Του Κώστα Πώποτα*
Εξεπλάγη; Σε ποιόν να δώσεις δίκαιο τώρα; Ποιός δεν μέτρησε τις επιπτώσεις μιας εξέλιξης για την οποία κανείς δεν «έβγαλε πορεία»;
Δεν πειράζει όμως, έτσι έχει η ζωή (με «ζ» μικρό) ενδιαφέρον. Παίξτε στοίχημα! Κυβέρνηση εθνικής ενότητας, εθνικού σκοπού, ευρωπαϊκού στόχου (πώς να ξεπεράσεις το συνταγματικό πρόβλημα της παραίτησης της κυβέρνησης και της τρίτης εντολής στη ΧΑ;) ή εκλογές -τώρα ή τον Οκτώβριο; Αντε να βγει ο μήνας στο τζογάρισμα! Αλοί τω υποψηφίω!
Κάτι τέτοιες ώρες θυμάμαι τον Michael Barber και τον κυβερνητικό προγραμματισμό του Blair (Βάσω Κ. καλά έκανες και μου έπιασες την πολιτική κουβέντα και τον θυμήθηκα σήμερα) το 2001. Για τους μη επαΐοντες ο Barber υπήρξε αρχιτέκτονας της κυβερνητικής στρατηγικής του New Labour η οποία μετέτρεπε τους στόχους σε παραδοτέα. Εξ ου προέκυψε ο (αμετάφραστος στα ελληνικά) όρος «deliverability» -θα δοκίμαζα το «παραδοτεολογία», μπλιαχ! Η λίστα ελέγχου του περιλάμβανε απλά κριτήρια όπως: – καθαρότητα κυβερνητικών στόχων – σαφήνεια (όχι δημιουργική ασάφεια) του κυβερνητικού ρόλου – βεβαιότητα ότι η στόχευση μπορεί να παράξει παραδοτέα.
Στο τελευταίο του βιβλίο «Πως να τρέξεις μια κυβέρνηση» -φοβούμαι ότι ο πρωθυπουργός το διάβασε αργά- ο παλαίμαχος μυστικοσύμβουλος θυμίζει ότι δεν πρέπει να επενδύεις δυσανάλογα για να μεταπείσεις τους αμφισβητίες, όπως τονίζει τον κίνδυνο για τους πολιτικούς είτε υπερβολικής αυτοπεποίθησης και αμετροπραξίας είτε βιασύνης να διαπιστώσουν την αποτυχία του προγραμματισμού τους.
Αν τώρα με ρωτάτε να κατατάξω τον πρωθυπουργό, τον κόβω και για πιο πανούργο από ό,τι φαίνεται και (άλλο δυσμετάφραστο όρο) resilient, ακατάβλητο και με κρυφή λίστα ελέγχου (η λίστα υποψηφίων είναι το κλειδί). Μην κρατάτε την αναπνοή σας γιατί έχει δρόμο το πράγμα – αχ Χάμπτυ Νταμπτυ!
* Απόψεις του γράφοντος ατομικές και μόνο.
