Του Περικλή Αργύρη
Τα συνδικάτα άρχισαν στις αρχές του 1800. Σοσιαλιστικά κόμματα και οι δημοκράτες έπαιξαν μεγάλο ρόλο στη δημιουργία των συνδικάτων. Η κακομεταχείριση και εκμετάλλευση των ανθρώπων έπαιξε ένα πολύ σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη των συνδικάτων. Οι στόχοι των εργατικών συνδικάτων είναι γνωστοί και αποδεκτοί σε όλο τον κόσμο, δουλεύουν και ενδιαφέρονται για τα συμφέροντα των εργαζομένων, και κατ’ επέκταση, των εταιριών και του κράτους. Από τότε που άρχισαν τα εργατικά συνδικάτα, έχουμε δει αυξήσεις και μειώσεις στην ένταξη των εργαζομένων σε συνδικάτα, τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη, αλλά και σε άλλα μέρη του κόσμου.
Στην εποχή της κυρίας Thatcher, Πρωθυπουργού της Αγγλίας, είδαμε μεγάλη κίνηση στους συνδικαλιστές και μεγάλες απεργίες. Ισως ήταν η αιτία για την καταστροφή της μεγάλης Αγγλικής βιομηχανίας.
Από την επανένωση της Γερμανίας το 1990, έχουμε δει μια πτώση στις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Από ανεπιβεβαίωτες πηγές, το 2012, στα 28 κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης μόνο 8 εκ των μελών χωρών έχουν πάνω από το 50% ενεργό πληθυσμό σε μια συνδικαλιστική οργάνωση. Στα τέσσερα πιο πυκνοκατοικημένα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τα επίπεδα των μελών σε συνδικαλιστικές οργανώσεις είναι κάτω από το 50%, η Ιταλία με 30%, το Ηνωμένο Βασίλειο με 29%, η Γερμανία με 27% και η Γαλλία μόνο με 9%.
Η ηγεσία και η διαχείριση των συνδικάτων έχουν επιτύχει αρκετούς στόχους προς όφελος των εργαζομένων, αλλά έχουν επίσης κάνει πολλά λάθη, με καταστροφικά αποτελέσματα, ειδικά όταν οργανώνουν απεργίες για να δεχτεί η Διεύθυνση ή η ιδιωτική Εταιρεία, τα αιτήματά τους (τα οποία συνήθως επιθυμούν να τα επιβάλουν με τον δικό τους τρόπο). Δεν είναι μόνο ότι οι απώλειες ήταν μεγάλες για τις εταιρείες, αλλά και οι εργαζόμενοι, λόγω των μακροχρόνιων απεργιών έχουν χάσει πολλά έσοδα και σε ορισμένες περιπτώσεις ότι τους ανήκει, όπως τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, κλπ.
Η εταιρεία μου, στην Αμερική, είχε πολλά εργοστάσια που είχαν συνδικάτα. Ποτέ δεν θα το ξεχάσω, σε κάποια απεργία των υπαλλήλων στα κεντρικά γραφεία της εταιρίας, ο ίδιος ο κύριος Rockwell, που άρχισε την εταιρεία το 1924, και κατάφερε να την φτάσει σε μια από τις μεγαλύτερες του κόσμου, περπατούσε με τους απεργούντες κρατώντας το ίδιο πανό με τα αιτήματά τους!
Οι υπάλληλοι τον αγαπούσαν και τον σέβονταν τόσο πολύ, που αυτοί με όλους τους υπαλλήλους και εργάτες κατόρθωσαν να κάνουν την Rockwell μια από τις πιο επιτυχημένες εταιρείες, με προϊόντα σε επτά διαφορετικούς τομείς, συμπεριλαμβανομένης κι αυτής που κατασκεύαζε και τα διαστημόπλοια.
Το μυστικό αυτής της επιτυχίας ήταν η εξαιρετική διεύθυνση/διαχείριση, η οποία κατόρθωσε να έχει όλους τους υπαλλήλους και εργάτες της με γνώσεις, ικανότητες και ακεραιότητα, και να φτάσει σε αριστεία.
