ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Τα καλά της παρούσας χρεοκοπίας

τα-καλά-της-παρούσας-χρεοκοπίας-423228

Γράφει ο Χάρης Δημητρίου

Οτι η χώρα βρίσκεται εδώ και καιρό σε καθεστώς ουσιαστικής χρεωκοπίας, δεν νομίζω να το αμφισβητεί κανείς. Εκείνο που αμφισβητείται είναι πότε άρχισε, ποιος ευθύνεται και ποιο είναι το πραγματικό μέγεθος. Η πρόθεσή μου δεν είναι όμως να μπω σε αυτή τη συζήτηση, αφού δεν οδηγεί πουθενά και χρησιμεύει μόνο για να δικαιολογεί την παρουσία ορισμένων πολιτικών στα κανάλια και τα ΜΜΕ γενικότερα.

Θεωρώντας την παρούσα τραγική κατάσταση τής χώρας από τη σκοπιά τού απλού πολίτη θα ήθελα να εκφράσω μια διαφορετική, αισιόδοξη πιστεύω, άποψη: να παρουσιάσω δηλαδή αυτά που θεωρώ θετικά στις δραματικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών. Και αυτά είναι αρκετά.

Κατ’ αρχάς η κατάληξη τής διαπραγμάτευσης που διεξήγαγε η νέα κυβέρνηση απέδειξε ότι δεν υπήρχαν εύκολες λύσεις στο πρόβλημα τού υπερδανεισμού που ανοήτως επέτρεψαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις και κυρίως η κυβέρνηση Καραμανλή, με την ενεργό «συμπαράσταση» τής εκάστοτε αντιπολίτευσης για μικροπολιτικούς λόγους. Επομένως με την επώδυνη συμφωνία τής 13ης Ιουλίου τελείωσε η εποχή τής «αριστερής αθωότητας» και αποδείχθηκε πως όλα τα κόμματα (εξαιρείται το Ποτάμι, αλλά ελπίζω ότι θα έχει πάρει το μάθημά του και πράγματι φαίνεται πως επί του παρόντος κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση) όταν ασκούν εξουσία ξεχνούν εξ ανάγκης τις λαϊκίστικες υποσχέσεις. Άρα κανένα από τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία χρόνια δεν μπορεί πλέον να κουνήσει το δάκτυλο στα άλλα (πλην του ΚΚΕ βέβαια που πάγια αρνείται να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες, έστω και περιορισμένες, για να μπορεί ακριβώς να καταγγέλλει τους άλλους εκ του ασφαλούς και της Χρυσής Αυγής, που απαξιώ να συμπεριλάβω μεταξύ των κανονικών κομμάτων).

Η προσγείωση αυτή τού ΣΥΡΙΖΑ στον πραγματικό κόσμο θα οδηγήσει, πιστεύω, στη συνακόλουθη συμφιλίωση των «μνημονιακών» με τους «αντιμνημονιακούς» πολιτικούς, που δίχασε την κοινωνία και θα λειτουργήσει θετικά στη δύσκολη πορεία τής χώρας στο εξής. Βεβαίως θα συνεχίσουν ορισμένοι αμετανόητοι αριστεροί πολιτικοί, ενδεχομένως οι ΑΝΕΛ και σίγουρα το ΚΚΕ, να πιπιλίζουν την ίδια καραμέλα, αλλά θα αποτελούν πλέον μια μικρή και γραφική μειοψηφία.

Αλλο καλό, υπό την προϋπόθεση ότι ο κ. Τσίπρας θα μπορέσει να διατηρήσει τη συνοχή τού μεγαλύτερου τμήματος τού ΣΥΡΙΖΑ και να απομονώσει τους κρυφοκομμουνιστές που κρύβονταν στο εσωτερικού τού κόμματος αυτού, είναι ότι τις επώδυνες μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται επειγόντως η χώρα μπορεί να περάσει πολύ πιο εύκολα μια αριστερή κυβέρνηση παρά μια δεξιά ή κεντρώα, επειδή δεν την βαρύνουν αμαρτίες τού παρελθόντος.

