Γράφει ο Φάνης Δημουλάς, Φοιτητής
Σαν βόμβα 1.000 μεγατόνων έπεσε η είδηση ότι η Ελληνική Κυβέρνηση θα διενεργήσει δημοψήφισμα για την άρνηση η αποδοχή της συμφωνίας που μας προτείνουν οι δανειστές. Αναμενόμενο λοιπόν είναι τις προηγούμενες αλλά και τις επόμενες μέρες να εκτοξευθούν μηνύματα από όλες τις πλευρές. Σε αυτό το άρθρο θα προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε τις προσεγγίσεις και τα κίνητρα μερικών από τους πιο σημαντικούς παίκτες σε αυτή τη διαδικασία.
Αρχικά πρέπει να εξετάσουμε αν το δημοψήφισμα ήταν μια σοφή κίνηση της κυβέρνησης, η οποία εξυπηρετεί τους στόχους της χώρας τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα. Εδώ λοιπόν μπορούμε να πούμε ότι η κυβέρνηση μάλλον σωστά έπραξε για έναν πολύ απλό λόγο. Εάν πάρουμε ως δεδομένη οποιαδήποτε από τις ερμηνείες που δίνουν οι δύο πλευρές στα επακόλουθα του δημοψηφίσματος, είτε το αποτέλεσμα είναι κατάφαση είτε άρνηση, καθίσταται δεδομένο ότι στο εγγύς μέλλον η καθημερινότητα για τους πολίτες θα είναι δύσκολη σε βαθμό που το έργο της κυβέρνησης θα γίνει ακατόρθωτο εάν δεν έχει ευρεία λαϊκή συναίνεση και ακλόνητη κοινοβουλευτική παρουσία που ξεπερνά κατά πολύ το αποτέλεσμα που παρήγαγαν οι εκλογές.
Ως προς την πορεία της διαπραγμάτευσης το δημοψήφισμα ήταν ό μόνος τρόπος να έρθει τέλος στην αμφιθυμία του ΔΝΤ να συμμετέχει στα ευρωπαϊκά τεκταινόμενα και στην απροθυμία της Γερμανίας να συναινέσει σε απομείωση του ογκωδέστατου χρέους που όσο υπάρχει θα λειτουργεί σαν βαρίδι που σέρνει την πραγματική οικονομία της χώρας σε βέβαιο πνιγμό στο μέλλον. Ο μηχανισμός με τον οποίο η κυβέρνηση επιχειρεί με το δημοψήφισμα να υπερκεράσει τον φαύλο κύκλο των εμποδίων που δημιουργούν οι δανειστές είναι η εισαγωγή μιας ανυπέρβλητης προθεσμίας που ταυτόχρονα είναι και απαραβίαστη αρχή μετά την λήψη της απόφασης. Πιο συγκεκριμένα το ΔΝΤ δεν θα έχει άλλο περιθώριο να ζητά περισσότερα μέτρα λόγω της παράτασης του οικονομικού τέλματος που το ίδιο προκαλεί για να εγκαταλείψει την Ευρώπη από την πίσω πόρτα ενώ η Γερμανία δεν θα έχει τη δυνατότητα να ακυρώσει στην πράξη την απόφαση του δημοψηφίσματος για απομείωση του χρέους όπως έχει κάνει στο παρελθόν με πολλές αποφάσεις ευρωπαϊκών θεσμών που δεν την συμφέρουν.
Ακόμη ένα ζήτημα που πρέπει να αναλυθεί είναι η μορφή της ερώτησης που θα κλιθούμε να απαντήσουμε. Βάζοντας η κυβέρνηση στο ερώτημα την πρόταση των θεσμών και όχι την δική της που στην ουσία δεν απέχει πολύ από αυτή των θεσμών υποχρεώνει τα κοινοβούλια της Γερμανίας και των δορυφόρων της να υπερψηφίσουν τη συγκεκριμένη πρόταση όταν έρθει εκείνη η ώρα, διαφορετικά αυτοί που θέλουν να πετάξουν τη χώρα μας εκτός ευρώ για τους δικούς τους σκοπούς θα είχαν ακόμη ένα βέλος στη φαρέτρα τους (ότι δηλαδή παραβιάζεται η δική τους δημοκρατία). Βέβαια δεν γίνεται να μην σχολιάσουμε όλους τους “καλοθελητές” του εσωτερικού που διερωτώνται γιατί να μην κάνει και η Γερμανία ένα δημοψήφισμα για το εάν θέλει να μας δανείσει. Απάντηση, αν τολμήσει να το κάνει με την ανθελληνική προπαγάνδα που έχουν κάνει εφημερίδες όπως η Bild το αποτέλεσμα θα είναι σίγουρα αρνητικό. Αυτό σημαίνει 2 πράγματα. 1ον ότι οι Γερμανοί φορολογούμενοι θα χάσουν τα χρήματα τους διότι τον εαυτό τους θα σταματήσουν να πληρώνουν αλλά και 2ον ότι σε μια μελλοντική κρίση η Γερμανία μπορεί να μην είναι διατεθειμένη να προστατέψει αποτελεσματικά το ευρώ κάτι που θα προκαλούσε όργιο κερδοσκοπικών επιθέσεων στις αδύναμες οικονομίες της ευρωζώνης.
