Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Ορισμένοι, όταν τους πιάνει ο δαίμονας της πολιτικής, δεν παίρνουν από λόγια. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να χορτάσουν την αρχομανία τους. Οι έξυπνοι, οι πανέξυπνοι, ξέρουν καλά πως μόνοι τους δεν μπορούν να επωμιστούν τις ευθύνες της εξουσίας. Δεν τα βγάζουν πέρα στην διακυβέρνηση της χώρας και μάλιστα με παρακοιμώμενους, που δεν αξίζουν σπουδαία πράγματα. Από την άλλη, οι δυσάρεστες καθημερινές ειδήσεις κάνουν την κοινή γνώμη να παραμερίσει πολλά οικογενειακά ζητήματα, να αδιαφορεί ή ν’ ανησυχεί γι ακόμα περισσότερα, που παραμένουν άλυτα. Ο λαός αισθάνεται αρχηγούμενος από ιδιοφυείς, αλλά τα προβλήματα προβλήματα. Υπήρξαν πολιτικοί που κατήγαγαν πολιτικές νίκες περηφανείς κατά των συμμάχων μας, αλλά κυρίως κατά των εχθρών μας. Αναχτήθηκαν μεγάλες περιοχές της χώρας. Τότε, η αγαλλίαση της ελπίδας τού λαού ήταν μεγάλη. Είχαμε και μεγαλόπνοο στρατό, που δόξασε τη Ρωμιοσύνη.
Τι θέλει η κοινή γνώμη, σήμερα, που δείχνει νά’ χει ηθικό σαραβασλισμένο; Γυρεύει, το Κράτος να κυβερνιέται από πολιτικούς ενάρετους, δίχως ιδιοτέλεια, πολιτικούς αποφασισμένους να εμποδίσουν τις δολοπλοκίες των συνωμοτών. Κάποιοι έκαναν το χρέος τους προς την Πατρίδα, τη δόξα τη χόρτασαν. Ματαιότης ματαιοτήτων… Είναι γέροι, τώρα, κι ο θάνατος τους καρτερεί. Μόλις προφταίνουν να μετανιώσουν…
Υπάρχουν, όμως, πολιτικοί που δεν λένε ν’ αποτραβηχτούν απ’ τον κόσμο της πολιτικής, θέλουν να κάνουν διαρκή πολιτική, κωφεύουν στις ικεσίες των φίλων τους να σεβαστούν το δικαίωμα ενός περιθωρίου, να κρατηθούν μακριά απ’ την πολιτική, να ζήσουν σαν άνθρωποι, να γεράσουν ευτυχισμένοι κοντά στ’ αγαπημένα τους πρόσωπα. Σα να παρεξηγήσανε λιγάκι την επί γης αποστολή τους.
Ο λαός δυσφορεί και ξαφνικά ξεσπάει σε βλαστήμιες, παντελώς αντιβαίνοντας στους κανόνες της πολιτικής ευπρέπειας. Ο δαίμονας της κομματικής διχόνοιας ξυπνάει μέσα του. Είναι αγριεμένος ο λαός, είναι αλλοπρόσαλλος, αλλοτριωμένος, σαστισμένος, απογοητευμένος. Δεν καταλαγιάζει ο θυμός του. Η ζωή θα του ήταν αδιάφορη, αν δεν υπήρχαν τα παιδιά του, που, δυστυχώς, ευνουχίζονται, γιατί η Ελλάδα γέμισε από ευνούχους. Τα πράματα δεν πηγαίνουν καλά, ο λαός δυσφορεί, πεινάει, υποφέρει, μα τον Τίμιο Σταυρό! Ο λαός φονιάς δεν είναι κι όμως τον τιμωρούν, κι αυτός σκουπίζει τα δάκρυά του.