Το σημαντικότερο όμως όλων, κατά την άποψή μου, είναι ότι η δραματική κατάληξη τής εξάμηνης διακυβέρνησης τού ΣΥΡΙΖΑ επιταχύνει πλέον την ωρίμανση τού πολιτικού μας συστήματος προς την κατεύθυνση των κυβερνήσεων συνεργασίας. Το δόγμα των «ισχυρών κυβερνήσεων» που επέβαλε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μπορεί να ήταν σωστό στην μεταπολεμική Ελλάδα, οπότε η χώρα χρειαζόταν γρήγορες και αποφασιστικές ενέργειες και ο λαός (και κατ’ επέκταση και τα κόμματα) ήταν εξαιρετικά διχασμένος εξαιτίας τού εμφυλίου. Δεν δικαιολογείται όμως σήμερα οπότε οι συνθήκες έχουν αλλάξει ριζικά. Η ανάδειξη μιας κυβέρνησης με ισχυρή πλειοψηφία βουλευτών αποκλειστικά χάρις στο εκλογικό σύστημα (με το γνωστό bonus των 50 εδρών) «απονομιμοποιεί» τις αποφάσεις της, ιδιαίτερα όταν αυτές αφορούν τόσο σημαντικά θέματα όπως είναι η παραμονή τής Ελλάδας στο ευρώ ή η υλοποίηση ενός εξαιρετικά επώδυνου προγράμματος. Διότι δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούμε ότι το 36% ή έστω το 40% που λαμβάνει ένα κόμμα στις εκλογές δεν εκφράζει την πλειοψηφία τού λαού, πόσο μάλλον όταν ένα σημαντικό τμήμα του απείχε ή ψήφισε λευκό ή άκυρο. Βεβαίως επειδή δεν έχει εφευρεθεί δικαιότερο σύστημα, στη δημοκρατία κυβερνά όποιος λάβει τη σχετική πλειοψηφία. Στη χώρα μας, όμως, ο κανόνας αυτός έχει διαστρεβλωθεί συστηματικά. Και όχι μόνο από τις δεξιές κυβερνήσεις ή το ΠΑΣΟΚ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, που μαζί με τα άλλα μικρά κόμματα επί δεκαετίες ολοφύρονταν για το αντιδημοκρατικό εκλογικό σύστημα, απαιτώντας την καθιέρωση τής «άδολης, απλής αναλογικής», στήριξε την προεκλογική του εκστρατεία στο σύνθημα τής «ισχυρής, αυτοδύναμης κυβέρνησης» και όταν έλαβε 149 έδρες έσπευσε να συνεργασθεί με ένα υπερδεξιό κόμμα, ερμηνεύοντας αυθαίρετα το νόημα τής λαϊκής εντολής. Το χειρότερο όμως είναι ότι, αν και αρκούσε ένα μόνο άρθρο που θα έλεγε ότι «Στο εξής οι βουλευτικές εκλογές θα γίνονται με το σύστημα τής απλής αναλογικής», το «ξέχασε» ελπίζοντας προφανώς ότι αφού πετύχει ένα καλό αποτέλεσμα στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, θα κάνει εκλογές και θα κυριαρχήσει στη Βουλή χωρίς ενοχλητικούς συμμάχους! Η πλήρης απομυθοποίηση τής Αριστεράς…

Προς την κατεύθυνση τής συνεργασίας των κομμάτων (που είναι κανόνας σε όλα σχεδόν τα ευρωπαϊκά κράτη, αλλά ακόμη και στο Κόσσοβο!) τα πρώτα βήματα έχουν ήδη γίνει. Πρώτα με τη συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας – ΠΑΣΟΚ (και για λίγο και της ΔΗΜΑΡ) και στη συνέχεια τού ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ. Είμαι βέβαιος ότι υπό το φως τής απειλούμενης καταστροφής τα «κανονικά» πολιτικά κόμματα θα ωριμάσουν και θα συνεργασθούν. Το ιδανικό θα ήταν τα κρίσιμα υπουργεία να ανατεθούν σε προσωπικότητες εκτός Κοινοβουλίου (αποφεύγω τον όρο «τεχνοκράτες» γιατί το παλαιοκομματικό κατεστημένο τον έχει απαξιώσει με έωλα επιχειρήματα, όπως ότι δεν είναι εκλεγμένοι, λες και ο λαός εκλέγει βουλευτές για να γίνουν υπουργοί σε τομείς που αγνοούν παντελώς…), τουλάχιστον μέχρι η κατάσταση να ομαλοποιηθεί.

Η στήριξη τού πρωθυπουργού από τα φιλευρωπαϊκά κόμματα στη γενναία απόφασή του να απορρίψει τις «Σειρήνες» τής δραχμής και να κρατήσει πάση θυσία την Ελλάδα εντός ευρώ, ίσως είναι το πρώτο βήμα προς τη νέα, σύγχρονη εποχή στη λειτουργία των κομμάτων στη χώρα μας. Και τότε η τεράστια ζημιά τής εγκληματικής τακτικής τού κ.Βαρουφάκη να μην έχει πάει τελείως χαμένη…

#Tags

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου