Γράφει η Αθηνά Λαοπόδη, μέλος Ν.Ε. ΣΥΡΙΖΑ Μαγνησίας
20 χρονών και κάτι ψιλά. Πτυχιούχος. Σχεδόν. Ανεργη. Σχεδόν. Μια ακόμα από τους πάρα πολλούς νέους της γενιάς μου που εδώ και χρόνια -5 ήδη- βρίσκονται να περνούν τα φοιτητικά τους ή πρώτα εργασιακά τους βιώματα μέσα σε καθεστώς αβεβαιότητας, συνεχούς φτωχοποίησης και σκληρής εκμετάλλευσης από τις εκάστοτε εργοδοσίες.
Μια ακόμα από μια γενιά που σφυρηλατήθηκε έντονα από τα γεγονότα. Από τις 6 του Δεκέμβρη του 2008, μέχρι τις πορείες, με παρουσία και άσκηση ωμής βίας από πληθώρα ΜΑΤ, και το κίνημα των αγανακτισμένων το 2011 κατά του 2ου μνημονίου, η γενιά αυτή βρέθηκε εν μέσω κρίσης και παιγνίων εξουσίας μεταξύ ντόπιας και ξένης ολιγαρχίας και το πάλεψε. Το παλεύει ακόμα.
Μια γενιά η οποία στην συντριπτική της πλειοψηφία δεν είχε γαλουχηθεί με την Αριστερά. Τα περισσότερα παιδιά που γεννηθήκαμε στις αρχές μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του ‘90 δεν δοκιμάσαμε συνθήκες έντονης φτώχειας. Εν αντιθέσει. Η δεκαετία του 2000 που ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς και τελείωσε με τα πιο μελανά χρώματα είχε, στις αρχές της τουλάχιστον, μπόλικες δόσεις επίπλαστης ευμάρειας και εύκολου δανεισμού. Αλλωστε οι εκθαμβωτικοί Ολυμπιακοί αγώνες του 2004, το Euro της ίδιας χρονιάς και η Eurovision της επόμενης άφηναν εξαιρετικά λίγα περιθώρια για δεύτερες σκέψεις. Σκέψεις βεβαίως και προβλέψεις που πολλοί οικονομολόγοι και αναλυτές είχαν διατυπώσει ήδη από τα τέλη των 90ς όμως αυτό είναι μια άλλη μακρά συζήτηση.
Η γενιά λοιπόν αυτή πέρασε από μια κίβδηλη «τρυφηλή» ζωή, στην εποχή που τα 400 ευρώ στο συνεχώς καταστρατηγούμενο 8ωρο θεωρούνται μισθός.
Η γενιά αυτή βρήκε στήριγμα και ελπίδα στις αρχές και τις αξίες της Αριστεράς. Αναζήτησε την αλλαγή για μια χώρα με πραγματική Δημοκρατία, μακριά από δυνάμεις καταστολής, κόντρα στον εργασιακό Μεσαίωνα σε μια Ευρώπη που να σέβεται τις θεμελιώδεις αξίες που η ίδια έθεσε.
Ολα αυτά εκφράστηκαν, σε διαφορετικές βεβαίως αναλογίες για τον καθένα μας, με την συνειδητή ψήφο. Οχι δεν ήταν όλα απόρροια συγκυριών, προς το μόνο κόμμα που έθετε τις βάσεις για μια τέτοιου είδους αλλαγή, το ΣΥΡΙΖΑ.
Το δημοψήφισμα στις 5.7 βρήκε την νεολαία να ψηφίζει σύσσωμη «ΟΧΙ». Βάση της ανθρωπογεωγραφίας του «ΟΧΙ», όπως την κατέγραψε το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, στις ηλικίες 18-35 το ποσοστό του «ΟΧΙ» έφτασε το 76%. Αυτό το 76% – το οποίο ενσωματώνεται στο ούτως ή άλλως καταλυτικό 62% – τώρα βλέπει το 3ο μνημόνιο να ψηφίζεται στη Βουλή.
Βέβαια δεν θα πρέπει να παραγράφουμε το γεγονός πως μέσα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο ακούστηκαν 32 «ΟΧΙ» (συν 6 «παρών» και μια απουσία) από βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία πιστεύω ακράδαντα ότι ήταν ακριβώς η έκφραση της ξεκάθαρης ετυμηγορίας του 61,3% του Ελληνικού Λαού.
Ποιός μπορεί ή έχει δικαίωμα να πει σε έναν 25αρη πως για τα επόμενα 30 χρόνια θα είναι στο έλεος των δανειστών – τοκογλύφων; Ποιός μπορεί να πει σε νέους επιστήμονες αλλά και σκληρά εργαζόμενους ότι τα μισθολόγια πείνας και η εργοδοτική εκμετάλλευση θα συνεχιστούν; Ποιός μπορεί να στερήσει από μια ολόκληρη γενιά το δικαίωμα να ονειρεύεται, να κάνει οικογένεια, να ζήσει με αξιοπρέπεια σε μια χώρα που δεν θα ρευστοποιεί τη Δημόσια περιουσία της;
Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε μετά από χρόνια ζυμώσεων και προσπαθειών να αφυπνίσει πολύ περισσότερο από μια γενιά, έναν ολόκληρο λαό. Να του δώσει το κουράγιο μέσα σε καθεστώς εγκλωβισμού από την οικονομική ασφυξία των capital control, την σπέκουλα και την τρομολαγνεία των σε διατεταγμένη υπηρεσία Αθηναϊκών ΜΜΕ να πει ένα μεγαλειώδες «ΟΧΙ» στη συνεχιζόμενη καταδυνάστευση της ζωής του. Ενα «ΟΧΙ» που προφανώς δεν αναιρείται από δημοσκοπήσεις των ίδιων φορέων που μια μέρα πριν το δημοψήφισμα «έδειχναν» ντέρμπι.
Σίγουρα κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί ούτε στο ελάχιστο ότι αυτός ο Πρωθυπουργός και αυτή η Κυβέρνηση δεν έκαναν το παν, μέσα σε συνθήκες αδυσώπητου και αμείλικτου εκβιασμού από τους ολετήρες της Ευρωπαϊκής Ιδέας, για να ξεφύγει η χώρα από τον φαύλο κύκλο των υφεσιακών μέτρων.
Συνεχίζουμε να πιστεύουμε και να στηρίζουμε το ΣΥΡΙΖΑ και την Κυβέρνηση που κατάφεραν να μας κάνουν να νιώσουμε υπερήφανοι και δυνατοί να παλέψουμε για τα όνειρά μας.
Είναι ακριβώς αυτή η εμπιστοσύνη προς την Κυβέρνηση -ότι είναι η μοναδική που μπορεί όντως να κάνει πράξη την αλλαγή, που κάνει αυτό το «ΟΧΙ» ηχηρότερο. «ΟΧΙ» προς αυτή την απεχθή συμφωνία η οποία είναι προϊόν εκβιασμού προς την ίδια την Δημοκρατία και την Εθνική Κυριαρχία.
Ενα «ΟΧΙ» βέβαια που έχει βαριές συνέπειες σε έναν δρόμο που μόνο σπαρμένος με ροδοπέταλα δεν είναι. Χρειάζεται ενότητα ένα άμεσο εναλλακτικό και πλήρως στοιχειοθετημένο σχέδιο ώστε να ορθοποδήσει ξανά η κοινωνία. Ομως ποια Ελευθερία έρχεται χωρίς θυσίες; Και είναι τελείως ατελέσφορο να ακολουθείς εκ νέου μια «συνταγή» που 5 χρόνια ισοπέδωσε τη χώρα.
