εδώ, η λειτουργία της ταβέρνας αποκαλύπτει ωραίους ανθρώπους, υπεύθυνους, με επαγγελματική συνείδηση και αγάπη για τη δουλειά τους. Η πολυμελής αυτή οικογένεια έχει αποκτήσει τη φήμη της άριστης μαγειρικής τέχνης και προσφοράς, και η αξία τού κάθε μέλους της προέρχεται, κυρίως, από την πλούσια εμπειρία του στο χώρο της γαστρονομικής απόλαυσης. Η Γεωργία και ο Φάνης έχουν γίνει για τους θιασώτες τού εκλεκτού φαγητού, ένα είδος ιδανικών ιδιοκτητών, που διατηρούν μία κουζίνα σύγχρονη και παραδοσιακή, συγχρόνως. Πρόθυμοι, φιλικοί, εξυπηρετικοί, εξαιρετικά ενήμεροι και με ευρύτητα γνώσεων και γεύσεων, οι ιδιοκτήτες τού «Πλάτανου» προσφέρουν ποιοτικούς μεζέδες και θαυμάσια μαγειρευτά φαγητά, εκλεκτό τσίπουρο και κρασί ντόπιο, που, καθώς το πίνεις, αισθάνεσαι μία χαρούμενη ανάταση και απουσία τού υλικού σου βάρους. Κι όσοι αγαπούν τις «πλεξούδες», μπορούν ν’ απολαύσουν τα γαρδουμπάκια της Γεωργίας (στην αρχαία Ελλάδα τα έλεγαν «γαρδούμια»), έδεσμα από εντεράκια αρνιού ή κατσικιού, σχηματισμένα σε «πλεξούδες» και ψημένα στο φούρνο. Επίσης, η χορτόπιτα είναι εξαιρετική, και δεν χρειάζεται να τρέφεσαι αποκλειστικά με χορταρικά για να την απολαύσεις. Είναι τόσο απολαυστική για όλους!
Φεύγοντας από την ατμοσφαιρική αυτή ταβέρνα, νιώθεις ότι εύκολα ενσωματώνεσαι στον κόσμο τού χωριού, γιατί τον βρίσκεις πολύ κοντά σου, σχεδόν μέσα στην αφή σου – έναν κόσμο που τον αγκαλιάζεις και ομολογείς: «Η Ζωή θέλει να την αγαπάς, η Αγάπη θέλει να τη ζεις!».
