Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Εχετε προσέξει το δέντρο εκείνο, φυτεμένο στον πεζόδρομο μιας πόλης, ανάμεσα σε δυο πανύψηλες πολυκατοικίες, που, καθώς δεν το βλέπει ο ήλιος, αγωνίζεται να ψηλώσει, όσο περισσότερο μπορεί, να ξεπεράσει το ύψος των πολυκατοικιών και να φτάσει στο φως; Το δέντρο το καημένο, που αφήνει τον κορμό του να γείρει προς τη μεριά του ήλιου, αγωνίζεται ελπίζοντας πως θα υψωθεί! Κι ο ήλιος, ο τρισήλιος, που περνάει ψηλά, και χαμηλά αγναντεύει, ρίχνει τις ακτίνες του στα φύλλα επάνω, το ζεσταίνει και του δίνει ζωή…
Το δέντρο τούτο ελπίζει, κατά κάποιο τρόπο, και περιμένει να φτάσει στο φως, όπως ελπίζει και περιμένει, πάντα, κι ο άνθρωπος, για κείνο που δεν έχει ακόμα γεννηθεί. Γυρίζει όλο τον κόσμο, κι ακόμα δεν μπουχτίζει η καρδιά. Κι οι τρύπες της κεφαλής – ρουθούνια, μάτια, αυτιά, αχόρταγο στόμα, παλεύουν να γεμίσουν με νέες ελπίδες.
Οτι ισχύει λοιπόν για το δέντρο, ισχύει και για το άτομο και για την κοινωνία. Ποτέ η ελπίδα δεν είναι μάταιη, ποτέ δεν είναι γράμμα νεκρό, όταν συνοδεύεται από πίστη και δύναμη ψυχική. Αυτή, άλλωστε, είναι και η μοίρα του ανθρώπου: Να ζει σε μιαν αδιάκοπη, όμως, δημιουργική αναμονή, προσμονή, προσδοκία κι ελπίδα. Οχι παθητική και αποχαυνωτική, αλλά τέτοια που, αποκαλύπτοντας τον δυϊσμό τού ανθρώπινου αγώνα, αποκτά αξία υπαρξιακή.
Ο άνθρωπος προχωράει με ελπίδα, πίστη και δύναμη ψυχής, όσο κι αν η αμφιβολία κλονίζει το πνεύμα του. Ομως, του δίνει ζωή ελπιδοφόρα, τον δυναμώνει και γίνεται ένα κίνημα ψυχής. Μπορεί βέβαια να γίνει και δύναμη αρνητική, που οδηγεί στην εκμηδένιση και την απελπισία. Αλλά μπορεί και να διοργανώσει τη δύναμη της αντίθεσης, ώστε να ξεπεράσει ο άνθρωπος τον κίνδυνο και να πραγματοποιήσει την ατομική και κοινωνική του μεταμόρφωση, που θα του επιτρέψει να επαναπροσδιορίσει τη σημασία του αγώνα του.
Πρόκειται για τον αγώνα στη νέα του διάσταση, που οδηγεί στην πραγματικότητα μιας μεγαλύτερης ζωντάνιας. Ο άνθρωπος και η κοινωνία ανασταίνονται, κάθε στιγμή, μέσα στον κόσμο της ελπίδας και της πίστης. Κάθε πράξη αγάπης, επίγνωσης και συμπάθειας είναι ανάσταση, και κάθε πράξη οκνηρίας, αδράνειας και απληστίας, θάνατος.
Η ελπίδα, λοιπόν, ταλαντεύεται πάνω από την οροθετική γραμμή του ορατού και του αόρατου, του συγκεκριμένου και του αφηρημένου, του φωτεινού και του σκοτεινού, εκτείνοντας τη ζωή στο έσχατο όριό της. Τη διαβρώνει μέσα στο άγνωστο πείθοντας τη σιωπή να μιλήσει…
Ετσι, ελπιδοφόρα πια, οι πετεινοί όλης της γης θα λαλούν με φουσκωμένο στήθος, και θα τσιμπούν τον ήλιο τα πουλιά, μες στα κλαριά. Και ο άνθρωπος θα χαίρεται το φως, στην κορυφή. Πέρα, πιο πέρα, θα απλώνεται η Γη της Ελπίδας με τον αφέντη ήλιο.
