Γράφει ο Μπόμπης Σωτήριος,Υπάλληλος Ελληνικών Ταχυδρομείων (ΕΛΤΑ)
«Δεν θα ξεχάσουμε τα δάκρυα που αυλάκωσαν την όψη μας όταν μας είπαν πώς Η Κύπρος είναι μακριά». Δεν θα ξεχάσουμε τ’ αδέλφια μας που άταφα μείναν τα κορμιά τους Στον Αγιο Ιλαρίωνα.
Δεν θα ξεχάσουμε τους ήρωες που γύρισαν παράλυτοι απ’ τις μάχες και ζουν σαν τα σκουπίδια πεταγμένοι. Δεν θα ξεχάσουμε την πόρνη που αφιονίζει μέρα νύχτα το λαό μας»
«Ατενίζοντας την σκλαβωμένη πατρίδα» Λ.Γ.Σ ΚΥΠΡΟΣ.
Τον Ιούλιο αυτό συμπληρώνονται 32 χρόνια από τις τραγικές ημέρες της βάρβαρης τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Μιας γενιάς που έζησε μέσα στην «ειρήνη», ποιά ειρήνη; Tην ειρήνη της ηττοπάθειας, του εθνικού κατήφορου, της καταστροφής Ελληνικής ταυτότητας. Την ειρήνη της παρακμής της παιδείας, του πολιτισμού. Τίποτε, την ειρήνη της κοινωνικής κατρακύλας, του δημογραφικού μαρασμού, την ειρήνη των «προοδευτικών», την ειρήνη της «δημοκρατίας».
Μια ειρήνη όμως λειψή και στερημένη με Νεκρούς ενός ακήρυκτου πολέμου ιερούς: Toυς Νεκρούς του 1974, τους Αγνοούμενους, τους Νεκρούς των Ιμίων, τους Νεκρούς της πράσινης Γραμμής, τους Νεκρούς στους αιθέρες του Αιγαίου, του Ν. Σιαλμά, και πρόσφατα του Σμηναγού Ηλιάκη.
Για όσους δεν τον ξέρουν, όσοι έχυσαν το αίμα τους και άφησαν τα κόκαλά τους στην Κύπρο το 1974 δεν θεωρούνται Νεκροί πολέμου, πεσόντες υπέρ πατρίδος όπως και δε θεωρούνται ανάπηροι πολέμου όσοι γύρισαν λειψοί από την Ελληνική Μεγαλόνησο, από την πάντοτε ελληνική Μαρτυρική Κύπρο. Με πρόσφατη απόφασή του όμως δικαστήριο των Αθηνών επιδίκασε μεγάλο χρηματικό ποσό για ηθική βλάβη σε καταδρομέα τραυματία του 1974, που το κράτος επί 41 χρόνια τον αγνοούσε. Ναι αγνοούσε και αγνοεί συστηματικά τους νεκρούς και ανάπηρους, που φορούσαν την Ελληνική Στολή και πολέμησαν στα 1974, αλλά δεν αγνόησε βέβαια των διαφόρων ειδών (κατά φαντασίαν στις περισσότερες περιπτώσεις) «αντιστασιακών», στους οποίους μοίρασε συντάξεις, βαθμούς και αξιώματα. Πολύ φυσικό! Για τη «δημοκρατία» της μεταπολιτεύσεως περισσότερο σημαντικό ήταν να κάνεις αντίσταση στη «χούντα» παρά να χύνεις το αίμα σου, πολεμώντας τον Τούρκο, που εισέβαλε στην πατρίδα σου.
Ας αφήσουμε στην άκρη το πώς ήλθε αυτή η περίφημη «δημοκρατία» έχουμε το δικαίωμα σαν Ελληνες να ρωτήσουμε: «Γιατί δεν άνοιξε ποτέ ο φάκελος της Κύπρου»; Θυμάμαι ότι έγινε σχετική ερώτηση σε μια τηλεοπτική εκπομπή το 1995 και απάντηση δεν δόθηκε. Με αφορμή μάλιστα την ερώτηση αυτή ο μετέπειτα υπουργός εξωτερικών του ΠΑΣΟΚ Θεοδώρος Πάγκαλος αποχώρησε. Δεν έμαθε λοιπόν ποτέ ο λαός όλη την Αλήθεια για το 1974 και δεν πρόκειται να την μάθει όσο αυτό το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο εξουσιάζει την χώρα. Οπως δεν θα μάθει ποτέ και όλη την Αλήθεια για την τρομοκρατία. Αυτά είναι τα δύο μεγάλα ένοχα μυστικά των κομμάτων εξουσίας.
