ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Ελλάς 2015 – Απολογισμός μιας τηλεμαχίας Πολιτικών Αρχηγών

ελλάς-2015-απολογισμός-μιας-τηλεμαχίας-332754

Γράφει ο Γρηγόρης Ιγγλέσης, Περιφερειακός Σύμβουλος

Παρακολούθησα το περίφημο debate, την τηλεμαχία, των πολιτικών Αρχηγών. Οσο κι αν φαίνεται παράξενο το άντεξα. Αντεξα μια τρίωρη «σούπα» ολκής, τους κανόνες διεξαγωγής της οποίας όλοι κατηγορούν και όλοι δυστυχώς επιδιώκουν να διεξάγεται μ’ ακριβώς αυτούς τους όρους. Η επιλογή των συγκεκριμένων κανόνων δυστυχώς υιοθετείται επειδή σκοπό έχει, όχι την παρουσίαση προτάσεων κατά τρόπο σαφή και ειλικρινή, ώστε ανάλογη να είναι και η αξιολόγησή τους απ’ τους πολίτες, αλλά την διαφύλαξη του αρχηγικού προφίλ και του πολιτικού «δήθεν» που επιτρέπει σ’ όλους να «ψαρεύουν» με όποιο τρόπο και σε όποια «νερά» θελήσουν. Μάλιστα η συγκεκριμένη τηλεσυζήτηση «σούπα» αποκαλείται, εντελώς ψευδεπίγραφα, δημοκρατική αφού, λέει, διεξάγεται με συμμετοχή όλων και με τους ίδιους όρους για όλους, μικρούς και μεγάλους. Αποκρύπτεται το γεγονός ότι δημοκρατία σημαίνει διάλογος και αντίλογος, σημαίνει κριτική και αξιολόγηση, σημαίνει γνώση και σύνθεση. Το μόνο που προσφέρει η συζήτηση αυτού του τύπου είναι εκφορά παράλληλων μονολόγων και συνθημάτων αντί επιχειρημάτων, σαφώς δεν είναι δημοκρατική, δεν είναι καν συζήτηση, είναι απλά τηλεοπτική «σούπα».

Παρά ταύτα, ακόμη κι έτσι, πάντα κάτι προκύπτει. Παρακολούθησα την στάση και την εμφανή αγωνία του Αλέξη Τσίπρα. Ηταν εμφανές πως ήθελε να τελειώνει η συζήτηση το ταχύτερο και να φύγει, φαινόταν σαν να κάθεται σε καρφιά. Γιατί άραγε; Μήπως επειδή παρατηρούσε κάποιον άλλο, τον Λαφαζάνη, να προβάλλει τα ίδια ακριβώς που εκείνος μόλις πριν λίγο καιρό έλεγε; Να σκεφτόταν άραγε «μα τι ανοησίες έλεγα;». Μήπως επειδή έβραζε από οργή επειδή τα λεγόμενα Λαφαζάνη είχαν ήδη καταχωρηθεί στην Διαχρονική Ελληνική Πολιτική Βιβλιογραφία των Ανοησιών με το Brand Name «Αλέξης Τσίπρας» και ο απαίσιος τα είχε σφετερισθεί; Μήπως αλήθεια τον ζήλευε επειδή εκείνος, βολεμένος και ασφαλής, είχε την δυνατότητα να απευθύνεται στους Έλληνες πολίτες σαν να απευθύνεται σε ακροατήριο καταληψιών σχολείων, πανεπιστημίων και δημοσίων (πάντα δημοσίων, είπαμε, πάντα αγωνιστές εκ του ασφαλούς) κτιρίων βρίζοντας το κράτος των γερμανοτσολιάδων, των μπερτόδουλων και των Τσολάκογλου, ενώ ο Αλέξης καταλάβαινε πως αυτοί οι χαρακτηρισμοί ήταν πλέον για αυτόν και τους συντρόφους του; Μήπως επειδή ένοιωθε ακόμη κουρασμένος απ’ την 17ωρη περήφανη διαπραγμάτευση με τους κακούς ευρωπαίους που του πήραν τα «σώβρακα»; Δεν τολμώ να φανταστώ τι επιτυχίες θα μας έφερνε αν διαπραγματευόταν για 30, 40 ή και 60 ώρες; Πόσο αλήθεια άβολα νοιώθει όταν δεν απευθύνεται σε αδούλευτους καλοπερασάκηδες κομματικούς συντρόφους του και μόνο; Ξέρετε, απ’ εκείνους τους συντρόφους που μάχονται υπέρ των εργατών χωρίς να έχουν βάλει ποτέ έστω κι ένα ένσημο, απ’ εκείνους που αντιμάχονται την εργασία και υποτίθεται πως ψάχνουν να εργασθούν, απ’ εκείνους που νέμονται τα επιδόματα του ΟΑΕΔ και ταυτόχρονα βρίζουν μόνιμα τους πάντες που δεν αναγνωρίζουν το μέγιστο! ταλέντο τους για να τους κάνουν άμεσα τουλάχιστον υπουργούς. Αλλωστε λίγοι απ’ αυτούς έγιναν και υπουργοί;

