Του Βαγγ. Σουσουρή
Τερατώδης ισχύς στα χέρια ενός ανθρώπου εγωμανούς, απρόβλεπτου, με ακραίες αντιλήψεις.
Μόλις πρωτάκουσα τα αποτελέσματα των αμερικανικών προεδρικών εκλογών αυθορμήτως είπα: «Επιτέλους, να μια ενδιαφέρουσα είδηση». Αναμενόμενη μεν, αλλά είδηση. Και μάλιστα ανατρεπτική, άρα δημοσιογραφικώς συναρπαστική! Και τούτο διότι, στον αποπνικτικό βάλτο της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής στασιμότητας της Ελλάδας, η πολιτική ειδησεογραφία έγινε αφόρητα πληκτική έως εξοργιστική, για όσους τουλάχιστον δεν είναι «κολλημένοι» κομματικά. Προβολή, αναμάσημα και «ερμηνείες» των δήθεν οραμάτων, των λόγων, των ενσυνείδητων ψευδών και των εγωϊστικών εμμονών ασήμαντων ή μικρομεσαίων προσώπων (με όλες τις υπάρχουσες εξαιρέσεις), που αναδείξαμε στην εξουσία και με τα «έργα και τις ημέρες» τους οδήγησαν την πατρίδα μας στην οικονομική υποδούλωση των ξένων και τον λαό στην εξαθλίωση.
Η εκλογή Τραμπ στην Προεδρία των ΗΠΑ, ως διεθνές πολιτικό γεγονός, ήδη «ταρακουνάει» τον πλανήτη και ως είδηση θα βρίσκεται στο εξής καθημερινώς στην ατζέντα των ειδησεογραφικών δελτίων. Ήδη, την Αμερική συγκλονίζουν διαδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά της εκλογής του αθυρόστομου «κροίσου», ο οποίος – χάρη στο περίπλοκο αμερικανικό εκλογικό σύστημα – παρ’ ότι έλαβε οριακά λιγότερες από την αντίπαλό του ψήφους, εισέρχεται στον Λευκό Οίκο, επειδή συγκέντρωσε περισσότερους εκλέκτορες! Δεν είμαι ειδικός αναλυτής ή «αμερικανολόγος» και άρα δεν χρειάζεται να καταφύγω σε ψυχαναλυτή για να συνέλθω από το σοκ του «Τυφώνα Τραμπ», που σάρωσε κάθε πρόβλεψη κι εκτίμηση υπέρ της Χίλλαρυ Κλίντον. Με βάση, όμως, την Κοινή Λογική μπορώ να ισχυρισθώ τα ακόλουθα:
Πρώτον: Αν αντί της Κλίντον οι Δημοκρατικοί (1) προέκριναν ως υποψήφιο τον εσωκομματικό της αντίπαλο Μπέρνυ Σάντερς, πιθανότατα ο Τραμπ σήμερα να μην πανηγύριζε. Η Κλίντον, ακόμη και στο κόμμα της, ήταν ιδιαιτέρως αντιπαθής για την υστερική της φιλοδοξία και την πολιτεία της ως υπουργός Εξωτερικών. Επιπλέον, απεδείχθη, ότι η χρησιμοποίηση απ’ το αμερικανικό πολιτικό σύστημα αστέρων του Χόλλυγουντ και άλλων κοσμοειδώλων της Τέχνης και του Αθλητισμού για την παγίδευση ψηφοφόρων απέτυχε παταγωδώς. Ούτε τις έξτρα ερωτικές υπηρεσίες, που υποσχέθηκε η «βασίλισσα της ποπ» Madonna, δεν εκτίμησαν οι… αφιλότιμοι Δημοκρατικοί ψηφοφόροι!!! Ας ελπίσουμε ότι και στην Ελλάδα τα κόμματα θα παύσουν, επιτέλους, να υποτιμούν τους πολίτες, ψηφοθηρώντας με πρόσωπα, που μπορεί να διαπρέπουν στο «γυαλί» της Τηλεόρασης ή στα γήπεδα, αλλά δεν κάνουν για την Πολιτική…
Δεύτερον: Ο Ντόναλντ Τραμπ πολέμησε και κέρδισε μόνος του, έχοντας «τα πάντα…όλα» εναντίον του! Από το υπερφίαλο «εγώ» του, τις ακραίες ιδέες και τον χυδαίο του λόγο, μέχρι την γενική αποδοκιμασία των Μέσων Ενημέρωσης, μεγάλου μέρους του κόμματός του, αλλά και ξένων κυβερνήσεων. Και, όμως, ανέτρεψε όλα τα προγνωστικά, αναδεικνύοντας έτσι την ακατάβλητη Δύναμη του Ενός! Μια δύναμη, που κάθε άνθρωπος εκ φύσεως κρύβει μέσα του και με την οποία μπορεί, κατά τις περιστάσεις, να επηρεάσει ακόμα και την πορεία της Ανθρωπότητας: Είτε ως αιμοσταγές τέρας (Χίτλερ, Στάλιν κ.α.), είτε ως εμπνευσμένος ηγέτης και Μεγάλη Ψυχή (Μαχάτμα Γκάντι). Είτε ως ανάλγητος και ανηλεής κυνηγός του πλούτου πατώντας επί πτωμάτων, είτε ως ποταμός προσφοράς στους αδυνάτους, με μνήμη και γνώση ότι οι θνητοί έχουμε ημερομηνία λήξεως, πέραν της οποίας «ου παραμένει ο πλούτος, ου συνοδεύει η δόξα»! Το βέβαιον είναι πως ο Τραμπ, όντας πλούσιος μέχρις ύβρεως (2) – με την αρχαία του όρου έννοια – δεν έχει ανάγκη, όπως οι αντίπαλοί του, ν’ απολογηθεί για κανένα χρηματοδότη της προεκλογικής του εκστρατείας. Τα πλήρωσε όλα από την…απύθμενη τσέπη του! Τώρα, ποιες εσωτερικές χορδές των Αμερικανών άγγιξε αυτός ο άνθρωπος και του ανέθεσαν την Προεδρία και πώς θα χρησιμοποιήσει την τερατώδη ισχύ, που του εμπιστεύθηκαν, μένει να φανεί…
Η εκλογή του, πάντως, δεν είναι μόνον εσωτερική υπόθεση των ΗΠΑ. Αφορά όλους τους λαούς του Κόσμου, φυσικά κι εμάς, αφού ανήκουμε στην «λυκοσυμμαχία» του ΝΑΤΟ, όπου η πολιτική της επικυρίαρχης Αμερικής επηρεάζει καθοριστικά την διεθνή θέση της πατρίδας, κυρίως δε τα ανοικτά εθνικά μας ζητήματα.
Τρίτον: Σε κάθε αμερικανική εκλογή οι Έλληνες διερωτώμεθα, ως λαός εξαρτημένος, για το αν και πόσο φιλέλληνας θα είναι ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ. Παραβλέπουμε ότι κάθε αμερικανός ηγέτης είναι πρωτίστως… φιλοαμερικανός! Στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχουν αγάπες και φιλίες, αλλά συμφέροντα και σκοπιμότητες, από την προσέγγιση ή την σύμπτωση των οποίων προκύπτουν οι καλές σχέσεις και οι στενές συμμαχίες. Συνεπώς, ας ελπίσουμε ότι το πλαίσιο της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, υπό την Προεδρία Τραμπ (ενός ανθρώπου απρόβλεπτου, κυκλοθυμικού και ακραίων αντιλήψεων) δεν θ’ αποβεί αρνητικό για την πατρίδα και τα εθνικά μας συμφέροντα. Αλλιώς, ο Θεός να βάλει το χέρι του!… Συν τω Θεώ, όμως (κατά το «συν Αθηνά και χείρα κίνει» των αρχαίων) για την αντιμετώπιση της όποιας δυσμενούς εξελίξεως, ένας λαός χρειάζεται σφριγηλή και αδιάσπαστη εθνική ενότητα, με Κυβέρνηση ενιαίας ιδεολογικής συγκρότησης και σταθερού εθνικού προσανατολισμού. Τα διαθέτουμε αυτά; Φοβούμαι, όχι…
Σημείωση 1: Μεθαύριο υποδεχόμαστε επισήμως τον απερχόμενο αμερικανό Πρόεδρο Ομπάμα, εκ του κόμματος των Δημοκρατικών. Η Κυβέρνηση είχε πολλά επενδύσει στην επίσκεψη αυτή για τα εθνικά μας ζητήματα και την προοπτική μείωσης του Δημοσίου Χρέους, υπό το φώς (τότε) των ευνοϊκών προβλέψεων για νίκη της Χίλλαρυ Κλίντον στις αμερικανικές εκλογές. , Όμως, μετά την επικράτησητου Ντόναλντ Τραμπ, η πολιτική δυναμική της επισκέψεως Ομπάμα έχει δραματικά συρρικνωθεί κι αυτό δεν είναι καλό για την Ελλάδα.
Σημείωση 2: Κατά τους αρχαίους, όποιος υπερέβαινε τους άγραφους ηθικούς νόμους, που επιβάλλουν όρια στην ανθρώπινη δράση και συμπεριφερόταν αλαζονικά και προσβλητικά, εθεωρείτο ότι διέπραττε «ύβριν» έναντι των θεών, γιατί επιχειρούσε να υπερβεί την θνητή του φύση. Τότε εκείνοι έστελναν στον υβριστή την «άτη» που του θόλωνε τον νού και τον ωθούσε σε νέες ύβρεις, ώσπου να διαπράξει το μοιραίο λάθος, που προκαλούσε την «νέμεσιν», την οργή των θεών, που με τη σειρά της επέφερε την «τίσιν», την συντριβή και τελική καταστροφή του υβριστή
