Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Όσο πιο πρωί σηκώνεται ο φτωχός, τόσο πιο πολλά κερδίζει ο πλούσιος! Τόσα και τόσα χρόνια που περάσαν, είχαμε σχεδόν ξεχάσει ότι ισχύει κάτι τέτοιο: «Ο εργαζόμενος, μηδέ εσθιέτω». Και μη ρωτάτε πια: «Σαν τι λογής άνθρωπος είν’ αυτός;» Αυτό καθόρισέ το, εσύ…
Πόση ζωή έχουν τα έργα; Μέχρι να τα τελειώσουμε, πιστεύω. Πάντως, όσα απαιτούν προσπάθεια και θυσία, δεν παρακμάζουν. Αλλά τα χρήσιμα έργα απαιτούν, ίσως αναζητούν ανθρώπους. Τα καλλιτεχνικά έχουν χώρο και χρόνο να περιμένουν. Τα σοφά χρειάζονται γνώση, και τη γνώση μάς τη δίνει η επαφή με τα πράγματα. Τη σοφία, η απόσταση από τα πράγματα. Όσο για κείνα τα έργα, που προορίζονται για πληρότητα, πρέπει να καταλάβουμε ότι μας αποκαλύπτουν πολλά κενά. Τα μακρόπνοα έργα είναι, συνεχώς, έτοιμα να σωριαστούν. Και τα σχεδιασμένα για πραγματικά μεγάλα, δεν έχουν ακόμα τελειώσει.
Ποιους, όμως, θα διαλέξουμε για οικοδόμους; Ίσως αυτούς πού’ χουν ευγένεια στη μορφή. Αυτούς που δεν προχωρούν ποτέ μπροστά, αν, πρώτα, δεν έχουν πάει πίσω, να ελέγξουν την κατεύθυνση. Αυτούς που χαρίζουν στα έργα διάρκεια. Αυτούς που ξέρουν ότι για να τα καταφέρει να κάνει κάτι μια επιτροπή, δεν πρέπει ν’ απαρτίζεται από περισσότερους των τριών, οι δύο από τους οποίους θά’ ναι απόντες! Αυτούς στους οποίους το περιττό, έγινε απαραίτητο. Όμως, πολλά απαραίτητα, κατάντησαν περιττά. Κι αυτούς που οι ιδέες τους είναι το δάσος, που το δεντροφυτέψανε και που άγρυπνα επιτηρούν από φόβο φθοράς και δολιοφθοράς. Θα διαλέξουμε, τελικά,αυτούς, που απευθύνονται σ’ όσους δεν έχουν γεννηθεί. Αυτούς που δεν έχουν γεννηθεί και οι ίδιοι!
