Του Αρχιμ. Γεωργίου Γιαννιού, εφημερίου του Ι.Ν. Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ευξεινουπόλεως
Εκτός από τον γνωστό νεανίσκο του Ευαγγελίου που πλησίασε τον Χριστό
ζητώντας να μάθει τι θα έπρεπε να πράξει προκειμένου να κληρονομήσει την αιώνια ζωή, και ένας άλλος Ιουδαίος πλησίασε τον Χριστό με ειλικρινές ενδιαφέρον για τα πνευματικά θέματα. Ήταν ο Νικόδημος, ένας ευσεβής, επίσημος Ιουδαίος, που για να αποφύγει τα βλέμματα των Φαρισαίων ήλθε νύχτα προς τον Χριστό.
Και ο Χριστός, πρόθυμα, άνοιξε μια μεγάλη συνομιλία μαζί του, τμήμα της οποίας είναι η ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε σήμερα.
Παρόλη την ειλικρινή επιθυμία του, φαίνεται πως ο Νικόδημος δεν είχε τις δυνατότητες να καταλάβει τις μεγάλες αλήθειες που του εξέθετε ο Χριστός. Για να τον βοηθήσει, λοιπόν, ο Χριστός, του υπενθυμίζει ένα ιστορικό γεγονός που προτύπωνε άλλα, μεγάλα γεγονότα, που είχαν σχέση με το σωτηριώδες έργο που ήλθε να επιτελέσει στη γη με την ενανθρώπησή Του: Μέσα στην έρημο, στον δρόμο από την Αίγυπτο προς τη γη της Επαγγελίας, ο Εβραϊκός λαός επαναστάτησε εναντίον του Θεού και του εκπροσώπου του, του Μωυσή. Του φάνηκε μεγάλη η ταλαιπωρία γι’ αυτό και άρχισε να γογγύζει. Δρώντας τότε παιδαγωγικά, ο Θεός τούς έστειλε μιαν τιμωρία. Φίδια φαρμακερά εμφανίστηκαν και άρχισαν να τους αφανίζουν. Και τότε ανάνηψαν, μετενόησαν. Και ο Θεός δέχτηκε τη μετάνοιά τους και τους πρόσφερε τη δυνατότητα σωτηρίας.
Διέταξε τον Μωυσή να κατασκευάσει ένα χάλκινο φίδι και να το στήσει ψηλά, ώστε να το βλέπουν οι άνθρωποι από μακριά. Και όποιος, δαγκωμένος από τα φαρμακερά φίδια, ύψωνε με πίστη στον Θεό, το βλέμμα του στο συμβολικό κατασκεύασμα και ζητούσε τη σωτηρία, ο Θεός θα τον έσωζε.
Αυτό το γεγονός καταγράφηκε στην Παλαιά Διαθήκη και διαδόθηκε από
γενιά σε γενιά. Έγινε μια μαρτυρία για την απέραντη αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο. Αλλά ταυτόχρονα έγινε και τύπος και προεικόνιση του τρόπου με τον οποίο ο Θεός θα έσωζε τον κόσμο από το δηλητήριο της αμαρτίας. Οπως στην έρημο υψώθηκε το χάλκινο φίδι και με τον τρόπο αυτό σώθηκαν οι Εβραίοι, κατά παρόμοιο τρόπο θα υψωνόταν ο Χριστός στον Σταυρό, πάνω στον Γολγοθά. Και όπως οι δηλητηριασμένοι από τα φίδια λυτρώνονταν, έτσι και οι δηλητηριασμένοι από την αμαρτία, προσβλέποντας με πίστη στον εσταυρωμένο Χριστό θα λυτρώνονταν από αυτή.
Οταν ύστερα από λίγο καιρό κατέβαζε, μαζί με τον Ιωσήφ τον από Αριμαθέας, το σώμα του Χριστού από τον σταυρό, θα ‘φερε οπωσδήποτε στον νου του ο Νικόδημος τη συνομιλία αυτή με τον Χριστό. Και θα συγκλονίστηκε στη σύγκριση της αγάπης του Θεού που εκδηλώθηκε στην έρημο με την αγάπη του που εκδηλώθηκε με τον Σταυρό. «Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον ώστε τον Υιόν αυτού τον Μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’έχει ζωήν αιώνιον».
Προετοιμάζοντάς μας η Εκκλησία για τη μεγάλη γιορτή της Υψώσεως του
Σταυρού, μας καλεί σήμερα, Κυριακή προ της Υψώσεως, να αναλογισθούμε τη μεγάλη αγάπη του Θεού προς εμάς. Μιαν αγάπη που οδήγησε τον μονογενή Υιό Του στον σταυρικό θάνατο. Ταυτόχρονα μας παρουσιάζει την προτύπωση του σταυρού, χρόνια πολλά πριν από το στήσιμό του στον Γολγοθά. Μας διαμηνύει έτσι, ότι το έργο της σωτηρίας μας και ο τρόπος της εκπλήρωσής του δεν ήσαν έργα συγκυριών της στιγμής. Ήταν καλά μελετημένα, αποτελούσαν μέρος της προαιώνιας βουλής του Θεού.
Προσκυνώντας σήμερα αλλά και καθημερινά τον σταυρό του Χριστού και
έχοντας υπόψη τη μεγάλη αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο που εκδηλώθηκε δι’ αυτού, όπως μας υπενθύμισε η σημερινή ευαγγελική περικοπή, ας σπεύσουμε να αντλήσουμε από αυτόν «μη κενούμενα νάματα». Και ας προσπαθήσουμε ο σταυρός του Χριστού να στολίζει με την παρουσία του και να προστατεύει τα σπίτια, τα σχολεία, τα δημόσια και τα ιδιωτικά κτίριά μας. Ας θωρακίζουμε και τους εαυτούς μας φέροντας ένα σταυρό στα στήθη μας, αφού γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο σταυρός είναι «όπλον ειρήνης» αλλά και «αήττητον τρόπαιον».
