Γράφει ο Χάρης Δημητρίου
Το Πήλιο είναι ένα ευλογημένο μέρος, με καταπληκτική φυσική ομορφιά, τεράστια ποικιλία προϊόντων, μοναδική αρχιτεκτονική, αλλά και μεγάλη ιστορία. Ο,τι χρειάζεται δηλαδή για να είναι δημοφιλής τουριστικός προορισμός διεθνούς επιπέδου. Δυστυχώς, οι ελληνικές κυβερνήσεις διαχρονικά δεν κατάλαβαν ποτέ την αξία τού παράδεισου αυτού για την εθνική οικονομία και τον άφησαν αναξιοποίητο. Χωρίς ένα αεροδρόμιο στο κέντρο τού Πηλίου, χωρίς σύγχρονο αυτοκινητόδρομο που να ενώνει τα σημαντικότερα χωριά του, χωρίς μαρίνες, χωρίς χώρους στάθμευσης έξω από κάθε χωριό, χωρίς τελεφερίκ που να ενώνει το Βόλο με τα κοντινότερα χωριά, άφησαν το Πήλιο να εξελιχθεί σε ένα γραφικό μέρος για λίγους έλληνες και αλλοδαπούς φυσιολάτρες.
Μέχρι τα μέσα τής δεκαετίας τού 1980 η «βουκολική» αυτή εικόνα τού Πηλίου ασφαλώς χαροποιούσε ορισμένους «τυχερούς» που είχαν τη δυνατότητα να χαρούν τις ομορφιές του είτε από τα ακριβά σπίτια που έκτιζαν παντού είτε από τα λίγα και ακριβά ξενοδοχεία στα 2-3 «τουριστικά ανεπτυγμένα» χωριά (κυρίως Πορταριά και Τσαγκαράδα).
Την αβελτηρία αυτή των κυβερνήσεων, που διασπάθισαν τα συναφή κοινοτικά κονδύλια, με τη συνευθύνη και των πολιτικών τής Μαγνησίας που εκπροσώπησαν την περιοχή μας στη Βουλή ή κάτεσχαν κυβερνητικές θέσεις, πληρώνει τώρα το Πήλιο. Η ταχεία άνοδος τού βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων, με την απόκτηση 2-3 αυτοκινήτων ανά οικογένεια και με την αύξηση των μετακινήσεων, υποβάθμισαν το Πήλιο σε τουριστικό προορισμό δεύτερης κατηγορίας. Η κίνηση στο βασικό οδικό κύκλωμα είναι πλέον εξαιρετικά μεγάλη, θυμίζοντας αθηναϊκή λεωφόρο. Σημεία προσπέρασης υπάρχουν ελάχιστα και αυτά πολύ επικίνδυνα, έτσι ώστε συνήθως χρειάζεται κανείς μεγάλη υπομονή για να φθάσει στον προορισμό του. Ειδικά αν έπεται κάποιου λεωφορείου ή κάποιου ντόπιου που πάει από το ένα χωριό στο άλλο με το “πάσο” του.
Δεν είναι υπερβολή να λεχθεί ότι σύντομα θα χρειάζεται κανείς περισσότερο χρόνο να φθάσει από ένα χωριό τού Αν. Πηλίου στο Βόλο από όσο να φθάσει από εκεί στην Αθήνα. Πόσοι Αθηναίοι θα έχουν την υπομονή να έρχονται λοιπόν τότε για σαββατοκύριακα στο Πήλιο; Αλλά και πόσοι Βολιώτες θα έχουν το κουράγιο να πάνε για μπάνιο στην Αφησο ή τη Μηλίνα ή να φάνε σε ένα εστιατόριο στα Καλά Νερά όταν θα ξέρουν ότι θα χρειάζονται 1-2 ώρες να φθάσουν και άλλες τόσες να γυρίσουν; Τρομάζω όταν σκέπτομαι πώς θα είναι η κατάσταση σε 20 ή 30 χρόνια, αφού κανείς δεν φαίνεται να συνειδητοποιεί το πρόβλημα…
Οσο για τους αλλοδαπούς; Αυτοί θα πρέπει, αφού προσγειωθούν στην Αθήνα, να φθάσουν στο σταθμό των λεωφορείων και μετά διαδρομή 4 ωρών να μετεπιβιβασθούν σε άλλο που θα τους πάει με 25-30 χλμ./ώρα στον τελικό προορισμό τους. Την άλλη μέρα όταν θελήσουν να τραβήξουν χρήματα θα διαπιστώσουν με έκπληξη ότι δεν υπάρχει ΑΤΜ ούτε τράπεζα και θα πρέπει να κάνουν άλλη μια ώρα τουλάχιστον μέχρι να φθάσουν στο κοντινότερο σημείο εξυπηρέτησης. Οσοι, εξάλλου, διαμένουν σε ορεινά ή ημι-ορεινά χωριά και θελήσουν να πάνε για μπάνιο θα αντιληφθούν ότι δεν υπάρχει δημοτική συγκοινωνία και θα πρέπει να καλέσουν ταξί από τον Βόλο! Ενώ όσοι έχουν έλθει με δικό τους ή νοικιασμένο αυτοκίνητο θα τρομάξουν μέχρι να βρουν χώρο να το παρκάρουν στις κυριότερες πλαζ, στην καλύτερη περίπτωση μέσα σε κανένα ελαιώνα.
