Του Κώστα Πώποτα
Κοινώς φτηνά τη γλυτώσαμε! Και να δούμε τι έπεται. Θα πατάω τα άγια χώματα της πατρίδος στις 22 του μήνα όταν τα προαπαιτούμενα θα πρέπει να έχουν ολοκληρωθεί και ελπίζω να έχει γίνει ότι μπορεί και πρέπει για να βρούμε άκρη από τα αδιέξοδα που μόνοι μας δημιουργήσαμε. Από «δημιουργική απειρία»; Από διάθεση διερεύνησης των ορίων των ευρωπαϊκών συνεταίρων; Από πρόθεση εξερεύνησης νέων δρόμων; Αν θέλεις πολλή εξερεύνηση πιάνεις τα βουνά ή διαβάζεις μικρούς εξερευνητές του Ντίσνευ, δεν παίζεις εν ού παικτοίς (η κυβέρνηση ωριμάζει έλεγε ο Σεβαστάκης πριν λίγο – σιγά μην σε περιμένουν να ωριμάσεις – ο χρόνος είναι πολιτική ποιότητα μας ξαναχτύπησε από κάτω ο ίδιος, ο χρόνος που δεν έχουμε).
Και ο χρόνος που δεν έχουμε χάθηκε, και σε λάθος χρόνο κάναμε τους πειραματισμούς μας, και δεν έχουμε άλλο χρόνο για μεγάλα και κούφια λόγια!
Όπως και στο παρελθόν βεβαίως! Οι Αγγλοι λένε let sleeping dogs lie – μην τσιγκλάς τα σκυλιά που κοιμούνται (θυμηθείτε τι έκανε ο Fluffy/Κέρβερος όταν τον ενόχλησαν ο Χάρυ Πόττερ, ο Ρον και η Ερμιόνη). Κάτι τέτοιο κάναμε και τώρα που βγήκαμε να αυτοτουφεκιστούμε με τη συζήτηση για τη βιωσιμότητα του χρέους που έδωσε πάτημα στη Γερμανία να μας στριμώξει. Λες και δεν το ξέραμε! Άλλωστε την είχαμε ξαναπατήσει τη γάτα, τον Οκτώβριο του 2009. Οταν βγήκαμε να δώσουμε δείγματα καλού μαθητή και την επομένη των εκλογών να διαλαλήσουμε την πραγματική έκταση του ελλείμματος. Ελεγα το 2012 (http://bit.ly/1JejNPy): “ακούγονται κοινότοπες οι διαπιστώσεις ότι «το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό πρόβλημα, είναι πρόβλημα της Ευρώπης»… Κάνετε λάθος αν πιστεύετε ότι οι Ευρωπαίοι δεν γνωρίζουν την έκταση της κρίσης και τον παγκόσμιο – όχι απλά ευρωπαϊκό – χαρακτήρα της. Αλλά είναι σε θέση να καταλαβαίνουν πόσο αντιφατικό είναι να λες από την μια μεριά: «ε κουτόφραγκοι! Το πρόβλημα ΜΑΣ, είναι ευρωπαϊκό!» και από την άλλη να απαιτείς από τους ίδιους να αφήσουν κατά μέρος τα δικά τους προβλήματα – και είναι πάμπολα – και να ασχοληθούν αποκλειστικά και μόνο με σένα, να σου εξασφαλίσουν λύση κατά προτεραιότητα και κατ’ εγκατάλειψη των εθνικών τους στόχων, να σε αφήσουν ήσυχο να υλοποιήσεις τη λύση κατά τη βούλησή σου και να τους εντάσσεις από πάνω ως εχθρούς σε ένα σενάριο συνομωσίας για ξεκάρφωμα».
Τώρα τι κάνουμε όμως; μας έβαλαν πάλι στο πλαίσιο (in the box – out of the box σημαίνει «εκτός πλαισίου» κ. Ψαλιδόπουλε, όχι εκτός κιβωτίου), την αξιολόγηση που δεν κάναμε θα την κάνουμε, το (λάθος) δημοψήφισμα το κάναμε μπούκοβο, και κάνουμε ρεάλ πολιτικ με καθυστέρηση. Τώρα τρέχουμε ! Αλλά και βάζουμε το παροιμιώδες ελληνικό μυαλό να δουλεύει με σχεδιασμό μακροχρόνιο- και εμπνεόμαστε ενίοτε και από το πολυμήχανο δαιμόνιο του Οδυσσέα. Και δεν αναλωνόμαστε σε μικροπολιτικές τοποθετήσεις εσωτερικής κατανάλωσης γιατί το μνημόνιο δεν είναι ο στόχος είναι απλώς εργαλείο για να επανέλθουμε στην ομαλότητα. Δεν σκοπεύω να προσθέσω τον εαυτό μου σε όσους με περιπαικτική διάθεση μιλούν για το «3ο μνημόνιο» – ήδη η μειωτική χρήση του όρου για να στιγματίσεις τους άλλους έχει κάνει κακό και η ορολογία λίγο έχει να κάνει με την ουσία, αντίθετα σκοπεύω να τηρήσω ευλαβικά «μορατόριουμ» ήπιας πολιτικής αντιπαράθεσης με ευκαιρία τη θερινή ραστώνη. Και ελπίζω ότι γενικά θα επικρατήσει γενικευμένη ανακωχή.
Θα θυμίσω άλλωστε ότι το τελευταίο μορατόριουμ που προτάθηκε το 2010 από τον τότε πρωθυπουργό πολεμήθηκε και από τα έξω όπως και από τα μέσα. Ίσως αυτό αποτελεί μάθημα για να αποφευχθούν οι επαναλήψεις και να επιτραπεί η εξομάλυνση της πολιτικής έντασης της στιγμής. Άλλωστε αν καυτηρίασα στο παρελθόν τοποθετήσεις που υπερθεμάτιζαν υπέρ της ρήξης είναι γιατί ήμουν σίγουρος ότι θα ερχόταν η στιγμή η τωρινή που είναι απαραίτητο να έχεις αφήσει περιθώριο για διάλογο γιατί στην πολιτική τα πράγματα δεν είναι μαύρα/άσπρα. Γιατί παρότι είχα πρόσφατα εκφράσει φόβους για επικείμενες εκλογές, παραμένω οπαδός των κυβερνήσεων συνεργασίας – και της απλής αναλογικής! Και εχθρός της αδράνειας και του τζάμπα ακτιβισμού/αριβισμού. (καλό βόλι βουλευταί μας)
*Κατά τα ειωθότα: οι τοποθετήσεις του γράφοντος είναι προσωπικές.
