Του Γιάννη Γρηγορίου, Κοινωνιολόγου
Το τελευταίο διάστημα έγινε κατανοητό από όλους ότι ήταν η Ευρωπαϊκή Κεντρική τράπεζα που έκλεισε τη λεγόμενη ρευστότητα προς τις ιδιωτικές τράπεζες, στην πράξη περιορίζοντας την ποσότητα χαρτονομισμάτων με προφανή στόχο την οικονομική ασφυξία των τραπεζών και κατά συνέπεια της ελληνικής οικονομίας.
Η δυσκολία στην κατανόηση ενός ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος που ούτε καν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι σε αυτό δεν ξέρουν πως δουλεύει είναι από τα βασικά προβλήματα ώστε να απαλλαγούμε από αυτόν τον τραπεζικό τύραννο.
Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική φούσκα μεγαλώνει προσποιούμενη ότι δεν συμβαίνει τίποτα κακό στο ίδιο το σύστημα αλλά κάθε ανωμαλία είναι το αποτέλεσμα επιμέρους προβλημάτων όπως των τεμπέληδων και απείθαρχων Ελλήνων. Το φταίξιμο επομένως πάει στο υποκείμενο με στόχο να μην αποκαλυφθεί ανοικτά η υπέρτατη παγκόσμια απάτη, ότι το χρήμα δημιουργείται από τις ιδιωτικές τράπεζες με τόκο από το πουθενά, με την πληκτρολόγηση ποσών σε λογαριασμούς μέσα από τη διαδικασία της έγκρισης δανείων.
Κάθε φορά που ένας ιδιώτης παίρνει ένα δάνειο η τράπεζα πληκτρολογεί το αντίστοιχο νούμερο στη στήλη των απαιτήσεων και στη στήλη των υποχρεώσεων. Το ποσό αυτό δεν αφαιρέθηκε από το λογαριασμό κάποιων άλλων καταθετών. Πολύ απλά δημιουργήθηκε από το μηδέν και έτσι νέο χρήμα μπαίνει σε κυκλοφορία. Το πρόβλημα όμως είναι ότι κάθε φορά που γίνεται αυτό υπάρχει η απαίτηση για την πληρωμή τόκου. Επομένως συνολικά αφού για κάθε χρήμα που μπαίνει σε κυκλοφορία υπάρχει το αντίστοιχο χρέος συν ο τόκος συνεπάγεται ότι το συνολικό χρέος είναι πάντα μεγαλύτερο από το χρήμα που κυκλοφορεί. Γι’ αυτό και ποτέ δεν θα είναι δυνατόν το χρέος να πληρωθεί, αφού για να πληρωθεί θα έπρεπε να βρεθούν χρήματα από νέο δανεισμό. Άρα ακόμα μεγαλύτερο χρέος. Σε αυτό το τρελό παιγνίδι που μοιάζει με τις μουσικές καρέκλες πάντα κάποιος δανειζόμενος ιδιώτης, επιχείρηση ή κράτος δεν θα έχει που να καθίσει και έτσι θα χρεοκοπήσει αφού δεν θα έχει τη ρευστότητα να πληρώσει το χρέος πίσω, εφόσον μαθηματικά είναι αδύνατο να πληρωθούν τα χρέη ταυτόχρονα από όλους.
Ας πούμε όμως ότι ως δια μαγείας όλοι πλήρωναν τα χρέη τους στις τράπεζες, τι θα γίνονταν; Η απόλυτη καταστροφή, αφού πολύ απλά θα έβγαιναν από την κυκλοφορία και τη ρευστότητα με αποτέλεσμα την πλήρη κατάρρευση. Το ερώτημα είναι επομένως πιο είναι το σύστημα που δεν θα οδηγούσε στη συνεχή ροή του χρήματος και συνακόλουθα της αξίας από τη βάση της πυραμίδας προς την κορυφή όπως γίνεται σήμερα σε ένα σύστημα όπου η κατανομή γίνεται με κριτήρια περιβαλλοντικής βιωσιμότητας , ίσης πρόσβασης όλων σε υπηρεσίες και αγαθά, ανθρώπινης ανάπτυξης και αξιοπρέπειας, οριστικής κατάργησης της παγκόσμιας φτώχειας.
Δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος να υπάρχει φτώχεια και κοινωνικός αποκλεισμός σε κανένα κράτος του κόσμου, σε ολόκληρο τον πλανήτη. Η φτώχεια και η ανισότητα έχουν δημιουργηθεί τεχνητά για να διατηρούν την εξουσία καιν τα προνόμια στους λίγους χρησιμοποιώντας σα μέσο ένα παραμορφωμένο, γιγάντιο και μη ελεγχόμενο τραπεζικό σύστημα.
Ήδη οι προτάσεις διαδέχονται η μια την άλλη. Από συστήματα αμοιβαίας πίστωσης που καλύπτουν τοπικές, περιφερειακές και τελικά παγκόσμιες αγορές μέχρι την εθνικοποίηση τραπεζών και τη δημιουργία άτοκου χρήματος, σύμφωνα με τις παραγωγικές ανάγκες και προτεραιότητας κάθε χώρας. Βρισκόμαστε στο μέσον μιας επανάστασης αξιών, μιας επανάστασης της παγκόσμιας γνώσης, μιας επανάστασης απέναντι στις ολιγαρχίες και τα μονοπώλια. Από αυτή την επανάσταση κερδισμένη θα είναι η βάση της πυραμίδας, οι πολίτες που σταδιακά θα αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε ότι εδώ και τώρα μας αξίζει να ζούμε δημιουργικά με πληρότητα, με σεβασμό με αξιοπρέπεια για όλους.