Κάποτε στην καριέρα μου ήμουν σε ένα εργοστάσιο της Rockwell, το οποίον ήταν επίσημα σε απεργία, αλλά λόγω του νόμου του δικαιώματος εργασίας, μια νέα ομάδα των εργαζομένων είχε προσληφθεί και οι περισσότεροι από τους συνδικαλιστές άφησαν το συνδικάτο και ήρθαν πίσω στη δουλειά τους. Το συνδικάτο συνέχισε να έχει έναν πολύ μικρό αριθμό εργαζομένων σε απεργία για άλλους επτά μήνες και στη συνέχεια το εγκατέλειψαν και αυτοί.
Αυτό το εργοστάσιο, το οποίο πήγε σε μια κανονική λειτουργία χωρίς συνδικάτα, έγινε ένα από τα καλύτερα στην εταιρεία από την άποψη της παραγωγικότητας και της αποτελεσματικότητας, και προπαντός την ευχαρίστηση των εργαζομένων.
Οι άνθρωποι πρέπει να εργαστούν και να συνεισφέρουν, καθώς και να φροντίζουν για την ευημερία τους, και η διεύθυνση των εργοδοτών, πρέπει σαφώς να το κατανοήσει και να το εκτιμήσει αυτό και να τους βοηθήσει να εργαστούν και να είναι ευτυχισμένοι και παραγωγικοί. Όταν βλέπετε εργαζόμενους να έρχονται να εργαστούν με ένα χαμόγελο και να αφήνουν την εργασία με ένα χαμόγελο, ξέρετε ότι υπάρχει καλή διαχειριστική προσπάθεια για να κρατήσει την ομάδα να προχωρεί σε καλό δρόμο.
Πρέπει κανείς να καταλάβει ότι τα περισσότερα από τα συνδικάτα είναι αποτελεσματικά, μόνον όταν η διαφορά ανθρώπινων σχέσεων μεταξύ της Διοίκησης και των εργαζομένων μεγαλώνει. Διοίκηση που δεν έχει καλές σχέσεις με τους υπαλλήλους και τους εργαζόμενους, πιθανότατα έχει ένα εργατικό συνδικάτο.
Ο εργαζόμενος, όποιος και να είναι και σε όποια χώρα στον κόσμο και να ζει, θέλει να δουλέψει. Σήμερα δεν είναι σαν τις παλιές ημέρες, που υπήρχαν σκλάβοι. Κάθε άτομο, ανθρώπινο ον, όπως ο ίδιος μεγαλώνει στην ενήλικη ζωή, μαθαίνει πώς να εργάζεται και θέλει να εργαστεί. Αυτοί που πηγαίνουν στα Πανεπιστήμια και Πολυτεχνεία, έχουν ένα επαγγελματικό στόχο. Λαμβάνουν μια καλή εκπαίδευση στον τομέα που επέλεξαν και είναι έτοιμοι να εισέλθουν στην επαγγελματική τους σταδιοδρομία, η οποία σήμερα είναι πολύ ανταγωνιστική. Αυτοί, τις περισσότερες φορές, είναι πολύ επιτυχημένοι και μεγάλοι συνεισφέροντες.
Ακούμε συχνά ότι τα συνδικάτα προξένησαν καταστροφές στις βιομηχανίες και κλείσιμο αυτών, και η ιστορία το δείχνει. Αυτό ίσως οι περισσότεροι να το πιστεύουν, αλλά δεν είναι και τόσο σωστό, η διεύθυνση/διαχείριση είναι υπεύθυνη για την καταστροφή των εταιρειών. Πολλές φορές οι πολιτικοί παίζουν μεγάλο ρόλο και δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν τα συνδικάτα για μια τεχνητή πτώχευση ή και καταστροφή των εταιρειών.
Ο κάθε εργαζόμενος, ανεξάρτητα σε ποια θέση, για να είναι επιτυχής πρέπει να έχει τα τρία πιο σημαντικά χαρακτηριστικά: γνώσεις, ικανότητα και ακεραιότητα. Κάθε ανθρώπινο ον, είτε αυτός είναι ένας κλητήρας ή Πρόεδρος μιας εταιρείας, θα κάνει τη δουλειά του σωστά και θα είναι παραγωγικός, και θα τον σέβονται όλοι, εφόσον αυτός ή αυτή έχει τη γνώση, την ικανότητα και την ακεραιότητα.
Πρέπει να θυμόμαστε, ωστόσο, ότι υπάρχει πάντα η διαφορά μεταξύ των ανθρώπων που ζουν για να εργάζονται και αυτοί που εργάζονται για να ζουν. Αυτό είναι πολύ σημαντικό όταν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους. Αν δεν το καταλάβουμε αυτό και δεν το αποδεχτούμε, δεν μπορούμε να διαχειριστούμε σωστά τα άτομα.
