Του Γρηγόρη Ανδρεάτου
Είναι πολύ δύσκολο αυτή την περίοδο που ο λαός βρίσκεται στη μέγγενη του συστήματος και δέχεται μία ολομέτωπη επίθεση από τις αντιδραστικές δυνάμεις να κάνεις λογοπαίγνια στον τίτλο ενός σημειώματος που θέλει να προσπαθήσει να ξεδιαλύνει εκβιασμούς, διλήμματα, στάσεις και κυρίως κατευθύνσεις.
Το προχθεσινό διάγγελμα Τσίπρα επιχείρησε να αλλάξει, ξανά, το περιεχόμενο του δημοψηφίσματος, από την μεριά του, θέτοντας κυρίαρχα δύο ζητήματα στο λαό. Να ψηφίσει «όχι» για να συνεχίσει να έχει κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, την οποία προσπαθούν να ανατρέψουν οι δανειστές (εταίρους και σύμμαχους τους λέει μέχρι σήμερα) και να αποδεχθεί – ο λαός – να στηρίξει την κυβέρνησή «του» για να «διεκδικήσει» ένα νέο μνημόνιο, το ίδιο δυσβάσταχτο και αντιλαϊκό όπως και τα προηγούμενα.
Ψηφίζεις όχι και η κυβέρνηση το κάνει ναι στην Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ, στη συνέχιση της λιτότητας, στο κτύπημα των όποιων δικαιωμάτων και καταχτήσεων έχουν απομείνει, θυσία στον μινώταυρο της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας.
Οι δυνάμεις της αντίδρασης, ιμπεριαλιστές της Ε.Ε., ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, όλοι οι πολιτικοί και δημοσιογραφικοί υποτελείς τους και από κοντά οι «κοινωνικοί εταίροι» ΓΣΕΕ-ΣΕΒ καλούν το λαό να ψηφίσει «ναι» για να «σωθεί» από τη λαίλαπα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που τον οδηγεί έξω από Ε.Ε. και ευρώ και θα γίνει…Ζάμπια. Ψηφίζεις ναι για να «σωθείς» και όλος ο αντιδραστικός συρφετός θα το κάνει όχι στην κυβέρνηση, όχι σε μισθούς, συντάξεις, όχι σε δουλειά με δικαιώματα.
Είναι η πρώτη φορά τουλάχιστον από την μεταπολίτευση μέχρι τα σήμερα που ο λαός έχει βρεθεί μπροστά σε έναν τόσο ωμό εκβιασμό που η απάντησή του, σε κάθε περίπτωση τόσο του όχι, όσο και του ναι, θα σημάνει την παράδοσή του και την καταβαράθρωση της ζωής του.
Η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο δύσκολη και επικίνδυνη καθώς «ουρλιάζει» το πολιτικό κενό της συγκροτημένης εργατικής – λαϊκής παρέμβασης που θα βάλει στην ημερήσια διάταξη τα ΟΧΙ και τα ΝΑΙ των εργατών και του λαού, θα τροποποιήσει τα διλήμματα, θα στείλει στα αζήτητα τους εκβιασμούς και θα ανοίξει τον δικό του δρόμο.
Υποτίθεται, ότι αυτή η «δουλειά», της συμβολής στην πολιτική και οργανωτική συγκρότηση του εργατικού-λαϊκού παράγοντα, αποτελεί το κυρίαρχο στοιχείο για το οποίο υπάρχει η Αριστερά σαν πολιτικός χώρος αμφισβήτησης, αγώνα, ανατροπής συνολικά του υπάρχοντος συστήματος και της οικοδόμησης μίας νέας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση, καταπίεση και ιμπεριαλιστές προστάτες.
Δυστυχώς είναι πλέον φανερό ότι η Αριστερά δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν ενιαίος πολιτικός χώρος, προς την κατεύθυνση για την οποία γεννήθηκε, μέσα από τα σπλάχνα της εργατιάς και του λαού, όχι μόνο γιατί δεν συμφωνεί για το παρελθόν της αλλά κυρίως γιατί δεν συμφωνεί για το παρόν και το μέλλον του κινήματος, του λαού και της χώρας.
Αντί σήμερα το σύνολο της Αριστεράς να αρνηθεί να μπει σε εκβιαστικά διλήμματα και να καλέσει τον λαό να βρίσκεται κάθε μέρα στους δρόμους για να αποτρέψει κάθε αντιδραστική εξέλιξη σε βάρος του, να διεκδικήσει να πληρωθεί μεροκάματα, μισθούς, συντάξεις, να μην διώχνεται από την δουλειά με άδειες άνευ αποδοχών και απολύσεις, να έχει καθολική και δωρεάν πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, να έχει φαΐ και ρεύμα, είτε τον καλεί σε ένα όχι που είναι κυβερνητικό ναι, είτε προσπαθεί με το άκυρο να κρατήσει συσπειρωμένους τους ψηφοφόρους του.
Αντί σήμερα το σύνολο της Αριστεράς να βρεθεί στην πρωτοπορία του αγώνα ενάντια στους ιμπεριαλιστές φονιάδες που αιματοκυλούν λαούς και διαλύουν χώρες και απειλούν με πείνα, εξαθλίωση και στράτευση στο πολεμικό τους άρμα τον δικό μας λαό και να τον καλέσουν να βρίσκεται κάθε μέρα στους δρόμους για να διατρανώσει την αντίθεσή του στους ιμπεριαλιστές προστάτες ΕΕ – ΝΑΤΟ- ΗΠΑ και τους ντόπιους υπηρέτες τους και την απόφασή του να γίνει αφέντης στο τόπου του, ασκούνται σε «σχέδια επί χάρτου» και προσπαθούν να «μεταφράσουν» την ψήφο του λαού.
Αυτή την ανάγκη και την πολιτική πρόταση, με την αποχή από το δημοψήφισμα, υπερασπίζονται, σήμερα, παρά τις μικρές τους δυνάμεις, το ΚΚΕ (μ-λ), το ΜΛ-ΚΚΕ, η Λαϊκή Αντίσταση – Αριστερή Αντιϊμπεριαλιστική Συνεργασία μαζί με ένα δυναμικό αγωνιστών που κάθε μέρα μεγαλώνει, καθώς όλο και πιο καθαρά αντιλαμβάνεται τις μεγάλες ευθύνες και τα καθήκοντα που αναλογούν, για όλους, στις παρούσες κρίσιμες περιστάσεις.
