Του Γιάννη Μαντίδη
Προεκλογικές μέρες ξανά και τα ‘χουμε χαμένα. Με τους υποψηφίους να συνωστίζονται για μια θεσούλα στη Βουλή, σαν τους πενταμηνίτες που καραδοκούν για μια δουλίτσα στους δήμους. Κι εμείς να πορευόμαστε απρόθυμοι στις κάλπες, σίγουροι πως κι αυτή τη φορά θα δούμε μια από τα ίδια. Εκτός κι αν δούμε στο Κοινοβούλιο έλληνες, λιγότερο πολιτικούς και περισσότερο πατριώτες. Ευσεβείς πόθοι…
Και μες στη σύγχυση των εκλογών, χάνονται, φεύγουν νέοι άνθρωποι, προδομένοι, λέει, απ’ την καρδιά τους (όσοι δεν πρόλαβαν να τακτοποιηθούν με αυτοσχέδιες αγχόνες). Συγνώμην, αλλά η είδηση είναι ελλιπής. Δεν τους προδίδει μόνον η καρδούλα τους. Τους προδίδουν και οι διαχειριστές της Κρίσεως, που ενώ βλέπουν ότι μοναδική λύση για τη χώρα μας είναι μια Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας, αυτοί συνεχίζουν να ενδιαφέρονται κυρίως για το κόμμα τους και όχι «για την Ελλάδα, ρε γαμώτο», για να θυμηθώ και την ολυμπιακή μας πρωταθλήτρια.
Οταν ο Τσώρτσιλ ανέλαβε να κυβερνήσει τη χώρα του, στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το μόνο που υποσχέθηκε στους Αγγλους ήτανε «δάκρυα και αίμα»! Τίποτε άλλο. Και τα κατάφερε και νίκησε και γλίτωσε τη χώρα του απ’ το «τσουνάμι» των Ναζί. Στο Debate των Αρχηγών, οι υποψήφιοι να μας κυβερνήσουν δεν υποσχέθηκαν τέτοια οδυνηρά, αλλ’ ούτε κι εμείς τολμήσαμε να τους ζητήσουμε, όχι να δακρύσουν και να ματώσουν, προς Θεού! Απλώς, να κάνουν τ’ αυτονόητα. Ν’ αντέξουμε την Κρίση.
Περίμενα απ’ τους δημοσιογράφους, στην τηλεοπτική συνάντηση, κάποια απλά πράγματα να ρωτήσουν τους πολιτικούς, όπως: Πότε σκοπεύουν (μέσα στην ανεργία και τη φτώχεια συνανθρώπων τους) να μειώσουν τους προκλητικά παχυλούς μισθούς τους; (Δεν εννοώ να φθάσουν στις… συντάξεις μας, ησυχάστε!). Πότε θ’ αφήσουν κατά μέρος σεκιουριτάδες, «μερσεντές» και άλλες «κυβερνητικές» δαπάνες; Θυμάμαι τον Ούλαφ Πάλμε, τον σουηδό Πρωθυπουργό, να πηγαίνει σε συναντήσεις αρχηγών κρατών, με το αεροπλάνο της γραμμής και αυθορμήτως τους συγκρίνω. Πότε θα ξεκαθαρίσουν το Δημόσιο, με το να λειτουργήσουν το ΑΣΕΠ (του αείμνηστου Σάκη Πεπονή) ανόθευτο, χωρίς να το μπογιατίζουν με το χρώμα του κόμματός τους; Κι επιτέλους, πότε σκοπεύουν να προτείνουν, ώστε οι 300 της Βουλής να μείνουν οι μισοί; (άντε 200, τους λυπάμαι…).
Τέτοια περίμενα απ’ τους δημοσιογράφους να ρωτάνε στο debate, αλλά…
Και, σα να μην έφταναν όλα αυτά, έχουμε και το Μεταναστευτικό να διογκώνεται και να μας εξουθενώνει. Από τη μια να μεταναστεύει η νεολαία μας, να φεύγουν τα πιο φωτεινά μυαλά, να βρουν κάπου να δουλέψουν κι απ’ την άλλη να καταφθάνουν συνεχώς οι τριτοκοσμικοί απόκληροι και οι πρόσφυγες του πολέμου, να πνίγονται αβοήθητοι, και το δράμα τους να μας πνίγει. Κι όσο πασχίζω να ξεχνώ εκείνη την εικόνα με το κορμάκι του μικρού Αϊλάν, πεσμένο μπρούμυτα, εκεί που σκάει το κύμα, τόσο τη φέρνω ξανά και ξανά στη σκέψη μου και ρωτάω: Η συγκλονιστική αυτή εικόνα, με το άψυχο, πνιγμένο πλασματάκι, θα συγκινήσει τελικά την άτεγκτη Ευρώπη μας ή πάλι θ’ αρκεστεί στα κροκοδείλια δάκρυά της…
Γι’ αυτό σας λέω ότι, μετά απ’ όλα αυτά, πορεύομαι απρόθυμα να μπω στο παραβάν. Δε βλέπω φως στο τούνελ. Μακάρι να κάνω λάθος…
