Του Βασίλη Καραμπερόπουλου
Πολύς λόγος τελευταία, αν οι επιβληθέντες στη χώρα μας κανόνες και υποχρεώσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου είναι μεν νόμιμοι, αλλά είναι όμως ηθικοί;
Και βέβαια τόσο σκληρά μνημόνια, δεν μπορεί ποτέ να έχουν τη σφραγίδα της ηθικής, αφού επιβάλλονται με τη βία και αφού ωθούνται, πάλι από τους μνημονιακούς, κράτη και λαοί στην καταστροφή, όπως τελευταία και η δική μας χώρα. Κατά πρώτον δεν υπάρχουν «καλά» και «κακά» μνημόνια.
Η συνταγή είναι η ίδια σε όλες τις περιπτώσεις, περικοπή δημοσίων δαπανών, ας πρόκειται και για φιλολαϊκές δαπάνες, περικοπή ή και κατάργηση κεκτημένων με αίμα εργασιακών δικαιωμάτων, συρρίκνωση του «κοινωνικού» κράτους, ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, περιορισμός των ελευθεριών, με συνέπειες οι κοινωνίες να πληρώνουν βαρύτατο τίμημα που συνήθως φαίνεται στην κατακόρυφη αύξηση της εισοδηματικής ανισότητας, στην πτώση του προσδόκιμου ζωής, και τη φυγή προς τα ξένα νέων ανθρώπων κυρίως επιστημόνων.
Οι δραματικές αυτές παρενέργειες του «φαρμάκου», αναπαράγονται σχεδόν το ίδιο, σε όλα τα κράτη που εφαρμόζονται μνημόνια και οι επιπτώσεις είναι βαρύτατα αντιοικονομικά και με αποτελέσματα θλιβερά.
Και όσο και αν ομολογείται πως το τρίτο μνημόνιο είναι σκληρό, όσες δικαιολογίες και αν υπάρχουν για την εκ μέρους μας αποδοχή του, εκείνο που είναι αυταπόδεικτο είναι πως μπήκαμε στο λάκκο των λεόντων και πως είμαστε τώρα, με αποφυγή του «χορού του Ζαλόγγου» κατά τον πρωθυπουργό, αναγκασμένοι να χορέψουμε με τους δικούς τους χορούς, να αποδεχθούμε τους βαρύτατους όρους του μνημονίου και να φροντίσουμε κυρίως, αν μπορέσουμε, να αποφύγουμε να μετατραπεί η χώρα μας σε «αποικία χρέους». Ολα αυτά έγιναν βέβαια με «νόμιμο» τρόπο, καταχωρήθηκαν σε «νόμιμα» κιτάπια, εκδόθηκαν εκατέρωθεν αποφάσεις, όπως της δικής μας βουλής, καθ’ όλα «νόμιμες», όμως όλες έχουν το στοιχείο της ανηθικότητας, γιατί ούτε ηθικό, ούτε δίκαιο είναι να περικόπτονται μισθοί και συντάξεις, να σφίγγουμε ακόμα περισσότερο το ζωνάρι, να παραμένουν άνεργοι 1.500.000 άνθρωποι και να είναι κλειστά 500.000 μαγαζιά. Πόσο αλήθεια ψηλά ανεβαίνει ο πήχης της νομιμότητας όταν χιλιάδες νέα παιδιά επιζητούν μια δουλειά με 400 ευρώ το μήνα με το σύστημα της «μερικής απασχόλησης»; Πόσο ηθικό είναι να στήνονται για αποφυγή φόρων, στο εξωτερικό offshore εταιρείες;
Πόσο ακόμα ηθικό είναι χρυσοκάνθαροι της πολιτικής και οικονομικής ζωής να έχουν μετάσχει κατά καιρούς σε σκάνδαλα και να παραμένουν ατιμώρητοι ( σκάνδαλα χρηματιστηρίου, υποβρυχίων, ομολόγων, siemens, προμήθειας στρατιωτικού υλικού κ.α.); Οταν λοιπόν είναι όλα «νόμιμα», αλλά τόσο αποκρουστικά, όταν το ηθικό παραγνωρίζεται και οι «μεγάλοι» με τους υποτακτικούς τους γίνονται σφετεριστές, όχι μόνο της εξουσίας, αλλά και της ζωής των πολιτών κάθε χώρας, τότε το δίκαιο δεν αποδίδεται και ανατρέπεται, ο βιασμός με τη βούλα του «νόμιμου» γίνεται καθεστώς και οι λαοί υποτάσσονται στις παράνομες και παράτυπες θελήσεις των ηγητόρων, που έχουν στήσει τα «βασίλειά» τους, σε σαθρά, ανήθικα, αλλά «νόμιμα» βάθρα.
Μήπως, ειδικά για τη χώρα μας, που τόσο αδικήθηκε και αδικείται από τα μνημόνια, θα ήταν εφικτό, μέχρι να ορθοποδήσουμε οικονομικά, για 15 χρόνια να μη πληρώσουμε καμιά δόση, να μη δανεισθούμε ούτε ένα ευρώ, αλλά να στηριχθούμε στις δικές μας δυνάμεις, αποδεικνύοντας πως μπορούμε να κουμαντάρουμε τη χώρα και το λαό της, χωρίς την παρέμβαση ξένων; Λέμε μήπως… Γιατί αλλιώς όπως συμβαίνει συνήθως, θα είμαστε πάντοτε χρεωμένοι, αφού το χρέος δεν είναι βιώσιμο, θα είμαστε μπαλάκι των ισχυρών και θα βιώνουμε χάρις στο άδικο και το ανήθικο όμως «νόμιμο», μια σκληρή οικονομικά πορεία, χαράσσοντας αυτή μέσα από συμπληγάδες βαρύτατων επιτοκίων και αλαζονικών συμπεριφορών.
Γιατί οποιοδήποτε μανδύα και να βάλουν οι δανειστές μας, δεν θα πάψουν τους εκβιασμούς, δεν θα σταματήσουν να συμπεριφέρονται σαν αφεντικά, δεν θα μπορέσουν να κρύψουν τη μορφή λυκανθρώπων, που λυμαίνονται, άλλοτε με τα όπλα και τώρα με τα οικονομικά όπλα, έθνη και λαούς, επιβεβαιώνοντας πως το συγκροτημένο μπλοκ δεν είναι η «Ευρώπη των λαών», αλλά η Ευρώπη της εκμετάλλευσης, της αναλγησίας, της αρπαχτής.