Τη δυσοίωνη αυτή εικόνα κάνουν ακόμη πιο σκοτεινή κάποιοι ανίκανοι Δήμαρχοι που διοικούν το Πήλιο. Έχοντας την τύχη να διαθέτω μια μικρή εξοχική κατοικία στις Μηλιές χρησιμοποιώ αυτόν το βαρύ όρο μετά λόγου γνώσεως καθ’ όσον αφορά τουλάχιστον το Δήμο Ν. Πηλίου. Πέραν της απαράδεκτης κατάστασης τού οδικού κυκλώματος (για την οποία βεβαίως ο Δήμος θα επικαλεσθεί αναρμοδιότητα, αν και θα μπορούσε ασφαλώς να φροντίσει – ή να πιέσει τις αρμόδιες Αρχές να φροντίσουν – τουλάχιστον τη στοιχειώδη σήμανση και διαγράμμισή του), οι δημοτικές Υπηρεσίες είναι ανύπαρκτες σε όλους τους τομείς: τα σκουπίδια μαζεύονται πάντα με καθυστέρηση από άθλιους και βρώμικους κάδους τοποθετημένους στα πιο ακατάλληλα μέρη, χώροι στάθμευσης δεν υπάρχουν (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων), ενώ οι ούτως ή άλλως στενοί δρόμοι γίνονται στενότεροι με τη στάθμευση των αυτοκινήτων όπου θέλει ο καθένας, κάνοντας τη διέλευση των οχημάτων και ιδιαίτερα των λεωφορείων εφιαλτική. Γνωρίζω αρκετούς παραθεριστές που αρνούνται να ανέβουν στις Μηλιές, επειδή ξέρουν ότι θα ψάχνουν επί ώρα να βρουν να παρκάρουν, ενώ ο εφιάλτης τους είναι να διασταυρωθούν με το λεωφορείο στο κέντρο τού χωριού…
Πέραν όμως αυτών των βασικών καθηκόντων, ο Δήμος Ν. Πηλίου δεν ενδιαφέρεται καν για την αισθητική αυτού του μαγικού χώρου που βανδαλίζεται από ανεύθυνους συμπολίτες μας. Ταμπέλλες μισογκρεμισμένες, γραφιτωμένες, κρυμμένες από φυτά ή δέντρα, στάσεις λεωφορείων από κόκκινο τσίγκο γεμάτες βρωμερά συνθήματα, όπου δεν θα έμπαιναν ούτε ζώα, ελεύθερες ακτές παρατημένες και γεμάτες σκουπίδια, έλλειψη οποιασδήποτε πληροφορίας για τους τουρίστες… Ο,τι κάνει ακόμη το Πήλιο ελκυστικό είναι η ανεπανάληπτη φύση του, που καταστρέφεται και αυτή σιγά – σιγά. Εξ ιδίας πείρας μπορώ να πω ότι η «αόρατη» αυτή δημοτική Αρχή απαξιώνει ακόμη και να στείλει μια τυπική απάντηση σε επιστολές πολιτών που του επισημαίνουν διάφορα προβλήματα. Έτσι εύλογα μπορεί κανείς να διερωτηθεί τι ακριβώς κάνει η δημοτική Αρχή για το Ν.Πήλιο και τους κατοίκους του, πέραν ίσως του να προωθεί κάποια «ειδικά» συμφέροντα;
Ευτυχώς υπάρχουν πολλοί κάτοικοι (μεταξύ των οποίων και οι αλλοδαποί που έχουν αγαπήσει το Πήλιο και έχουν εγκατασταθεί σχεδόν μόνιμα σε κάποια χωριά) που οργανώνουν διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις, προσφέροντας κάποιες ανάσες «πολιτισμού» μέσα σε αυτό το περιβάλλον παρακμής και εγκατάλειψης.
Σε εμάς τους άλλους απομένει να εκθέτουμε με όποιο τρόπο μπορούμε τους ακατάλληλους αυτούς τοπικούς «άρχοντες», καυτηριάζοντας την ανικανότητα και αδιαφορία τους, μέχρις ότου αναδειχθούν νέοι με μεγαλύτερη ευαισθησία και ενεργητικότητα. Οσον αφορά το γενικότερο πρόβλημα τής κατασκευής των υποδομών εκείνων που θα ανέβαζαν το Πήλιο και τον Βόλο στο επίπεδο διεθνών τουριστικών προορισμών, όπου αξίζουν να είναι, δυστυχώς καμία ελπίδα δεν υπάρχει με τη σημερινή τραγική οικονομική συγκυρία. Τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε να έχουμε τον τόπο μας καθαρό και νοικοκυρεμένο.