Παρατήρησα, κατ’ αντιστοιχία, πόσο άνετα ένοιωθε ο Τσίπρας όταν έδινε συνέντευξη σε «δικούς του» ανθρώπους. Τι φιλική και ωραία ατμόσφαιρα, τι πολιτισμένος και ευγενής ο διάλογος, στην ΠΡΩΤΗ του προεκλογική συνέντευξη στο κανάλι των Κουρήδων. Απολύτως σημειολογικό. Το κανάλι των Κουρήδων που εκπροσωπεί εργολαβικά το «λόμπι» της δραχμής δεν απογοητεύεται. Μπορεί να χάθηκε μια πρώτη ευκαιρία αλλά αν παραμείνει στην εξουσία ο μικρός (σε χρόνια και, κυρίως, σε πολιτικό μέγεθος) Αλέξης θα έλθει και δεύτερη. Ίσως αυτή την φορά ο στόχος να επιτευχθεί αφού όλα τα φυτά θα είναι πλέον συντεταγμένα πίσω απ’ αυτή την εξαιρετική πολιτική προσωπικότητα. Αλλωστε ο αυριανισμός, ο κιτρινισμός και η λασπολογία φαίνεται πως ήταν ανέκαθεν κυρίαρχα στο DNA του μικρού Αλέξη. Στο ΚΟΝΤΡΑ channel λοιπόν, στο περιβάλλον που όλοι τον κατανοούσαν και ουδείς τον δυσκόλευε, είχε την δυνατότητα να επαναλαμβάνει χωρίς πρόβλημα τις βλακείες του περί της περήφανης διαπραγμάτευσης που παρά ταύτα ολοκλήρωσε όρθιος αλλά μας πήγε αύτανδρους στον βυθό. Και βέβαια η δεύτερη συνέντευξη ήταν ακόμη καλύτερη. Στον δημοσιογράφο που αποτελεί την επιτομή του λαϊκισμού και της πολιτικής αλητείας, στον Αυτιά. Εκεί ξεδίπλωσε τις πτυχές του απαράμιλλου ταλέντου του. Τι συγκίνηση αλήθεια όταν βλέπαμε τον Αλέξη μας να αναλύει, σαν νέο – σπαρτιάτης Λεωνίδας, τις μάχες που έδωσε έναντι υπέρτερων κακών και τις έχασε! Και τον Αυτιά βεβαίως να συγκατανεύει με κατανόηση μπροστά στις μεγάλες επιτυχίες της κυβέρνησης Τσίπρα. Ατυχώς το πάνελ δεν συμπλήρωναν ο Μητρόπουλος και ο Κατρούγκαλος, άλλα εκλεκτά τέκνα της χώρας που ανέδειξε ο τρισμέγιστος ψυχοπονιάρης Αυτιάς, αγνοί υπερασπιστές των απανταχού κατατρεγμένων (με το αζημίωτο βέβαια) και πρωτοκλασάτοι πάλαι ποτέ υπουργοί του μεγάλου αγωνιστή (τιμονιέρη;) Αλέξη.

