Διάβαζα τις προάλλες τα ρεπορτάζ του Ταχυδρόμου σχετικά με το πρόβλημα τής σηματοδότησης στο Βόλο και ιδίως στο φανάρι τού Περιφερειακού. Οι σχετικές δηλώσεις τού αρμόδιου Αντιδημάρχου Θ. Σταυρίδη μού θύμισαν τις ανάλογες υποσχέσεις τού τότε αρμόδιου υπουργού Συγκοινωνιών (αν δεν κάνω λάθος) Κ. Λαλιώτη κάπου στα μέσα τής δεκαετίας τού 1980 ότι σύντομα θα λειτουργήσει στην Αθήνα το «πράσινο κύμα», δηλαδή η συνεχής ροή των αυτοκινήτων, μια υπόσχεση που αποδείχθηκε «πράσινα άλογα».
Χωρίς να είμαι συγκοινωνιολόγος, μπορώ να πω με βάση τον κοινό νου ότι για να λειτουργήσει το «πράσινο κύμα» πρέπει να υπάρχει σταθερή κυκλοφοριακή ροή, που σημαίνει ότι μεταξύ των φαναριών δεν πρέπει να υπάρχουν εμπόδια, όπως για παράδειγμα οδηγοί που σταματούν για ένα καπουτσίνο ή οδηγίνες για ένα πακέτο τσιγάρα. Εξάλλου, άλλη πρέπει να είναι η συχνότητα των φαναριών τις ώρες τής αιχμής και άλλη εκτός αυτών. Επομένως το «πράσινο κύμα» μπορεί να λειτουργήσει σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας, όπως ο Περιφερειακός τού Βόλου ή η Λεωφόρος Βουλιαγμένης στην Αθήνα και όχι εντός τής πόλης. Προφανώς όμως ισχύει και εδώ «πες, πες, ούτως ή άλλως κανείς δεν θα θυμάται τι είπες μετά από λίγους μήνες».
Οι λύσεις για την επιτάχυνση τής κυκλοφορίας που έχουν δοκιμασθεί και επιτύχει σε πολλές χώρες είναι (σωρευτικά ή επιλεκτικά): μονοδρομήσεις, ξεχωριστοί λεωφοριόδρομοι, απαγόρευση (ή αυστηρή οριοθέτηση) στάθμευσης και έξυπνοι σηματοδότες. Οπως προανέφερα, συγκοινωνιολόγος δεν είμαι για να μπορώ να υποδείξω πώς αυτά μπορούν να εφαρμοσθούν στο Βόλο, από το πέρασμά μου όμως από άλλες (λιγότερο «πολιτισμένες») χώρες μπορώ να συνεισφέρω στη συζήτηση με την ακόλουθη εμπειρία: Στην πρωτεύουσα τής Χιλής Σαντιάγο, όπου υπήρχαν ανάλογα προβλήματα, καθιερώθηκαν οι λωρίδες εναλλασσόμενης κυκλοφορίας, δηλαδή εκείνες που άλλαζαν κατεύθυνση ανάλογα με τον κυκλοφοριακό φόρτο. Αυτό δύσκολα θα μπορούσε να εφαρμοσθεί στο κέντρο τού Βόλου, επειδή το πλάτος είναι μικρό, αλλά θα μπορούσε να δοκιμασθεί στις εξόδους και κυρίως σε εκείνη προς Πήλιο. Πράγματι ο παραλιακός δρόμος προς το Πήλιο σε αρκετά σημεία είναι ήδη αρκετά φαρδύς για τρεις λωρίδες, που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν αποσυμφορητικά στις ώρες τής αιχμής αλλάζοντας κατεύθυνση. Κόστος μηδενικό.
Τη μεγαλύτερη όμως ανακούφιση μέσα και έξω από την πόλη θα έφερναν οι «έξυπνοι» σηματοδότες, δηλαδή εκείνοι που βλέπουν τον αριθμό των οχημάτων που περιμένουν μπροστά στον σηματοδότη και ρυθμίζουν ανάλογα τη διάρκεια τού πράσινου.
Οι παραπάνω και άλλες εξίσου έξυπνες λύσεις χρησιμοποιούνται σε πολλές χώρες και στοιχίζουν ελάχιστα, στη χώρα μας όμως συνήθως προσπαθούμε κάθε φορά να «ανακαλύψουμε την πυρίτιδα», όχι πάντοτε αθώα, αφού οι «μελέτες» και τα «μέτρα» σημαίνουν (πεταμένα) λεφτά για κάποια δικά μας «παιδιά». Και αρνούμαστε να δεχθούμε ότι μπορεί οι πρόγονοί μας να έκτισαν τον Παρθενώνα ή να κατασκεύασαν τον Μηχανισμό των Αντικυθήρων, όμως όταν άλλοι λαοί κατασκεύαζαν αυτοκίνητα εμείς οι Νεοέλληνες μετακινούμασταν με μουλάρια. Αρα δεν θα ήταν καθόλου μειωτικό να αντιγράψουμε τα συστήματά τους, αντί να κάνουμε βαρύγδουπες δηλώσεις και να υποσχόμαστε ανέφικτες λύσεις. Ο κόσμος βαρέθηκε να ακούει «Θα».
