Στις 19/9/1944 η πόλη του Βόλου απελευθερώνεται. Σταματούν τα πάθη της. Πληγωμένη βαριά από τη Γερμανική λαίλαπα, αλλά με πολίτες που η ανδρεία τους ξεπέρασε την υπόστασή τους. Πείνα, ανέχεια, λύπη, πληγωμένος εγωισμός και ανάμεικτα συναισθήματα ελάμβαναν χώρα και μπερδεύτηκαν με δάκρυα χαράς και ελπίδας για την επομένη μέρα.
Μαζί του «χαιρόντουσαν» βλέποντας από ψηλά και οι πολεμιστές που έγειραν στο χώμα. Δικαιώθηκαν δίνοντας τη ζωή τους για την ελευθερία της πόλης τους και εν γένει της χώρας μας. Μικρά παιδιά που εκτελέστηκαν για τη πατρίδα τους, τη κρίμα! χωρίς καν να προλάβουν να τη γνωρίσουν και έγιναν άγγελοι στον ουρανό, αντιπροσωπεύοντας τα περιστέρια της ειρήνης. Άνθρωποι που χάθηκαν από ανθρώπους, που όμως είχαν ψυχή θηρίου μέσα τους και η ανθρώπινη ζωή γι αυτούς δεν είχε καμιά αξία. Νόμιζαν με την απώλεια των Ελλήνων θα εξέλειπε η Ελληνική φυλή που τόσο μισούσαν.
Διαψεύστηκαν, κουράστηκαν, ίδρωσαν, φοβήθηκαν και μέχρι τις τρεις τελευταίες ημέρες δηλαδή στις 16/10/1944 δε σεβάστηκαν και έβγαλαν την εκδίκηση τους σε δυο γυναίκες απλές μαχήτριες του δίκιου όταν τις έπιασαν γιατί αυτές κουβαλούσαν οπλισμό για τους Ελληνες μαχητές. Τιμή σε αυτούς που πολέμησαν, μην υπολογίζοντας τη ζωή τους για τη ζωή άλλων, γιατί ως Ελληνες όχι μόνο διδάχτηκαν περί του σκοπού τους αλλά και τον νόησαν. Ας είναι ελαφρό το χώμα που τους σκεπάζει.
Σήμερα που υπάρχει ένας άλλος πόλεμος που στόχο έχει τον αποπροσανατολισμό από το καλό και το όφελος όλων ας σκεφτούμε εμείς οι νεώτεροι αν έχουμε διδαχτεί από αυτούς που «έγειραν» στην ιερή γη και αντιμετώπισαν κατάματα το θάνατο χωρίς να τον υπολογίσουν και αν έτσι είναι και αν κατανοήσαμε αυτή τη διδαχή θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι καμιά φορά η ιστορία μπορεί να επαναλαμβάνεται. Είθε να φανούμε αντάξιοι αυτών που σήμερα υμνούμε και που μας εξουσιοδότησαν να είμαστε η συνέχεια τους σε αυτό το τόπο.
