Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Έχει τις πηγές του στην Πίνδο, με τις πολλές κορυφές και τις βαθιές χαράδρες. Δέχεται πάρα πολλούς παραπόταμους από τη θεσσαλική πεδιάδα και χύνεται στο Θερμαϊκό, κοντά στον Πλαταμώνα. Είναι ο Πηνειός, με σύμβολα και εικόνες, που αποκτούν τη δύναμη του πραγματικού. Καθώς κυλάει, αιώνες τώρα, γεννάει την αγάπη της ζωής, την ομορφιά, την εμπιστοσύνη στη γη. Δυο ψυχές ξεκινούν μαζί ακολουθώντας τη διαδρομή του, από την πηγή του μέχρι το σημείο, όπου σμίγουν τα νερά του με τον Θερμαϊκό. Κυλάει σαν ένας γλυκός ψιθυρισμός από αυλούς και, μόλις φτάσει στα Τέμπη, μεταξύ Ολύμπου και Κισσάβου, ενώνει τα νερά του με τις πηγές των δυο αυτών βουνών και των μύθων τους. Διασχίζοντας την εύφορη πεδιάδα μετέχει στη ζωή τού λαού. Οι παραποτάμιοι περιπατητές βλέπουν να αντικατοπτρίζονται μέσα στα νερά τού ποταμού πουλιά, ζώα, γάμοι χωρικών και τα όνειρά τους. Κι όπως πέφτει η νύχτα, ο ποταμός ασημώνεται από τις ακτίνες της σελήνης. Στην είσοδο των Τεμπών, κοντά στο παλιό κάστρο τής Ορτάς, παλιός μάρτυρας της πολεμικής δόξας, οι νεράιδες έρχονται να χορέψουν στην επιφάνεια του νερού. Η Ασημίνα διεκδικεί το δικαίωμα να ενώσει τη ζωή της με τον Μάριο, να κάνει κι αυτή μια διαδρομή στον κόσμο, σαν τα θορυβώδη και γρήγορα νερά τού ποταμού, που ενώνονται με τη γαλάζια θάλασσα. Θα κατανικήσει όμως τα εμπόδια, που ενδέχεται να συναντήσει; Κι έτσι ο ποταμός, ο δικός της ποταμός, να ξαναπάρει μεγαλοπρεπώς τη διαδρομή του, κυλώντας ανάμεσα σε πολλά προπύργια κι αναχώματα της Ζωής; Κανείς δεν ξέρει. Την ημέρα κάνει κρύο. Το βράδυ, ο ένας πίνει τη ζεστασιά τού χεριού τού άλλου. Του χεριού όπου κυκλοφορεί το αίμα της άνοιξης. – Πιάσε το χέρι μου, πιάσε τα κατάλευκα χέρια μου, του ψιθυρίζει η Ασημίνα, πιστεύοντας ότι τίποτα δεν θα σταθεί εμπόδιο στο δρόμο της και ότι θα πραγματοποιήσει ένα όνειρο υφασμένο με χρυσάφι. – Γυρεύεις μια γυναίκα και βρήκες μια ψυχή! Κι αυτό είναι που σε απογοητεύει. Μέσα σ’ αυτή την ψυχή πρέπει να συλλάβεις μια πραγματικότητα και το μήνυμα, που η αγάπη εμπιστεύεται στις εκλεκτές ψυχές. Ο άντρας δεν έχει τίποτα να πει στην εσωτερική τούτη πραγματικότητα, την οποία δημιουργεί ο ίδιος ο άνθρωπος, που θα ήθελε να ζήσει, σύμφωνα με τη δική του πραγματικότητα. Η πρακτική όμως αλήθεια, που είναι και η εξωτερική του, την οποία δημιουργεί η κοινωνία, τον καταπιέζει, τον συνθλίβει και, στην καλύτερη των περιπτώσεων, τον θέτει σε αδιέξοδο. Αυτό συμβαίνει στους ομήρους της ζωής. Η Ασημίνα κι ο Μάριος, παρόλο που αγαπιούνται, διαψεύδονται, τελικά, γιατί είναι κι οι δυο θύματα της ανήλεης σύγκρουσης μεταξύ εσωτερικής κι εξωτερικής πραγματικότητας. Προορισμός τής τραγικής αυτής σύγκρουσης είναι να δοκιμάσουν μια υψηλότερη ευχαρίστηση, που να τους δίνει η αξιοποίηση των αισθημάτων τους. Εκείνο που μετράει στην εσωτερική πάλη των ανθρώπων δεν είναι ο χαρακτήρας, αλλά η ποιότητα της ψυχής. Η Ασημίνα κι ο Μάριος, πάνω στη σύγκρουση των ίδιων τους θελήσεων, αποκαλύπτουν βέβαια μια έντονη ταυτότητα ενός χαρακτήρα, αλλά συγχρόνως και μια ψυχική ποιότητα τόσο διαφορετική, που απορεί κανείς πώς είναι δυνατόν να επικοινωνήσουν στην περιοχή αυτής της ποιότητας. Η Ασημίνα είναι ψυχή πλημμυρισμένη από αγάπη. Η αγάπη καίει μέσα της με διαβρωτική φλόγα. Για τον Μάριο μια μονάχα αγάπη υπάρχει: η σαρκική, δώρο μιας αμοίραστης ψυχής – της ψυχής του. Φαίνεται λοιπόν πως δεν έχει το τέρμα τής συνύπαρξης ο δρόμος τους. Το ποτάμι τούς ξεγέλασε, μια σύγκρουση ήταν στις εκβολές του. Είναι μεγαλύτερος περίπατος η ζωή, κι έχουν ακόμα πολλά να δούνε και να κάνουν. Ψυχή κι αυτός κρατάει, ψυχή κι αυτή, μα είναι κι οι δυο τους διαφορετικοί. Γι αυτό, κουρσεύουν το σκοπό και προχωράνε. Ακόμα το ταξίδι είναι πολύ κι η ζωή μια στάλα. Το ποτάμι, όμως, συνεχίζει τη διαδρομή του, χύνεται στον Θερμαϊκό, ολοκληρώνει τον προορισμό του, και τ’ άστρο από πάνω σκίζει τα σκοτάδια του κενού…
