Του Γεωργίου Παπασίμου, Δικηγόρου, Μέλους Πολιτικής Γραμματείας του «ΠΡΑΤΤΩ»
Αν σε κάποιον αντικειμενικό παρατηρητή της Ελλάδος ετίθετο το ερώτημα του άρθρου, μέσα στο σημερινό πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο, θα απαντούσε αναμφισβήτητα, ότι ως Λαός ανήκουμε στην πρώτη κατηγορία, δηλαδή είμαστε «ναυαγοί της ελπίδας».
Η Ελλάδα, αναμφισβήτητα, βρίσκεται σε μεγάλη κατηφορική πορεία, μέσα από συνεχείς ήττες και διαψεύσεις προσδοκιών, διαχρονικά, οι οποίες είναι πολλαπλές και έντονες κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης.
Η Χώρα μας βρίσκεται σε τεράστια κρίση στην οικονομία, κοινωνία και στους θεσμούς. Πρόκειται για δομική ολιστική κρίση, η οποία ανατροφοδοτείται από την διάψευση προσδοκιών, που κατά καιρούς αναπτύσσονται και από τα δομικά χαρακτηριστικά του πολιτικοοικονομικού συστήματος. Προηγήθηκε η άφρων διαχείριση της Μεταπολίτευσης και η ανάπτυξη της κλεπτοκρατίας, κυρίως από την παρασιτική οικονομική ολιγαρχία, για την οποία αποτελεί «τιμητικό τίτλο» αυτός της «αστικής τάξης», που της αποδίδουν κάποιοι επιφανειακά, καθόσον δεν έχει καμία σχέση με την έννοια και την λειτουργία αυτής κατά τα δυτικά πρότυπα, όπως εμβριθώς έχει αναπτύξει στα βιβλία του ο μεγάλος Ελληνας φιλόσοφος Παναγιώτης Κονδύλης.
Αυτή, όπως, η γενικευμένη «κλεπτοκρατία» διαχύθηκε στους θεσμούς και σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, λόγω και των δραματικών ευθυνών του πολιτικού προσωπικού, το οποίο έγινε «σάρκα εκ της σαρκός» της παρασιτικής ολιγαρχίας, με αποτέλεσμα, στα πλαίσια της μετεξέλιξης των αστικών κοινωνιών σε «μαζοδημοκρατίες», να δημιουργήσει έναν ιδιότυπο «μιθριδατισμό» στην Ελληνική κοινωνία, μέσω της κατανάλωσης, του φαινομενικά εύκολου ατομικού «βολέματος» και του «πελατειασμού».
Ακολούθησε η οδυνηρή για όλους κρίση και ο μνημονιακός «οδοστρωτήρας» του 2010 – 2015, όπου συντρίφθηκαν κυρίως τα μεσαία και κατώτερα οικονομικά στρώματα, μέσω της προστασίας των προνομίων της παρασιτικής ολιγαρχίας, η οποία «παρέδωσε τα κλειδιά» της Χώρας στο ξένο κερδοσκοπικό κεφάλαιο, μετατρέποντάς την σε «αποικία χρέους».
Σ’ αυτή την περίοδο, μέσω του αντιμνημονιακού αγώνα και της αντίστοιχης ρητορικής (η οποία, είναι αλήθεια, ότι είχε «πολύχρωμο» χαρακτήρα και, ως εκ τούτου, ήταν επιφανειακή), δημιουργήθηκαν οι μεγάλες προσδοκίες και ελπίδες, ότι το αντιμνημονιακό μέτωπο, που εξέφρασε κυρίως ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., θα μπορούσε να «εξαφανίσει με μαγικό τρόπο» το μνημόνιο και, παράλληλα, τις διαχρονικές «πληγές» ενός έντονα παρασιτικού καταναλωτικού αντιπαραγωγικού πολιτικοοικονομικού Ελληνικού σχηματισμού.
Αυτή η μεγάλη προσδοκία της πλειοψηφίας του Ελληνικού Λαού «προσγειώθηκε απότομα» μπροστά στα ακανθώδη προβλήματα, που αντιμετώπισε η «ελπιδοφόρα» Κυβέρνηση Κοινωνικής Σωτηρίας», αλλά και στα μεγάλα πολιτικά της λάθη, με την αναπαραγωγή ενός κλασσικού «οικονομισμού» και ιδιότυπου «παλαιοκομματισμού».
Σ’ αυτό ακριβώς το πλαίσιο, σήμερα και αφού έχει ξεσπάσει ένας οδυνηρός «εμφύλιος πόλεμος» στον χώρο της Αριστεράς, εισερχόμαστε σε μια ιδιότυπη προεκλογική περίοδο, επτά μόλις μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας από την Κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ.
Είναι αλήθεια ότι, σήμερα απουσιάζουν οι μεγάλες ελπίδες. Αυτό, όμως, στην «στροφή του διαβόλου», που βρισκόμαστε, και το πραγματικό τέλος της Μεταπολίτευσης, μπορεί να αποτελέσει την απαρχή μιας νέας ποιοτικής συλλογικής συνειδητοποίησης των πολιτών, που θα σπάσει τα δεσμά του πελατειασμού, της νοοτροπίας του «ατομικού βολέματος» και των εύκολων επιλογών. Αυτό, άλλωστε, αποτελεί και την σοβαρότερη προϋπόθεση για την μετατροπή μας, από «ναυαγούς της ελπίδας» σε «κυνηγούς της ελπίδας».
Γι’ αυτό, σ’ αυτή την μεταβατική φάση, θα δανεισθώ τις παραινέσεις της Πέπης Ρηγοπούλου από το σημείωμά της στην «Εφημερίδα των Συντακτών» με τίτλο «Η Τρικυμία»: «Το πρώτο ίσως είναι να αντισταθούμε στην αλληλοφαγία που γεννούν τα αισθήματα του ευνουχισμού, της ενοχής, της ήττας. Μετά τις διαδοχικές ήττες των τελευταίων ετών, με επισφράγισμα την τελευταία που ζήσαμε μετά το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, η υποτέλεια της χώρας μας μοιάζει εδραιωμένη. Το αίσθημα αυτό της υποτέλειας έχει ξυπνήσει και πάλι τον αλληλοσπαραγμό και τον διχασμό. Γιατί βεβαίως όποιος έχει σκύψει το κεφάλι του στους επικυρίαρχους, δεν μπορεί να είναι ελεύθερος. Και μόνο μέσα στην ελευθερία, ή τουλάχιστον στην προσπάθεια να ανακτηθεί η ελευθερία αυτή, μπορεί να αναπτυχθούν η αξιοπρέπεια και η αλληλεγγύη».
