Γράφει ο Χάρης Δημητρίου, Πληρεξούσιος Υπουργός Α’ ε.τ.
Μεταξύ των διαφόρων εξαιρετικά περίεργων φαινομένων που ανέκυψαν στη χώρα μας ως απόρροια της οικονομικής κρίσης του 2009 και της πολιτικής, πολιτιστικής και κοινωνικής κατάρρευσης που επακολούθησαν είναι και η πλήρης σύγχυση ως προς τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις της Ελλάδας στις διεθνείς της σχέσεις.
Κατακλύζονται καθημερινά τα κανάλια και οι ραδιοσταθμοί από “ειδικούς” στα οικονομικά ή τις διεθνείς σχέσεις που όμως αγνοούν ακόμη και τους στοιχειώδεις κανόνες του διεθνούς δικαίου και αρκούνται να “πιπιλίζουν” εκφράσεις clichées συνήθως με βαρύγδουπο τρόπο, διαμορφώνοντας την κοινή γνώμη προς τη λάθος κατεύθυνση. Το φαινόμενο αυτό επιδεινώθηκε με την αφορμή τού δημοψηφίσματος, οι υπέρμαχοι τού οποίου παπαγάλιζαν ότι αποτελεί το “κορυφαίο δημοκρατικό δικαίωμα τού λαού”.
Εκείνο το οποίο όμως στην πραγματικότητα ισχύει είναι ότι η Ελλάδα, όπως και κάθε χώρα, δεσμεύεται από τις διεθνείς της υποχρεώσεις είτε τις ανέλαβε το κόμμα που είναι στην εξουσία είτε προηγούμενες κυβερνήσεις. Η αρχή αυτή πηγάζει από την αρχή της συνέχειας των κρατών και είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο στηρίζεται η ειρηνική συνύπαρξη των κρατών, αλλά και η ύπαρξη και λειτουργία των διεθνών οργανισμών.
Σημειώνω επιπλέον ότι η συμμετοχή σε ένα υπερεθνικό οργανισμό συνεπάγεται μεταβίβαση τμήματος της εθνικής κυριαρχίας σε ορισμένους τομείς (παρόλον ότι αυτό απορρίπτεται μετά βδελυγμίας από τους υπερπατριώτες πάσης απόχρωσης), με αντάλλαγμα τη διασφάλιση της άμυνάς της (στην περίπτωση τού ΝΑΤΟ) ή της οικονομικής της σταθερότητας και ανάπτυξης (στην περίπτωση τής Ε.Ε.). Ειδικότερα, στην Ευρωπαϊκή Ένωση η μεταβίβαση αυτή κυριαρχίας έγινε σταδιακά, κατόπιν πολυετών ελεύθερων διακρατικών διαπραγματεύσεων και υλοποιείται δια των θεσμικών οργάνων που έχουν δημιουργηθεί. Έτσι, λ.χ., οι αποφάσεις τού Συμβουλίου δεσμεύουν όλα τα κράτη μέλη, ακόμη και αν διεφώνησαν κατά τις συζητήσεις, ενώ οι αποφάσεις τού Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου υπερισχύουν εκείνων των ελληνικών.
Ολα αυτά είναι γνωστά ακόμη και στους πρωτοετείς φοιτητές της Νομικής, όχι όμως στους “ειδικούς” των τηλεπαραθύρων (μεταξύ των οποίων δυστυχώς και ανώτερο στέλεχος των ΑΝΕΛ και πρώην βουλευτής Μαγνησίας δικηγόρος στο επάγγελμα). Ιδιαίτερα οι υποστηρικτές τού ΟΧΙ στο τελευταίο δημοψήφισμα έχασαν τελείως το μέτρο, αφού έδειχναν να αγνοούν ότι ένα κράτος μέλος τής Ε.Ε. δεν μπορεί να θέτει σε δημοψήφισμα ανειλημμένες διεθνείς υποχρεώσεις του και μάλιστα με μεθόδευση αμφισβητούμενης συνταγματικότητας και συμφωνίας με τους κανόνες τού Συμβουλίου τής Ευρώπης.
Βεβαίως η κυβέρνηση έχει το απόλυτο δικαίωμα να θέτει σε δημοψήφισμα ερωτήματα τού τύπου “μέσα ή έξω από ευρώ” ή “μέσα ή έξω από την Ε.Ε. Ή το ΝΑΤΟ”. Όχι όμως το εάν ο λαός συμφωνεί με συμφωνίες και δεσμεύσεις, τις οποίες καλώς ή κακώς ανέλαβαν άλλες προηγούμενες δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις. Ο κίνδυνος σε τέτοιου είδους διεθνώς παράνομες ενέργειες μιας κυβέρνησης είναι οι εταίροι της, σε αντίποινα, να αρνηθούν και αυτοί τις δικές τους υποχρεώσεις, πράγμα το οποίο στη δική μας περίπτωση έπραξαν ήδη με συγκεκαλυμμένο τρόπο (λ.χ. με την άρνηση να ενισχύσουν τις τράπεζές μας) ή απειλούν να πράξουν, οπότε η χώρα μας ίσως βρεθεί εκτός Ευρωζώνης την προσεχή Δευτέρα.
Είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα (όπως και σε άλλες χώρες) για τους πολίτες ισχύει ο κανόνας ότι “άγνοια νόμου δεν συγχωρείται”. Όταν είσαι πολιτικός και μάλιστα αρχηγός κυβερνώντος κόμματος, συγχωρείσαι να αγνοείς τους διεθνείς νόμους; Νομίζω ότι η απάντηση είναι αυτονόητη και θα έπρεπε να απασχολήσει σοβαρά τους νουνεχείς ψηφοφόρους.
Ολα αυτά όμως ισχύουν εφόσον τα τραγικά λάθη της κυβέρνησης πράγματι οφείλονται σε επιπολαιότητα και ασύγγνωστη άγνοια τού διεθνούς δικαίου και όχι σε προμελετημένη πολιτική εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ. Διότι, όπως έγραψε πρόσφατα ο γνωστός δημοσιογράφος τής Wall Street Journal κ. Simon Nixon, “…εάν ο κ. Τσίπρας είχε θέσει ως στόχο από τον Ιανουάριο να οδηγήσει την Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης, είναι πολύ δύσκολο να σκεφθείς κάτι που θα έκανε διαφορετικά”.
Τι από τα δυο ισχύει θα το δείξουν οι επόμενες λίγες ημέρες και εύχομαι ο κ.Nixon να έχει άδικο.