Το επόμενο που πρέπει να εξηγηθεί είναι η στάση που κρατούν Ολαντ, Μέρκελ, Γιούνκερ. Το μόνο χειροπιαστό στοιχείο που έχουμε είναι η ομοιόμορφη στάση που έχουν υιοθετήσει απέναντι στη χώρα μας, η οποία μπορεί να συνοψισθεί στην ερμηνεία του δημοψηφίσματος ως επιλογή μεταξύ ευρώ και δραχμής, βεβαίως δεν μας έχουν πει πως σκοπεύουν να μας διώξουν από το ευρώ διότι η κυβέρνηση είχε ξεκαθαρίσει πως δεν θα επιδιώξει κάτι τέτοιο και νομική έξοδος δεν προβλέπεται από τους κανονισμούς, αυτό αφήνει ως τελευταία διέξοδο την χρησιμοποίηση της ΕΚΤ ως κιμαδομηχανής με τις ελληνικές τράπεζες στη θέση του κρέατος κάτι που όχι μόνο παραβιάζει τις αρχές και τους κανονισμούς της ΕΕ αλλά υποβιβάζει έναν από τους 3 θεσμούς στο επίπεδο του κοινού μπράβου ενώ ταυτόχρονα βάζει όλο το ευρωοικοδόμημα σε πολύ σοβαρό κίνδυνο . Το επόμενο παράδοξο που παρατηρείτε στις θέσεις των θεσμών είναι ότι εάν ο Ελληνικός Λαός πει ναι στο δημοψήφισμα τότε η κυβέρνηση θα είναι ευπρόσδεκτη να προσέλθει ξανά στις διαπραγματεύσεις. Μα αφού μόλις μια μέρα πριν ο λαός θα έχει εγκρίνει την πρόταση τους, για ποιες διαπραγματεύσεις μιλάνε ; Αφού η απόφαση θα έχει ήδη παρθεί στο ανώτατο επίπεδο γιατί να παρατείνει η κυβέρνηση τις διαπραγματεύσεις αφού από εδώ και πέρα μόνο να χάσει μπορεί ; Αυτές οι ερωτήσεις μπορούν να απαντηθούν μόνο υπό μια προϋπόθεση που είναι η αλλαγή της κυβέρνησης η για να το πούμε πιο ωμά η απόλυση ενός εκλεγμένου πρωθυπουργού προς παραδειγματισμό άλλων χωρών που θα πάνε αντίθετα στη θέληση των ευρωκρατών και δυστυχώς εντός της χώρας αυτό το σκεπτικό έχει βρει μερικά ανοιχτά αυτιά. Aς μην φοβόμαστε όμως, η απομάκρυνση της χώρας από το ευρώ είναι πολύ εύκολη στα λόγια αλλά όχι και στα έργα και οι συνέπειες της θα γίνουν πολύ πιο καταστρεπτικές στο μέλλον. Είναι πολύ πιο πιθανό να κατατεθεί μια πρόταση που να μπορεί η κυβέρνηση να υποστηρίξει.
Συνοψίζοντας, αν και το ερώτημα δεν είναι αυτό, αξίζει να συλλογιστούμε τα εξής. Η Ελλάδα στο παρελθόν μπήκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση ώστε οι επόμενες γενιές να μην ξαναζήσουν πραξικοπήματα και σήμερα η ηγεσία της Ευρώπης πάει να ρίξει την εκλεγμένη κυβέρνηση πράγμα που το έχει επαναλάβει στο παρελθόν με επιτυχία. Η ίδια η ΕΕ που ιδρύθηκε ώστε να αποτρέψει την άνοδο ενός νέου Χίτλερ στην εξουσία συμμαχεί και συνεργάζεται με καθεστώτα που περιέχουν σε νευραλγικές θέσεις ναζιστές. Το ευρώ που είχε ως στόχο να γκρεμίσει τις ανισότητες μεταξύ των λαών τις αναδεικνύει περισσότερο κάθε μέρα που περνά. Οι θεματοφύλακες που θα έπρεπε να είναι οι δημοκράτες και οι δίκαιοι αποδεικνύονται φθηνοί απατεώνες. Είναι αυτή η Ευρώπη στην οποία μπήκαμε και αν όχι μέχρι ποιο σημείο είμαστε διατεθειμένοι να φτάσουμε;