Τελικά, παρατηρώντας την εμφανή προσπάθεια του Τσίπρα να μιμηθεί, τόσο με την φωνή, όσο και με τα επιχειρήματα τον δάσκαλο του λαϊκισμού, τον πνευματικό του πατέρα Αλαβάνο, διερωτήθηκα ως προς το τι τελικά περισσότερο διαθέτει ο Αλέξης απ΄ τον τραγικό Γιώργο Παπανδρέου. Και στο κάτω – κάτω γιατί απ’ την απομίμηση του λαϊκιστή να μην προτιμήσω τον απ’ ευθείας απόγονό του; Ποια είναι τα επιπλέον προσόντα που διαθέτει το παιδί συγκριτικά με το «παιντί»; Γιατί άραγε να είναι ο Τσίπρας καλύτερος απ’ τον ΓΑΠ; Απόφοιτος του ΕΜΠ μπαίνοντας απ’ το παράθυρο και βγαίνοντας με το φοιτητικό 5 ο πρώτος (οπαδός του μότο του μεγάλου δάσκαλου Μπαλτά πως «η αριστεία αποτελεί ρετσινιά» σιγά μην διάβαζε για ν’ ανοίξει τα στραβά του), με σπουδές ακόμη και στο Χάρβαρντ ο δεύτερος. Άλλη κουβέντα το τι έμαθε. Λαϊκιστής και ταυτόχρονα ανίκανος ο πρώτος, ίσως λίγο περισσότερο ανίκανος ο δεύτερος αλλά ποτέ δεν εκστόμισε τόσα κιλά βλακείας όσα ο πρώτος. Μεγαλωμένος στα πούπουλα και μόνιμος άεργος ο Αλέξης, επίσης πορφυρογέννητος και σκληρά «εργαζόμενος» από υπουργικές θέσεις ελέω μπαμπά ο ΓΑΠ. Αδύνατο να μην έμαθε κάτι, έστω και λίγο, λόγω μειωμένης αντίληψης. Τον Τσίπρα τον συνεπήραν τόσο πολύ οι μεγαλοστομίες Μπαρουφάκη ώστε τον έκανε υπουργό και του παρέδωσε την χώρα να την κάνει πειραματόζωο ώστε να αποδείξει το αληθές των ηλιθιοτήτων του ενώ ο ΓΑΠ τον περιόρισε μόνο σε ρόλο οικονομικού του σύμβουλου. Ο Τσίπρας μας πήγε σε δημοψήφισμα καρικατούρα και εκλογές τις οποίες εύχεται να χάσει ώστε να δραπετεύσει επιστρέφοντας στις προσφιλείς του καταλήψεις, πορείες και μεγαλοστομίες, ενώ ο ΓΑΠ είχε το θάρρος να αναλάβει το κόστος αδιανόητων μέχρι τότε συνεργασιών, να παραδώσει την Πρωθυπουργία, να πάει σε κυβέρνηση συνεργασίας ακόμη και με το ΛΑΟΣ και να υποστεί τον χλευασμό των πολιτών που έφερε το κόμμα του στο 4% και τον ίδιο στην έξοδο. Αλήθεια, αν ο ΓΑΠ ήταν τραγικός ο Τσίπρας τι στο καλό είναι;

Τελικά οι Ελληνες έχουμε μάλλον φθάσει στο έσχατο σημείο ηθικής και πνευματικής κατάπτωσης. Την κρίσιμη στιγμή της ιστορίας μας εμπιστευθήκαμε ηγέτες (;) σαν τον Τσίπρα και τον ΓΑΠ. Και όταν οι διαχρονικά πολιτικοί αντίπαλοι συνεργάστηκαν, δηλ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, βρέθηκε πάλι ο μαϊντανός της υπεύθυνης (;) αριστεράς, ο άβουλος και δειλός πεμπτοφαλαγγίτης Κουβέλης, να μας φέρει ότι ποιο ανεύθυνο, λαϊκίστικο, δημαγωγικό και ανίκανο έχει να επιδείξει ως ηγέτη η σύγχρονη Ελληνική ιστορία. Τον Αλέξη Τσίπρα. Πλανάται πλάνην οικτράν ο Τσίπρας αν θεωρεί πως η ιστορία θα τον αναφέρει ως Πρωθυπουργό ήρωα. Οι μόνοι που δεν θα τον βρίζουν, κυρίως όταν έρθει η στιγμή εκπλήρωσης των όρων της χειρότερης συμφωνίας που είχαμε ποτέ, θα είναι οι βολεμένοι του. Ακόμη όμως κι αυτοί δεν θα τον υπερασπίζονται. Θα βράζουν αλλά δεν θα τον βρίζουν. Το σίγουρο είναι πως η ιστορία θα τον περιγράψει ως τον χειρότερο στα χρονικά της χώρας πρωθυπουργό, ως εκείνο τον ιδεοληπτικό ανίκανο που στο μικρότερο δυνατό διάστημα προκάλεσε τόσο μεγάλο κακό στην χώρα. Αυτός και οι παρέα του, οι Μπαλτάδες, οι Φλαμπουρδάρηδες, οι Μπαρουφάκηδες, οι Κατρούγκαλοι και οι Τασίες δεν πρέπει απλά να φύγουν. Πρέπει να σαρωθούν μια και καλή. Πρέπει πράγματι να ξεμπερδεύουμε απ’ το παλιό. Το καρκίνωμα του λαϊκισμού, της κομματοκρατίας, της δημαγωγίας, των ιδεοληψιών πρέπει να ξεριζωθεί μια και καλή. Για τα παιδιά μας και την πατρίδα ρε γαμώτο.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου