Γράφει ο Παύλος Μαρκάκης, Πρώην βουλευτής Μαγνησίας
Είναι γνωστό ότι δεν ανήκω στο χώρο των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δηλαδή στην Κυβέρνηση που μας έφερε στο σημερινό σημείο. Ομως μετά την αγωνία των τελευταίων ημερών και με δεδομένη την τελική απόφαση της Συνοδού κορυφής που δημιούργησε σε μια μερίδα των πολιτών σε μεγάλη ανακούφιση (καθόσον πάντα υπάρχει η μερίδα που ήταν υπέρ της ρήξης και ό,τι αυτή συνεπάγεται), πρέπει να δούμε μέσα από την εμπειρία μας και μέσα από τα σημερινά αντικειμενικά δεδομένα, ποια προοπτική έχουμε ως χώρα.
Μέχρι σήμερα υπήρξαν χαρισματικοί ηγέτες με μεγάλη λαϊκή αποδοχή που έχασαν την ευκαιρία να ανασυγκροτήσουν και να εξυγιάνουν τη χώρα μας και να την μετατρέψουν σε μια σύγχρονη και οικονομικά υγιή Δημοκρατία.
Την πρώτη ευκαιρία την έχασε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ενώ ήταν στην Ευρώπη και πέτυχε ιδιαίτερες χρηματοδοτήσεις, χάθηκε στη συνέχεια μέσα σε ένα κομματικό κράτος και τελικά δεν μπόρεσε ή δεν ήθελε να το πολεμήσει καθόσον προσετέθησαν και τα φαινόμενα της διαφθοράς που πέρασαν και στις απλές καθημερινές συναλλαγές.
Τη δεύτερη ευκαιρία την έχασε ο Κώστας Καραμανλής που ενώ εντόπισε τις αιτίες και εξήγγειλε την επανίδρυση του κράτους και την αντιμετώπιση των «νταβατζήδων», τελικά δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί και επί πλέον άφησε τη χώρα χωρίς μεταρρυθμίσεις, απροετοίμαστη μπροστά στην επερχόμενη τότε κρίση.
Τώρα είναι η σειρά του Αλέξη Τσίπρα. Είναι γεγονός ότι ανδρώθηκε πολιτικά στην λογική Μνημόνιο – Αντιμνημόνιο και κέρδισε τις εκλογές με πρόγραμμα που δεν μπορούσε να υλοποιηθεί. Τα λάθη του τελευταίου πενταμήνου και μετά την τραγική καθοδήγηση από το Γιάνη Βαρουφάκη μέχρι τη διεξαγωγή του Δημοψηφίσματος, οδήγησαν τη χώρα σε κίνδυνο «εξόδου» και «έκρηξης».
Στην ουσία μέχρι πριν λίγες μέρες η χώρα ήταν στην τροχιά ενός Grexit και δραχμής. Επαιζε το παιχνίδι προσώπων και ομάδων που ενώ είχαν διαφορετική αφετηρία, διαφορετικά κίνητρα και διαφορετική ιδεολογία συνέτειναν στην ίδια καταστροφική στόχευση. Μπορεί ο Λαφαζάνης, η Λεπέν, ο Σόιμπλε, η Χρυσή Αυγή και ο Βαρουφάκης, να μην ήταν σε συνεννόηση αλλά αποδείχθηκε ότι δούλευαν όλοι για απομάκρυνση της χώρας από την Ευρωζώνη και την αλλαγή νομίσματος.
Μετά το «δημοψήφισμα» ο Τσίπρας αφυπνίστηκε και κατόρθωσε, μέσα από τη στήριξη πολιτικών αρχηγών και των 251 ψήφων του Κοινοβουλίου, να μετατρέψει την «τραγωδία» σε «συμφωνία». Κατόρθωσε να φέρει ένα δύσκολο 3ο Μνημόνιο και παραδόξως με τις «ευχές» της πλειοψηφίας του Κοινοβουλίου και πιστεύω της μεγαλύτερης μερίδας του Ελληνικού λαού.
Τώρα είναι στο χέρι του και αφού πέρασε τη δοκιμασία μιας 48ωρης Συνόδου Κορυφής, να αποδείξει ότι έγινε ηγέτης μεγαλύτερης αποδοχής.
Ελπίζω ότι δεν θα χάσει κι αυτός την ευκαιρία.
Οσο για εκείνους που κρύφτηκαν πίσω από τον Τσίπρα και δε συμφωνούν με την Ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και το Ευρώ ως νόμισμα, το ποιο έντιμο που έχουν να κάνουν, είναι να δημιουργήσουν δικό τους πολιτικό σχηματισμό και όταν θα γίνουν εκλογές να ζητήσουν με ξεκάθαρο λόγο την ψήφο των πολιτών.
Οι «τζάμπα μάγκες» τελείωσαν.