Αχ, δύστυχε λαέ! Τι σου μελλότανε! Προχωράς στη ζωή με καρδιά παγωμένη, με κομμένα γόνατα. Κοντανασαίνεις και λες με λύσσα: – Την άτιμη μοίρα μου, την αχροία! Θέλει να με τρελάνει. Ο φριχτός φόβος μπήγεται σα μαχαίρι πυρωμένο στην καρδιά! Στον ύπνο μου πετάγομαι όρθιος, με μάτια τρελά και ουρλιάζω:
-Τα παιδιά μας! Τι θα κάνουμε με τα παιδιά μας! Φεύγουν στην ξενιτιά, τα χάνουμε! Όλα πια μας απειλούν.
– Είμαστε γονείς κι ορκιστήκαμε, σαν έρθει η ώρα, να παραδώσουμε στα παιδιά μας τη δημοκρατία των προγόνων τους, μας δένουν πράματα πανέμορφα και φοβερά. Απλώνουμε τα χέρια μας να τ’ αγκαλιάσουμε, να τους λυγίσουμε τη θέληση με την τοξίνη της αγάπης για την πατρίδα, κι εκείνα μας απομακρύνουν. Τους λέμε λοιπόν κι εμείς: Ώρα καλή! Όμως, κρατήστε ψηλά το ελληνικό σας μεγαλείο ως το τέλος. Σκεφτείτε πως έχετε γονείς και πατρίδα, που αφήνετε πίσω σας. Και τώρα, πηγαίνετε…
Οι γονείς μένουν πίσω βουβοί. Καταλαβαίνουν πως τίποτα δεν μπορεί να γίνει. Με περπατησιά σταθερή, αξιόπρεπη γυρίζουν στο δωμάτιο. Γίνεται η ματιά τους μαχαίρι στα τρίσβαθα της ψυχής τους. Δεν σχολιάζουν τα γινόμενα. Σιωπούν. Μόνο η μάνα κάθε τόσο, με αυτόματη χειρονομία, σηκώνει το χέρι και σκουπίζει το μάγουλό της.
Τα παιδιά στον έξω κόσμο κάνουν μεγάλα πράματα για τη Ρωμιοσύνη. Κι οι γονείς ζητούν κράτος με σωφροσύνη και δικαιοσύνη, κράτος που επιβάλλει παντού το σεβασμό. Μα ποιος θα πάρει τώρα την ελληνική υπόθεση πολύ σοβαρά; Χρειάζεται μυαλό τετράγωνο, ψυχή γενναία και θέληση αλύγιστη. Αλλά και σοβαρότητα. Κύριος οίδε τι θα γίνει στο μέλλον. Οι Έλληνες έχουν τυφλή πίστη στο ριζικό της Ρωμιοσύνης. Πιστεύουν δηλαδή πως ο κάθε κυβερνήτης πρέπει να κάνει το χρέος του, δίχως να νοιάζεται για το ποιος θα συνεχίσει. Αν είναι να βρεθεί ο άξιος συνεχιστής, θα βρεθεί. Αν όχι, δεν θα βρεθεί, όσο κι αν τον γυρεύουν.
Δύσκολα χρόνια σαν πνοή ανέμου πάνω απ’ την αιωνιότητα ενός λαού. Για όλους τώρα πια τα ίδια ισχύουν: Να υποτάξουμε την ψυχή στο μεγάλο νόμο της ύπαρξης και να δοξολογούμε το Θεό για την καλοσύνη του να υπάρχουμε. Γιατί είναι ευτυχία να υπάρχεις. Αλλ’ όχι να υπάρχεις ως νεκρός.
Είναι ζήτημα του καθενός να υπάρχει ως νεκρός ή ως ζωντανός. Η Ρωμιοσύνη θα πάρει την απόφαση πως σκλαβώθηκε άλλη μια φορά, κι ελπίδα για λευτεριά δεν έχει, αν δεν συμμαζευτεί, σπρωγμένη και ματωμένη απ’ το νέο δυνάστη. Κι αν δεν οργανώσει, μέσα στη δυστυχία τής νέας της υποτέλειας, τον αγώνα της για την καινούργια ελευθερία. Η σαπρία φέρνει το θάνατο, αλλά από τη σαπρία αναπηδάει σπόρος γονιμικός. Ας έρθει λοιπόν ο θάνατος το ταχύτερο, για ν’ αρχίσει η κατεργασία της νέας ζωής.
