Γράφει η Ελένη Παπαλοπούλου – Τσέργα, Πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Σοφαδιτών Ν. Μαγνησίας
Ηταν μια από τις σπάνιες μέρες η περασμένη Κυριακή στο Βόλο. Αρχές του φθινοπώρου, κι αντί για ψιλόβροχο και δροσιά, τα θερμόμετρα έδειχναν 40ο βαθμούς C κι ο ήλιος πυρπολούσε κυριολεκτικά ό τι βρισκόταν ανυπεράσπιστα εκτεθειμένο στη μανία του ή τολμούσε να αψηφήσει τη δολοφονική του ακτινοβολία. Ο αέρας, υγρός και καυτός, έκοβε την ανάσα κι η θάλασσα, χλιαρή και άσπρη από την άπνοια, έμοιαζε άρρωστη, θαρρείς, ανίκανη να προσφέρει, έστω και για λίγο, την παραμικρή ανακούφιση. Ολος ο Βόλος ένα καμίνι, μια κόλαση…
Σύμπτωση; Μπορεί. Δεισιδαιμονία; Ισως. Ομως στο νου μας γεννήθηκε η ιδέα ότι η πλάση όλη θύμωσε με το θάνατο του ακριβού μας φίλου, του Μπάμπη Μούτσελου. Η είδηση έπεσε σα βόμβα στην κοινωνία του Βόλου: «Ο Μπάμπης έφυγε!». Ολοι τον ήξεραν, όλοι τον αγαπούσαν, καθώς η εξαιρετική εκπαιδευτική του σταδιοδρομία για τριανταπέντε ολόκληρα χρόνια, από τη θέση του καθηγητή Φυσικής Αγωγής, του διευθυντή σχολείου, του Σχολικού Συμβούλου και του Αναπληρωτή Προϊσταμένου της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Μαγνησίας τον έκανε γνωστό σ’ όλη τη Μαγνησία. Παράλληλα η σπάνια διαδρομή του ως χοροδιδάσκαλου και ιδρυτή του Κέντρου Λαογραφίας Εκπαιδευτικών Μαγνησίας (ΚΛΕΜ) τον έκαναν όχι απλά γνωστό, αλλά ασυνήθιστα αγαπητό στην κοινωνία του Βόλου.
Εκείνο όμως που έκανε το Μπάμπη μας ένα ξεχωριστό πρόσωπο στο Πανελλήνιο αλλά και στο Εξωτερικό ήταν το ερευνητικό του έργο σχετικά με το λαϊκό μας πολιτισμό όσον αφορά στους δημοτικούς χορούς και τα τραγούδια. Η φλόγα της λατρείας του για το χορό, που άναψε στα παιδικά και νεανικά του χρόνια στους Σοφάδες και που θέριευε με το πέρασμα του χρόνου μέσα από τις σπουδές και την εκπαιδευτική του δράση, έγινε πυρκαγιά και πυρπόλησε την ύπαρξή του, χαρίζοντας σε μας τη λάμψη της. Εψαχνε πάντα στη δημοτική ποίηση, στη μουσική και στο χορό την απλότητα, την αυθεντικότητα και τη βιωμένη λεβεντιά του λαού μας, που είχαν ποτίσει την ψυχή του από τα μικράτα του. Ολάκερη η ζωή του ήταν μια περιπέτεια, ένα κυνήγι θησαυρών, κρυμμένων στα σεντούκια της λαϊκής ψυχής σε μικρά και μεγάλα χωριά όλης της Ελλάδας. Ακούραστος περιηγητής σε πανηγύρια και γάμους, σε τσιμπούσια και ανταμώματα, κατέγραφε με ήχο και εικόνα καθετί που άγγιζε την ψυχή του: τραγούδια απ’ το στόμα υπερήλικων γυναικών και σκοπούς με λαούτα και κλαρίνα, ή χάλκινα και γκάιντες, χορούς μαραγκούς και λεβέντικους ή γρήγορους και ζωηρούς, φορεσιές βαριές και χρυσοκέντητες ή λεπτές και φιρφιρένιες, έθιμα που συνόδευαν τις μουσικές και χορευτικές εκδηλώσεις του λαού μας…
Εκτός από τις χιλιάδων ωρών κασέτες με ήχο και εικόνα , τις εκπληκτικές μουσικοχορευτικές εκδηλώσεις που οργάνωνε για την προβολή του λαϊκού μας πολιτισμού, τα συνέδρια εντός και εκτός Ελλάδος, ξεχωριστή θέση στο σύνολο του έργου του έχουν τα μοναδικά στο είδος τους σεμινάρια που διοργάνωνε κάθε χρόνο, σε συνεργασία με τον κ. Πραντζίδη, για χοροδιδασκάλους από όλη την Ελλάδα.
Για την πολύτιμη προσφορά του τιμήθηκε από πολλούς επίσημους φορείς σε τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο, αλλά και από φορείς της ομογένειας του Εξωτερικού (Λος Άνζελες, Γερμανία και αλλού).
Πώς να μην τον ξέρουν ακόμη και οι πέτρες τον Μπάμπη μας, πώς να μην τον καμαρώνουμε όλοι μας και πώς να μην μας λείπει τώρα που μας άφησε για πάντα;
Στην οικογένεια του Συλλόγου Σοφαδιτών Ν. Μαγνησίας τον καμαρώναμε, καθώς ήταν μέλος εκλεκτό και πάντα μας βοηθούσε, είτε ως μέλος του Δ.Σ. είτε ως σύμβουλος και συνεργάτης στις εκδηλώσεις και την ερευνητική και συγγραφική μας προσπάθεια σχετικά με το λαϊκό πολιτισμό της περιοχής των Σοφάδων. Πρόσφατα, στην παρουσίαση του Ημερολογίου 2015, το Γενάρη, τον τιμήσαμε για την προσφορά του στο Σύλλογό μας, στην ιδιαίτερη πατρίδα μας, αλλά και γενικότερα στον Ελληνικό λαϊκό πολιτισμό. Ηταν πάντα ο φίλος μας, η καρδιά του κεφιού, το στήριγμά μας…
Στο Καλό, αγαπημένε μας Μπάμπη. Σ’ ευχαριστούμε για όλα. Θα μας λείψει το κοφτερό μυαλό σου που μας βοηθούσε, το χαμόγελό σου που ζέσταινε την καρδιά μας, η λεβεντιά σου που στιγμάτιζε κάθε σου βήμα.
