ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

H ενίσχυση των ταξικών δυνάμεων όπλο στην πάλη των εργαζομένων

h-ενίσχυση-των-ταξικών-δυνάμεων-όπλο-στ-641713

Του Μιχάλη Τσιώνα, Μέλος της Γραμματείας Μαγνησίας του ΠΑΜΕ

Το Σαββατοκύριακο 19 και 20 Νοεμβρίου πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα η 4η Πανελλαδική συνδιάσκεψη του Π.Α.ΜΕ. με την παρουσία 50 αντιπροσώπων από 36 συνδικαλιστικές οργανώσεις άλλων χωρών. 1224 αντιπρόσωποι και παρατηρητές από 530 συνδικαλιστικές οργανώσεις, μεταξύ αυτών και 17 αντιπρόσωποι από τον Βόλο που ορίστηκαν από τα σωματεία τους και τις Επιτροπές Αγώνα και τα οποία μέσα από ανοιχτές διαδικασίες επαναβεβαίωσαν την συμπόρευσή τους με το ΠΑΜΕ, συζήτησαν και αντάλλαξαν πείρα και συμπεράσματα από τη δράση τους, κατέθεσαν σκέψεις και προτάσεις γύρω από την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα και ανάδειξαν την ανάγκη να οικοδομηθεί μαχητικό ταξικό συνδικαλιστικό-εργατικό κίνημα ελπίδας και ανατροπής.

Στο επίκεντρο της εισήγησης αλλά και αρκετών ομιλιών βρέθηκαν κρίσιμα ζητήματα που απασχολούν την εργατική τάξη και το εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα. Μεταξύ αυτών ο βρώμικος και ύπουλος ρόλος του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού που προσπαθεί να επιβάλλει τη γραμμή της αδράνειας, της ηττοπάθειας, του συμβιβασμού και της ταξικής συνεργασίας στα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος.

Στην ολομέτωπη επίθεση που δέχεται η πλειοψηφία των εργαζομένων οι ευθύνες και η ζημιά που έκαναν οι παρατάξεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΜΕΤΑ και οι διάφορες μεταμορφώσεις τους είναι μεγάλες. Όλα αυτά τα χρόνια έφερναν τις απαιτήσεις των εργοδοτών μέσα στις εργατικές οργανώσεις και έβαζαν τους εργαζομένους να στηρίζουν ξένα συμφέροντα και να υιοθετούν τις θεωρίες τους. Από την αρχή της κρίσης υιοθετούσαν θεωρίες ότι για την κρίση φταίνε τα δικαιώματα μας που ήταν πάνω από τις δυνατότητες και τη δουλειά μας και ότι για το κλείσιμο των επιχειρήσεων φταίνε οι αγώνες και οι διεκδικήσεις μας. Ότι τελικά η κρίση δεν είναι του καπιταλισμού και ότι με μια άλλη διαχείριση μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα υπέρ των εργαζομένων.

Σήμερα δίνουν χρόνο στην κυβέρνηση, βάζουν εμπόδια στην οργάνωση των αγώνων, καλλιεργούν την ηττοπάθεια και καλούν σε στοίχιση και συναίνεση με τους εργοδοτικούς σκοπούς. Πήραν μέρος στους κοινωνικούς διαλόγους και υπέγραψαν κοινά πορίσματα και ανακοινώσεις. Σε πολλές περιπτώσεις οι ανακοινώσεις μεγάλων ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων δεν ξεχωρίζουν ούτε φραστικά από τις ανακοινώσεις των εταιριών, αν και τις περισσότερες φορές στην ουσία μιλάνε αυτοί για λογαριασμό τους.

Τέτοια δείγματα γραφής έχει δώσει και η πλειοψηφία του Εργατικού Κέντρου Βόλου. Οι ανακοινώσεις του ενάντια στο Π.Α.ΜΕ. και άλλα ταξικά συνδικάτα είναι μνημεία αντικομουνισμού που θα ζήλευε ακόμη και η Χρυσή Αυγή.

Στην ιστορία θα μείνουν επίσης οι ανακοινώσεις αλλά και όλοι η παρέμβασή τους κατά την περίοδο του μεγαλειώδους αγώνα των χαλυβουργών της Ελευσίνας και η στήριξη τους στο Μάνεση. Μέχρι και φθηνό ρεύμα διεκδικήσαν για τον Μάνεση όταν οι εργαζόμενοι στενάζουν από τις συνεχείς ανατιμήσεις του ρεύματος, όταν χιλιάδες νοικοκυριά μένουν χωρίς ρεύμα γιατί δεν έχουν να το πληρώσουν.

Η μεταμόρφωση της τακτικής τους όλη αυτήν την περίοδο της κρίσης ήταν μεγάλη. Στην αρχή της κρίσης εμπόδιζαν ανοιχτά τον απεργιακό αγώνα, λέγοντας ότι «απεργία μέσα στην κρίση είναι τρέλα», αλλά και για αγώνες μετά τη δουλειά που δήθεν δίνει διέξοδο στους εργαζομένους για να μη χάσουν τη δουλειά τους. Μετά άλλαξαν τακτική προκηρύσσοντας απεργίες χωρίς σχέδιο, απροετοίμαστες και με πλαίσιο υποταγής στα πλαίσια της διαχείρισης της κυρίαρχης πολιτικής με αποτέλεσμα την υπονόμευση τους.