Λίγα χρόνια μετά το 1974 είχα δει σε έναν τοίχο το σύνθημα: «Η Κύπρος στενάζει και η δημοκρατία γιορτάζει». Το είχε γράψει εάν δεν κάνω λάθος η οργάνωση ΦΕΠ. Πράγματι κάθε Ιούλιο «συμπίπτουν» χρονικά δύο επέτειοι: H μια της τούρκικης εισβολής και η άλλη της αποκατάστασης της «δημοκρατίας». Τα εισαγωγικά στη λέξη «συμπίπτουν» δεν τα έβαλα τυχαία γιατί για μένα σίγουρα δεν «συμπίπτουν».
Ιούλιος του 1974 και από τη μια μεριά να βλέπεις δεκάδες χιλιάδες στους δρόμους με κεριά στο χέρι για να υποδεχτούν τον «Μεσσία» Καραμανλή που ερχόταν για να φέρει τη… δημοκρατία και από την άλλη μεριά να ακούς για σφαγές και βομβαρδισμούς στην Ελληνική Κύπρο από τους Τούρκους εισβολείς του Αττίλα, που με την συμπαράσταση του Χένρυ Κίσσιγκερ, ξερίζωναν και πάλι ένα μαρτυρικό κομμάτι του Ελληνισμού από τις πατρογονικές τους εστίες. Από την μια μεριά τα κεριά και τα «ζήτω» της δημοκρατίας και από την άλλη τα Νεκρώσιμα. Ενα εξ αυτών σε κάποιον δρόμο στην περιοχή Πατησίων έξω από μια σεμνή κατοικία έγραφε: «Αντισυνταγματάρχης Πυροβολικού Χατζηδάκης έπεσε Υπέρ πατρίδος». Εθαβε το κράτος στα κρυφά και στα μουλωχτά τους Ηρωες της Κύπρου. Τα πρώτα πτώματα είχαν αρχίσει να έρχονται. Μόνον τότε όμως συνέβη αυτό; Οχι βέβαια, αφού και σήμερα δεν θεωρούνται οι πεσόντες στα 1974 πεσόντες πολέμου γιατί ποτέ η Ελλάς της Δημοκρατίας δεν κήρυξε τον πόλεμο στην Τουρκία.
Ιούλιος 2015 οι τελευταίοι Ελληνες που πολέμησαν για την πατρίδα είναι πλέον σήμερα στη συντριπτική τους πλειοψηφία σε ηλικία μεγαλύτερη των 60 ετών. Ζουν ανάμεσά μας, ανάμεσα στη γενιά της «δημοκρατικής ειρήνης». Στη γενιά των «αντιστασιακών» και των «προοδευτικών», στη γενιά των Ιμίων, στη γενιά που είδε να σκοτώνουνε σαν τα σκυλιά στην πράσινη Γραμμή τον Τάσο Ισαάκ και τον Σολωμό Σολωμού, στη γενιά της ήττας, που δεν έχει το δικαίωμα να πει ότι τήρησε τα λόγια του όρκου «ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΟΥΚ ΕΛΑΤΤΩ ΠΑΡΑΔΩΣΩ». Αυτό γιατί την παρέδωσε και μικρότερη και χειρότερη και με λιγότερο ήθος, παιδεία και αξιοπρέπεια. Ισως σε κάποιους δεν αρέσουν τα λόγια αυτά θα τους θυμίσω τον Κωστή Παλαμά που λέει: «Οτι δεν αγαπάμε, δεν υπάρχει. Δε φτάνει να λάμπει η αλήθεια πρέπει και να σφάζει». Στον Αγύριστο λοιπόν, η γενιά του τίποτε!
Για να ανοίξει ο δρόμος για μια άλλη γενιά αντάξια των χιλιάδων χρόνων της ένδοξης Ελληνικής Ιστορίας. Γενιά διαφορετική από τη γενιά της λιποταξίας και της «ειρήνης» των νεκροταφείων.