Οι εργαζόμενοι που ζουν για να εργάζονται μπορεί να προσδιοριστούν με τη συμπεριφορά τους προς την εταιρεία. Αυτοί ενδιαφέρονται περισσότερο για την πρόοδο και απόδοση της εταιρείας. Επίσης, είναι πιο πρόθυμοι να συνεισφέρουν, και φυσικά να βελτιώσουν τις γνώσεις και τη θέση τους. Λένε πάντα «εταιρεία μου», όταν αναφέρονται στην Εταιρεία.
Αυτοί οι άνθρωποι ξυπνούν κάθε πρωί πρόθυμοι να πάνε στην εργασία τους, για την αντιμετώπιση των επαγγελματικών προκλήσεων. Είναι ευτυχείς με τη δουλειά τους και πάντοτε έχουν μια ώθηση για την επίτευξη των στόχων και να συνεισφέρουν.
Στο έργο τους θέλουν να φτάσουν στην αριστεία και πάντα θέλουν να βελτιώσουν τη θέση τους. Οι περισσότεροι από τους επαγγελματίες ανήκουν στην κατηγορία των ανθρώπων που ζουν για να εργάζονται και να είναι επιτυχείς. Στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτοί που ζουν πραγματικά για την εργασία είναι τα άτομα που εκπαιδεύτηκαν στις Επιστήμες και στη Διοίκηση.
Είναι τόσο αφοσιωμένοι στην καριέρα τους, που πολλές φορές παραμελούν την προσωπική τους ζωή και τις οικογένειές τους.
Τα μεγαλύτερα επιτεύγματα, γνωστά στην ιστορία του κόσμου μας, ήταν και είναι προσιτά από τα ανθρώπινα όντα που ζουν για να εργάζονται. Ηταν η αφιέρωσή τους στον επαγγελματικό τους τομέα που τους έκανε να επιτύχουν τους στόχους τους και να φτάσουν στην τελειότητα.
Οι εργαζόμενοι οι οποίοι εργάζονται για να ζουν, είναι λιγότερο γνώστες και ως επί το πλείστον ενδιαφέρονται για το εισόδημά τους και την ευημερία τους, αν και μπορούν να αποδίδουν καλά στη δουλειά τους. Η πλειοψηφία των υπαλλήλων που εμπίπτουν σε αυτήν την κατηγορία είναι δημόσιοι υπάλληλοι που εργάζονται σε μια υπηρεσία όπου δεν είναι εύκολο να χάσουν τη δουλειά τους, λόγω των νόμων που τους προστατεύουν. Ο άνθρωπος που εργάζεται για να ζήσει πραγματικά δεν ενδιαφέρεται να βελτιώσει τον εαυτό του, αλλά είναι πρόθυμος να κάνει περισσότερα χρήματα και να ζήσει μια καλύτερη ζωή. Αυτοί πηγαίνουν στη δουλειά γιατί πρέπει να πάνε, όχι απαραίτητα επειδή θέλουν να πάνε, και δεν είναι τόσο αφοσιωμένοι στη δουλειά τους, αν και κάνουν τις εργασίες που απαιτούνται.
Μπορούν να δοθούν κίνητρα για να συνεισφέρουν, αλλά πάντα ο υπ’ αριθμόν ένας σκοπός τους είναι η ευημερία τους. Η Διοίκηση έχει την ευθύνη να δει ότι ο εργαζόμενος βελτιώνει τη θέση του και το έργο του, και καλυτερεύει τον εαυτό του. Αυτό το έχουμε δει στην βιομηχανία, αλλά όχι τόσο πολύ στους δημόσιους υπαλλήλους.
Η καλή Διεύθυνση/Διαχείριση κρατά τον εργαζόμενο και διώχνει τα συνδικάτα. Αυτό είναι αποδεδειγμένο από την ιστορία των Επιχειρήσεων και την Βιομηχανία.
Οταν η Διεύθυνση δέχεται ότι τα πιο σημαντικά περιουσιακά στοιχεία μιας Εταιρίας είναι οι άνθρωποι, τα ανθρώπινα όντα, τότε έχει την εκτίμηση των υπαλλήλων και εργατών, και την εξαιρετική τους υπηρεσία και απόδοση, και φτάνει σε τελειότητα.
