Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Τα ανθρώπινα πράγματα μοιάζουν μ’ έναν τροχό, που γυρίζει αδιάκοπα και δεν αφήνει πάντοτε τους ίδιους ανθρώπους να ευτυχούν (Ηρόδοτος). Δεν είναι δυνατόν να είναι ολοκληρωτικά ευτυχισμένοι και μακάριοι όλοι οι άνθρωποι, παρά μόνο λίγοι (Πλάτων). Η ευτυχία δεν βρίσκεται στα πλούτη, αλλά στην ήρεμη ψυχή (Αριστοτέλης). Όσοι ευτυχούν, δεν ξέρουν πώς να χαρούν την ευτυχία τους (Ευριπίδης). Αλίμονο, τι είν’ ο άνθρωπος! Όταν ο άνθρωπος κερδίσει την ευτυχία, αρκεί και μία σκιά μόνο να την αναποδογυρίσει (και να χαθεί) (Αισχύλος). Ευτυχισμένος είν’ όποιος βρίσκει ψυχική χαρά στη μικρή περιουσία, και δυστυχισμένος εκείνος που η μεγάλη περιουσία δεν του δίνει καμία ψυχική ευχαρίστηση (Δημόκριτος). Να ελπίζεις σαν θνητός και να κάνεις οικονομίες σαν να είσαι αθάνατος (Περίανδρος). Ευτυχισμένος θεωρείται αυτός που είναι υγιής στο σώμα, εφευρετικός στο πνεύμα και, ως προς τη φυσική του κατάσταση, επιδεκτικός παιδείας (Θαλής). Όσοι θέλουν να ευτυχήσουν, είν’ ανάγκη να μοχθούν (Μένανδρος). Το βέβαιο είναι πως, απ’ όσους βλέπει ο ήλιος, κανείς δεν είναι ευτυχισμένος (Θεόγνης). Ποιος ξέρει, αν η ζωή μου ξετυλίχτηκε πάνω σε δυο δρόμους… Κι είναι γιατί έζησα δυο κόσμους ξεχωρισμένους καθαρά: τον κόσμο του σπιτιού της πολιτείας και τον κόσμο του σπιτιού της εξοχής (Γ. Σεφέρης) Κάποτε, μιαν απλότατη λέξη ή ένα φύσημα του αγέρα ή ένα όνειρο ή ένα λαίμαργο βούισμα μέλισσας σ’ έναν ανθό το καλοκαίρι, φτάνει να μας κάμει ξαφνικά να νιώσουμε πως είμαστε ευτυχισμένοι (Ν. Καζαντζάκης). Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος. Νά’ ν’ ήμερος, νά’ ναι άκακος. Λίγο φαΐ, λίγο κρασί, Χριστούγεννα κι Ανάσταση (Οδυσσέας Ελύτης). Άλλα του πήραν. Άλλα τά’ δωσε. Απ’ τις απώλειες, θησαυρίζει τώρα (Γιάννης Ρίτσος). Την μια μονότονη ημέραν, άλλη μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι – οι όμοιες στιγμές μάς βρίσκουνε και μας αφήνουν (Κ. Καβάφης). Αν μας πικραίνουν συμφορές, αν μας σπαράζουν πάθη, ανθίζουν και τριαντάφυλλα μες στα πολλά τ’ αγκάθια (Γ. Ζαλοκώστας). Η ευτυχία είναι επίμοχθο έργο του καθενός μας. Όμως, η ευτυχία δεν έχει διάρκεια, διότι καραδοκεί ο θάνατος. Εμένα μου φτάνει που αγαπώ την ολοφώτεινη άνοιξη, όπου, με το γύρισμα των εποχών, ο χρόνος φοράει ένα φουστάνι, δώδεκα φορές καινούργιο (Θ. Στραβέλης). Ήμουνα ξανά μονάχος, κι αχ, ήτανε πολλά στον ουρανό τ’ αστέρια, και δεν ήθελα, Θε μου, να πεθάνω… (Τ. Λειβαδίτης). Ήμασταν όλοι μαζί και ξεδιπλώναμε ακούραστα τις ώρες μας. Τραγουδούσαμε σιγά για τις μέρες που θα’ ρχόντανε φορτωμένες πολύχρωμα οράματα. Αυτός τραγουδούσε, εμείς σωπαίναμε, κι η φωνή του ξυπνούσε μικρές πυρκαγιές… (Μ. Αναγνωστάκης). Σκάφτω τα βάθη μου, ψάχνω να βρω. Μπορεί νά’ χουν πέσει πετράδια από το δαχτυλίδι της μέρας. Η αρραβώνα ενός αγγέλου ή ενός παιδιού το χαμόγελο (Ν. Βρεττάκος).