Στη συνέχεια έριξαν βάρος στην αλλαγή κυβέρνησης ενώ στην τελευταία κινητοποίηση της ΓΣΕΕ στη Δ.Ε.Θ. έδωσαν βήμα σε γνωστούς καθηγητές να ανοίξουν θέμα για την ανάγκη προσαρμογής των συνδικάτων στα νέα δεδομένα, δηλαδή συμβιβασμός και υποταγή, για το ανώφελο των απεργιών σε εθνικό επίπεδο και την αναζήτηση νέων μορφών πάλης όπως μέσω διαδικτύου, το Face book, τη συμμετοχή σε Μ.Κ.Ο. και συμμετοχή στις εθνικές εκλογές.

Ο κάθε καλοπροαίρετος μπορεί να καταλάβει πόσο χειρότερη θα ήταν σήμερα η κατάσταση χωρίς το Π.Α.ΜΕ.

Τα συνδικάτα που συμμετέχουν στο ταξικό μέτωπο έδωσαν σκληρές μάχες και έγιναν φωτεινά παραδείγματα, επιβεβαιώνοντας στην πράξη την ορθότητα της απόφασης να δημιουργηθεί το Π.Α.ΜΕ. τον Απρίλη του 1999.

Σήμερα αναδεικνύεται η αναγκαιότητα της ισχυροποίησης του Π.Α.ΜΕ. και της διεύρυνσης του με νέα σωματεία, νέες δυνάμεις. Εκ’ των πραγμάτων αναδεικνύεται ως η μόνη δύναμη που η εργατική τάξη, το συνδικαλιστικό κίνημα μπορεί να ακουμπήσει για να οργανώσει την πάλη απέναντι στην ενιαία και συντονισμένη επίθεση του κεφαλαίου.

Μόνο την περίοδο 2010-2015 πρωταγωνίστησε σε δεκάδες πανεργατικές και κλαδικές απεργίες, σε απεργίες σε εργασιακούς χώρους καθώς και δεκάδες συγκεντρώσεις, συλλαλητήρια, καταλήψεις.

Κράτησε όρθια και συγκροτημένη από το κύμα της ενσωμάτωσης, υποταγής και διάλυσης μία ικανή δύναμη συνδικάτων και συνδικαλιστών που παλεύουν μαχητικά με ταξική γραμμή. Τα συνθήματα του υιοθετήθηκαν από ευρύτερες εργατικές και λαϊκές δυνάμεις.

Προσανατόλισε τη γραμμή πάλης ενάντια στις επιδιώξεις των μονοπωλίων, των επιχειρηματικών ομίλων και εταιριών, των πολιτικών κομμάτων που τους εκπροσωπούν, της ευρωπαϊκής ένωσης που την παρουσιάζουν ως μονόδρομο.

Καθόρισε αιτήματα με κριτήριο το πώς πρέπει να ζουν και να δουλεύουν σήμερα οι εργαζόμενοι και όχι με κριτήρια που έχουν οι εκμεταλλευτές μας και που αποσκοπούν στο μέγιστο κέρδος. Ανέδειξε τη ζημιά που κάνουν θεωρίες για κοινωνικό εταιρισμό, για κοινό δήθεν συμφέρον εργαζομένων και εργοδοτών, που κάποια στιγμή θα μοιραστούν δίκαια τον πλούτο που παράγει μόνο η εργατική τάξη. Παλέψαμε με σταθερότητα και συνέπεια ενάντια σε όλα τα μνημόνια και τους αντεργατικούς νόμους.

Το Π.Α.ΜΕ. πήρε σαφή θέση με αγωνιστικές δράσεις και πρωτοβουλίες ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις. Οργάνωσε και συνεχίζει να εκφράζει καθημερινά και πολύμορφα την αλληλεγγύη προς τους πρόσφυγες και μετανάστες. Έδειξε έμπρακτη αλληλεγγύη στους αγώνες των εργατών, των λαών σε άλλες χώρες που εξίσου υποφέρουν.

Για όλη αυτήν τη δράση, για τον πρωτοπόρο ρόλο του, το Π.Α.ΜΕ. από την ίδρυση του ακόμη δέχεται επιθέσεις όλων των μορφών από το κεφάλαιο και τους μηχανισμούς του. Γι’ αυτό το λόγο έριξαν πάνω του τη ναζιστική, εγκληματική συμμορία τους, τη Χρυσή Αυγή.

Σήμερα που γίνεται σε ολοένα και περισσότερους εργαζόμενους καθαρό ότι η επίθεση όχι μόνο δεν έχει τέλος αλλά είναι αποφασισμένος και ο νέος γύρος επίθεσης από την κυβέρνηση-Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ-Σ.Ε.Β., η ενίσχυση των ταξικών δυνάμεων μέσα στο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα και η αποδυνάμωση του παλιού και νέου εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού είναι βασική προϋπόθεση για να μπει φραγμός σε αυτήν την επίθεση σε ότι λαϊκό εργατικό δικαίωμα έχει απομείνει, για να οργανωθούν αγώνες που να διεκδικούν αιτήματα τα οποία θα ικανοποιούν όλες τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής και λαϊκής οικογένειας.

Σε αυτήν την προσπάθεια αξίζει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις και έχοντας ως επόμενο και άμεσο σταθμό την απεργία στις 8 Δεκέμβρη, να δώσουμε τη μάχη για την επιτυχία της, βάζοντας τις βάσεις για τη συνέχιση των αγωνιστικών μας κινητοποιήσεων κάτω από καλύτερες προϋποθέσεις.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου