Του Κων. Κωνσταντίνου, Κτηνίατρου
Για την πρώτη θέση στο βάθρο και την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στα Olympic Games του Ρίο, μπορεί ήδη να κομπάζει η διοργανώτρια χώρα, στο κορυφαίο των αθλημάτων, αυτό του κοινωνικού στίβου. Καταρρίπτοντας κάθε ρεκόρ, αναδεικνύεται πρωταθλήτρια στην κοινωνική αδιαφορία και αμέλεια, παραγκωνίζοντας το ήδη περιθωριοποιημένο κομμάτι της κοινωνίας της, αυτό των φαβελών. Η προσπάθεια εγκλεισμού αυτού σε μια γυάλα απομόνωσης, υψώνοντας τείχη και συρματοπλέγματα κατά τα πρόσφατα ευρωπαϊκά πρότυπα, όχι απλώς δεν ευόδωσε, αντιθέτως μάλιστα, εξήρε το αγεφύρωτο κοινωνικοοικονομικό χάσμα μεταξύ ενός σύγχρονου «πολιτισμού» εντός των ολυμπιακών σταδίων και ενός εξοβελισμένου, υπανάπτυκτου παράλληλου κόσμου στις φαβέλες.
Ο τραγέλαφος της ταυτόχρονης συνύπαρξης δύο αντίθετων κόσμων, τόσο διαφορετικών ταχυτήτων και σε τόσο μικρή απόσταση, αποτελεί ασχημονία κοινωνική και ανθρωπιστική. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και εν γένει αξία καθημερινά ευτελίζονται με το πιο χυδαίο προσωπείο μιας δήθεν σύμπλευσης ευγενούς άμιλλας και υψηλού ιδεώδους. Αγωνιζόμενοι βιοπαλαιστές στο στίβο της επιβίωσης, στον πυρήνα της άναρχης εγκληματικότητας και των ναρκωτικών των φαβελών, το βράδυ της τελετής έναρξης έγιναν οι έξωθεν παρείσακτοι θεατές παρέλασης πολλών εκατομμυρίων εξαργυρωμένων σε φανταχτερά πυροτεχνήματα διάρκειας λίγων λεπτών και τα οποία αυτόματα κατέληξαν στον κάλαθο των αχρήστων. Εκατομμυρίων προς τέρψη και όχι προς ανάπτυξη ή έστω βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης στις παραγκουπόλεις. Αναγκαία έξοδα για τον «άρτο και θεάματα», τα οποία προ ολίγων ετών δεν αποτελούσαν συνετή κυβερνητική δαπάνη για την κοινωνική πρόνοια και υγεία.
Το κυρίαρχο συναίσθημα το οποίο γεννάται και μόνο στη σκέψη, αν όχι και στη διά ζώσηςθέα αυτού του θλιβερού γεγονότος είναι η ντροπή. Ντροπή κοινωνική, ανθρωπιστική, ατομική. Ο σύγχρονος «πολιτισμός» εκπορνεύεται στο πεζοδρόμιο των κελευσμάτων των Olympic Games του φαίνεσθαι, και ταυτόχρονα η κοινωνική αλληλεγγύη αποτελεί μουσειακό έκθεμα. Το πιο θλιβερό γεγονός, όμως, είναι πως μετά το πέρας των αγώνων, όταν σβήσει ο τηλεοπτικός φακός, μαζί του θα σβήσει και η προβολή αυτής της κοινωνικής παθογένειας που αποτελεί ντροπιαστική κατάκτηση του σύγχρονου «νοήμονος» και κατά τα φαινόμενα «καλλιεργημένου» ανθρώπου. Και μαζί με αυτή, θα σβήσεικαι η όποια, έστω και εφήμερη, ανθρωπιστική επαγρύπνηση επ’αυτής. Τουλάχιστον, η εξωτερικά άμεμπτη και εσωτερικά φλεγμαίνουσα αυτή διοργάνωση ας αποτελέσει την απαρχή μιας πιο καθολικής και ουσιαστικής κινητοποίησης, κοινωνικής αλληλεγγύης και ευαισθησίας προς την αδικία που τελείται με τη σιωπηρή ανοχή αν όχι και συγκατάβαση όλων.
